3 χρόνια χωρίς τη Βούλα

Πάνε κιόλας τρία χρόνια χωρίς τη Βούλα Μανή.  

Την θυμόμαστε πάντα με αγάπη και θυμόμαστε την αγάπη της για καθετί ανθρώπινο. Την αγάπη και τη στοργή της κυρίως για όλα τα παιδιά, που τη μετουσίωνε και μέσα στα παραμύθια που έγραφε ασταμάτητα.
 

Ένα τέτοιο δικό της παραμύθι μεταφέρουμε πιο κάτω, για να κρατάμε ζωντανή τη μνήμη και τη σπάνια αξία, της μητέρας και γιαγιάς των παιδιών, της "κυρίας Βούλας"...

Αρμυρίκια ή θαλασσόδεντρα ;

Έψαξα στην εγκυκλοπαίδεια να βρω μερικές πληροφορίες για αυτά τα θαυμάσια δέντρα που στολίζουν τις παραλίες μας.

Ήθελα να μάθω κάτι για τη ζωή τους και να το διηγηθώ στα παιδιά. Πιο πλουτισμένο και πιο χρήσιμο, γιατί είμαι σίγουρη ότι και εσείς αγαπάτε αυτά τα δέντρα όσο και εγώ.

Έψαχνα λοιπόν στη λέξη αρμυρίκια και δεν βρήκα τίποτα.

- Μα τα λένε θαλασσόδεντρα μου είπε η εξαδέλφη μου η Μαρία, που είναι γεννημένη και μεγαλωμένη σε νησί, στην Πάρο, και ξέρει καλά τα δέντρα αυτά που βρίσκονται φυτρωμένα λίγα μέτρα πιο πέρα από το σπίτι της.

Δεν βρήκα τίποτα, σκέφτομαι ωστόσο ότι μπορεί να έχουν κι άλλο όνομα και να μην το ξέρουμε εμείς.

Μας έλεγε κάποτε ένας  δάσκαλός μας ότι η ελληνική γλώσσα δεν μαθαίνεται εύκολα, γιατί υπάρχουν πολλά ονόματα για το ίδιο πράγμα, και βέβαια έτσι είναι τα πράγματα!

Ένα είναι σίγουρο, ότι και τα δύο ονόματα είναι όμορφα και τους πάνε, και σας παρακαλώ να σκεφτείτε και το όνομα που τους έδωσα εγώ, και όχι για να αυξήσω τον αριθμό των βαφτιστηριών μου, αλλά έτυχε να παρακολουθήσω τη στάση τους σε ώρα διπλής καταιγίδας και ήταν ηρωική.

Έτσι λοιπόν για μένα είναι τα ηρωικότερα δέντρα που έχει η φύση μας! Γιατί δεν το βάζουν κάτω ακόμα και αν αυτά τα στοιχειά προσπαθούν να τα ξεριζώσουν.

Μένοντας μόνη μου μέσα στην πόλη, λαχταράω και εγώ, όπως και εσείς άλλωστε, να μου δοθεί η ευκαιρία να βρεθώ μακριά της, να βρεθώ σε ένα δάσος ή σε μια παραλία να αγναντεύω τη θάλασσα , προσπαθώντας να διακρίνω το τέλος της.

Αυτή η λαχτάρα μου για το φευγιό, δεν έχει σχέση με τις διακοπές του καλοκαιριού. 

Είμαι ευτυχισμένη να το σκάσω από την πόλη, όποτε τα καταφέρω και όποια εποχή του χρόνου το μπορώ.

Έτσι κάποια Χριστούγεννα που το κρύο είναι πολύ και ο καιρός άγριος, φυσάει δυνατός αέρας, και τα κύματα έρχονται με ορμή και σκάνε στην παραλία, εγώ φοράω τα ζεστά μου ρούχα, και βγαίνω να περπατήσω στην παραλία. Δεν σας κρύβω ότι αυτή η απόφασή μου δεν ήταν και η καλύτερη, γιατί η δύναμη του αέρα με έσπρωχνε προς τα πίσω και τα κύματα με πιτσίλαγαν και ας ήταν η παραλία πολλά μέτρα μέσα από το δρόμο που εγώ βολτάριζα.

Έβαλα στόχο να φτάσω ως τα δέντρα που έβλεπα λίγο πιο κάτω, και μετά να αφήσω τις παλικαριές και να γυρίσω στη ζέστη του σπιτιού μου. 

Τα δέντρα ήταν μια παρέα από αρμυρίκια ή θαλασσόδεντρα, και έστεκαν εκεί λεβέντικα αντιστεκόμενα στο θυμό του αέρα που ήθελε ντε και καλά να τα ξεριζώσει.

         Και σα να μην έφτανε μόνο ο αέρας, αλλά  και η θάλασσα έστελνε καταπάνω τους κάτι θεόρατα κύματα που σκέπαζαν ακόμη και τις κορφές τους, προσπαθώντας να τα πάρουν μαζί τους στο γυρισμό.

Τρόμαξα, φοβόμουν ότι από στιγμή σε στιγμή ο αέρας ή η θάλασσα θα τα γκρεμοτσακίσουν. Ήθελα να τρέξω κοντά τους, να τα αγκαλιάσω και να φωνάξω στον αέρα και τη θάλασσα ότι αυτό που κάνουν είναι άδικο, γιατί είναι δύο εναντίον ενός. Δεν ήταν όμως έτσι, γιατί και τα αρμυρίκια ήταν πολλά, και για αυτό αντέχουν στις πιέσεις.

Έτσι όπως στεκόμουν και κοίταζα γύρω μου να βρω το δίκιο των άλλων, έρχεται ένα πανύψηλο κύμα μου δίνει μια δυνατή σκουντιά, με πετάει στην άμμο και το σκάει, γελώντας για την αγωνία μου για τους άλλους.

Με έκανε μούσκεμα και τα δόντια άρχισαν να χτυπάνε από το κρύο, αλλά και από το φόβο μου μήπως δεν προλάβω να το σκάσω από την παραλία κι με κυνηγήσει με ένα καινούριο κύμα η θάλασσα.

Φυσούσε όλο το βράδυ και ο αχός της φουρτούνας έφτανε ως το σπίτι που έμενα.

Όταν ξημέρωσε έτρεξα στην παραλία να δω τι έγιναν τα δέντρα.

Ήταν εκεί ευτυχισμένα και αστραφτερά και γελαστά κάτω από τις ακτίνες του ήλιου που τα ζέσταινε με την αγάπη του. Μα και ο αέρας και η θάλασσα ήταν ήρεμα σήμερα και ζούσαν όλα μαζί ευτυχισμένα.

            Έτσι εγώ τα ονόμασα ηρωιόδεντρα !

Τώρα πρέπει να σας πω παιδιά ότι και αυτά τα δέντρα φυτεύονται, αλλά φυτρώνουν δύσκολα.

Αυτή την πληροφορία δεν τη βρήκα στο λεξικό, μου την έδωσε όμως ο φίλος μου ο Νίκος που είναι γεωπόνος.

Τι λέτε νησιωτάκια μας, δεν ζητάτε από το υπουργείο γεωργίας, να σας στείλουν οδηγίες και δέντρα και με τη βοήθεια του Δημάρχου σας, να φυτέψετε κι άλλα στις παραλίες σας ; Νομίζω ότι θα έχετε κοντά σας  και τους παππούδες και τις γιαγιές σας, σε αυτή την προσπάθεια.

Βούλα Μανή