Του Αλέξη Χριστόπουλου*
Η πιο σημαντική από τις τρείς εκλογικές μάχες του Μαίου είναι αναμφισβήτητα οι ευρωεκλογές.
Στις δημοτικές και στις περιφερειακές εκλογές τα κόμματα της συγκυβέρνησης φρόντισαν να κρυφτούν πίσω από ”ανεξάρτητες” δήθεν υποψηφιότητες έτσι ώστε να μην φορτωθούν το κόστος μιας ήττας. Δεν μπορούν να κρύψουν όμως τις αντιφάσεις που διαπερνούν τους πολιτικούς τους χώρους και εκφράζονται με διπλές η και τριπλές υποψηφιότητες σε δήμους και περιφέρειες, αναδεικνύοντας τα κρισιακά φαινόμενα που χαρακτηρίζουν τους πολιτικούς εκφραστές των μνημονίων. Στις ευρωεκλογές όμως η αντιπαράθεση θα είναι αμιγώς πολιτική.Θα αναμετρηθούν πολιτικά προγράμματα που θα αφορούν όχι μόνο την χώρα και το μέλλον της αλλά και την ίδια την Ευρώπη.
Από την μια πλευρά θα βρίσκονται αυτοί που κυβερνώντας τον τόπο επί δεκαετίες οδήγησαν την κοινωνία σε μια πρωτοφανή κρίση.Αυτοί που πρωταγωνίστησαν στην διαφθορά,στις μίζες και στα σκάνδαλα.Αυτοί που κουβαλούσαν σε τσάντες το ”μαύρο” πολιτικό χρήμα. Που ίδρυσαν αναρίθμητες οφσορ εταιρείες και έβγαλαν στο εξωτερικό δισεκκατομύρια αφορολόγητα. Αυτοί που προκειμένου να βολέψουν την εκλογική τους πελατεία δημιούργησαν και συντήρησαν έναν σπάταλο δημόσιο τομέα τον οποίον σήμερα υποκριτικά καταγγέλλουν. Οι δωρολήπτες της SIEMENS, οι εμπλεκόμενοι στις διάφορες λίστες Λαγκάρντ,οι μεσάζοντες των εξοπλιστικών προγραμμάτων, τα κόμματα-μπαταξήδες που χρωστάνε στον ελληνικό λαό πάνω από 250.000.000 ευρώ από τις κρατικές επιχορηγήσεις.
Που αποβιομηχάνισαν την χώρα και εξάρθρωσαν την αγροτική παραγωγή.Είναι αυτοί που για να κρύψουν ακριβώς τις ανομίες τους επέβαλαν τα μνημόνια της ντροπής. Υπηρέτησαν πολιτικές που διαμόρφωναν ξένα κέντρα και οδηγούσαν σε εξαθλίωση την χώρα και τον λαό. Αυτοί που αύξησαν το δημόσιο χρέος από 120% του ΑΕΠ σε 170%. Που οδήγησαν στην ανεργία 1.300.000 συμπολίτες μας και σε μισθούς-φιλοδώρημα άλλα 2.000.000. Αυτοί που με πρόσχημα την κρίση απέλυσαν 50.000 δημοσιους υπάλληλους,καταργήσανε όλα τα εργασιακά δικαιώματα των ιδιωτικών υπαλλήλων και έβαλαν λουκέτο σε εκατοντάδες χιλιάδες μαγαζιά και επιχειρήσεις. Που ξεπουλάνε όσο-όσο την δημόσια περιουσία και καλύπτουν τις ποινικές τους ευθύνες με νομοθετήματα που ψηφίζουν σε μια Βουλή που ολοένα και περισσότερο απαξιώνεται. Αυτοί που χαρίζουν τις τράπεζες στους χρεωκοπημένους τραπεζίτες φορτώνοντας νέα βάρη τον λαό μας,που διαλύουν ότι έχει απομείνει από το σύστημα της δωρεάν υγειονομικής περίθαλψης,που υποβαθμίζουν και καταργούν την δημόσια παιδεία.
Από την άλλη βρίσκεται η αριστερά. Όχι δυστυχώς όλη.Το ΚΚΕ εξακολουθεί να ζει στον δικό του ονειρικό κόσμο και να μεταθέτει την επίλυση των επειγόντων προβλημάτων στο απώτερο σοσιαλιστικό μέλλον. Απολαμβάνει φυσικά τους επαίνους και τις φιλοφρονήσεις ολόκληρου του καταρρέοντος συστήματος,ιδιαίτερα όταν επιδίδεται στην κατασυκοφάντηση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στις αήθεις επιθέσεις με χαρακτηρισμούς όπως ”τσογλάνι”, ή ”σκυλάκι του καναπέ” για τον σ.Τσίπρα.
Η ΔΗΜΑΡ είναι πνιγμένη στις αμφισημίες της και παραδέρνει ανάμεσα στις αριστερές καταβολές της και στον κυβερνητισμό που διακρίνει μια σειρά στελεχών της. Απομένει ο ΣΥΡΙΖΑ. Στο κόμμα μας στρέφουν τα μάτια τους εκατομμύρια πολίτες. Μας κοιτάζουν κάποιοι με πίστη,κάποιοι με επιφυλάξεις,κάποιοι με δυσπιστία. Ολοι όμως έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Κι αυτό είναι η ελπίδα.
Ελπίζουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει την πολιτική λύση που χρειάζεται ο λαός και ο τόπος. Το νέο πολιτικό υποκείμενο που επιχειρεί να εκφράσει όλους όσους από διαφορετικές αφετηρίες,ιστορικές και κοινωνικές αναφορές συγκλίνουν σήμερα στον χώρο που στεγάζει αριστερές αλλά και ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις. Στον ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να εκπροσωπήσει πολιτικά την κοινωνική δυναμική ανατροπής,να θέσει τις αξίες αλλά και το προγραμματικό πλαίσιο διεκδικώντας και κερδίζοντας την νέα ηγεμονία από τον νεοφιλελευθερισμό.
Είμαστε όμως έτοιμοι γι αυτό; Δεν αναφέρομαι στο ερώτημα των αντιπάλων μας ”αν έχουμε προτάσεις και θέσεις”. Είναι προφανές ότι εννοούν θέσεις παρόμοιες με τις δικές τους, ενταγμένες στη δική τους λογική. Τέτοιες φυσικά δεν έχουμε. Οι δικές μας θέσεις, η δική μας συνολική πρόταση είναι σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση,αποτελεί και δημιουργεί ένα διαφορετικό πολιτικό και κοινωνικό υπόδειγμα.
Αναφέρομαι στο ερώτημα που ο σοφός πρόεδρος απηύθυνε στην πρόσφατη ΚΕ. Θέλουμε να κυβερνήσουμε; Αυτό που ξέρω,που εισπράττω καθημερινά στην κοινωνία και καταθέτω είναι ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να μην θέλουμε. Το δράμα που βιώνει ο λαός μας αλλά και το ζοφερό μέλλον που του επιφυλάσσει η συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών, επιβάλει στον ΣΥΡΙΖΑ να επιδιώξει και να κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με δισταγμούς, με μίζερες πολιτικές συμμαχιών,με επαναφορά σε κάθε ευκαιρία σεβαστών αλλά μειοψηφικών απόψεων.
Όλα αυτά θολώνουν την εικόνα μας στην κοινωνία,τροφοδοτούν τις καιροφυλακτούσες μονταζιέρες, σπέρνουν συγχύσεις στις γραμμές μας, απογοητεύουν και απομακρύνουν τους εν δυνάμει συμμάχους και ψηφοφόρους μας. Δεν είναι ώρα για μάχες ιδεολογικής καθαρότητας, για μακροπρόθεσμους σοσιαλιστικούς σχεδιασμούς. Δεν κρίνεται σήμερα το πέρασμα στον σοσιαλισμό αλλά η επιβίωση ενός λαού. Αν δεν το καταλάβουμε είμαστε καταδικασμένοι να δίνουμε μάχες οπισθοφυλακών και θα χρεωθούμε από τον λαό μας την πολιτική και ιστορική μας ανεπάρκεια.
Αναφέρομαι στο ερώτημα που ο σοφός πρόεδρος απηύθυνε στην πρόσφατη ΚΕ. Θέλουμε να κυβερνήσουμε; Αυτό που ξέρω,που εισπράττω καθημερινά στην κοινωνία και καταθέτω είναι ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να μην θέλουμε. Το δράμα που βιώνει ο λαός μας αλλά και το ζοφερό μέλλον που του επιφυλάσσει η συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών, επιβάλει στον ΣΥΡΙΖΑ να επιδιώξει και να κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με δισταγμούς, με μίζερες πολιτικές συμμαχιών,με επαναφορά σε κάθε ευκαιρία σεβαστών αλλά μειοψηφικών απόψεων.
Όλα αυτά θολώνουν την εικόνα μας στην κοινωνία,τροφοδοτούν τις καιροφυλακτούσες μονταζιέρες, σπέρνουν συγχύσεις στις γραμμές μας, απογοητεύουν και απομακρύνουν τους εν δυνάμει συμμάχους και ψηφοφόρους μας. Δεν είναι ώρα για μάχες ιδεολογικής καθαρότητας, για μακροπρόθεσμους σοσιαλιστικούς σχεδιασμούς. Δεν κρίνεται σήμερα το πέρασμα στον σοσιαλισμό αλλά η επιβίωση ενός λαού. Αν δεν το καταλάβουμε είμαστε καταδικασμένοι να δίνουμε μάχες οπισθοφυλακών και θα χρεωθούμε από τον λαό μας την πολιτική και ιστορική μας ανεπάρκεια.
Η ιστορική συγκυρία συνδυασμένη με την πολιτική ωριμότητα του ΣΥΡΙΖΑ και την έγκαιρη διατύπωση πρότασης εξουσίας έφεραν το κόμμα μας στο 27%. Αυτή την στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ευρωπαικό πρότυπο για την αριστερά. Η απήχηση του κόμματος στην Ευρώπη απεικονίζεται με την υποψηφιότητα του σ/φου Τσίπρα για την θέση του προέδρου της Ευρωπαικής Επιτροπής. Συμβολίζει την αναγκαιότητα αφύπνισης του Ευρωπαικού νότου αλλά και την απόφαση της αριστεράς να αποτρέψει την ”γερμανοποίηση” της ΕΕ,να ανακτήσει την πολιτική πρωτοβουλία, να επαναφέρει στο τραπέζι το κοινωνικό κεκτημένο και την ευρωπαική αλληλεγγύη.
Με αυτό τον τρόπο διευκολύνεται και παίρνει νέα χαρακτηριστικά η εναλλακτική μας πρόταση για αναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης και κατάργησης των υφεσιακών μνημονιακών πολιτικών στα πλαίσια της ΕΕ.Οι ιδέες, οι αξίες και οι αγώνες της αριστεράς αλλά και των κοινωνικών κινημάτων έχουν παίξει μεγάλο ρόλο στην διαμόρφωση των ευρωπαικών κοινωνιών. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το προνομιακό πεδίο για τους αγώνες που θα δώσουμε. Για μια Ευρώπη της σύγκλισης, της συνοχής,των δικαιωμάτων. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που καθιστά ανεδαφικές και ανεπίκαιρες τις προτάσεις που παρουσιάζονται μεν σαν ”επαναστατικές” αλλά στην ουσία οδηγούν στην απομόνωση,στον ευρωσκεπτικισμό και στην πολιτική ήττα.
Με αυτό τον τρόπο διευκολύνεται και παίρνει νέα χαρακτηριστικά η εναλλακτική μας πρόταση για αναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης και κατάργησης των υφεσιακών μνημονιακών πολιτικών στα πλαίσια της ΕΕ.Οι ιδέες, οι αξίες και οι αγώνες της αριστεράς αλλά και των κοινωνικών κινημάτων έχουν παίξει μεγάλο ρόλο στην διαμόρφωση των ευρωπαικών κοινωνιών. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το προνομιακό πεδίο για τους αγώνες που θα δώσουμε. Για μια Ευρώπη της σύγκλισης, της συνοχής,των δικαιωμάτων. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που καθιστά ανεδαφικές και ανεπίκαιρες τις προτάσεις που παρουσιάζονται μεν σαν ”επαναστατικές” αλλά στην ουσία οδηγούν στην απομόνωση,στον ευρωσκεπτικισμό και στην πολιτική ήττα.
Στον ένα μήνα που απέμεινε έχουμε να κάνουμε πολλά. Να αποκρούσουμε την λυσσασμένη επίθεση που έχει ήδη εξαπολύσει εναντίον μας ολόκληρο το χρεοκοπημένο σύστημα και η οποία όσο πλησιάζουμε στις εκλογές θα εντείνεται. Κυρίως όμως οφείλουμε να ξεδιπλώσουμε με επάρκεια τις δικές μας θέσεις. Να τις διαδόσουμε,να τις αναλύσουμε,να τις κάνουμε κτήμα του λαού μας. Να κεφαλαιοποιήσουμε πολιτικά το ηθικό πλεονέκτημα που έχει η αριστερά. Να στρατεύσουμε μαζί μας αυτούς που μας πιστεύουν,να πείσουμε αυτούς που αμφιβάλουν,να βρούμε και να συζητήσουμε όσους δυσπιστούν αλλά ελπίζουν σε μας. Θα είναι μια δύσκολη και επίπονη δουλειά.
Απαιτεί απ’όλους μας να δώσουμε τον πιο καλό εαυτό μας. Αρχίζοντας από την ΚΕ που πρέπει να σαλπίσει προσκλητήριο ενότητας και δράσης,τις ΝΕ που πρέπει να σχεδιάσουν με κάθε λεπτομέρεια την προεκλογική δουλειά στον χώρο ευθύνης τους,τις ΟΜ και το κάθε μέλος χωριστά που πρέπει να διαθέσει τον χρόνο του και την ψυχή του. Η μάχη των ευρωεκλογών πρέπει να κερδηθεί. Η Ελλάδα πρέπει να χαράξει ένα νέο δρόμο. Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει πολιτικές. Κι αυτό θα το πετύχουμε εμείς. Ο ΣΥΡΙΖΑ. Η αριστερά. Για πρώτη φορά.
*Ο Αλέξης Χριστόπουλος είναι μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Βόρειας Β' Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ
ecoleft.gr
ecoleft.gr
