myxalandri.grΑπό τις Εκδόσεις "Τέχνης Οίστρος" κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο-λεύκωμα των Λήδας Παναγιωτοπούλου - Νίκου Οικονομίδη "Τα τραπέζια που μιλούν".
Η συγγραφέας εμπνέεται από τη ζωγραφική και δημιουργεί ποιήματα-στοχασμούς δημιουργώντας έτσι έναν άλλο κόσμο που απορρέει από τους πίνακες του ζωγράφου.
Το εισαγωγικό κείμενο γραμμένο από τη Βάσω Οικονομοπούλου (Δρ της Νεοελληνικής Φιλολογίας) αναλύει εύστοχα τη δουλειά των δύο δημιουργών.
Λέξεις και Εικόνες
Η "συνομιλία" ξεκίνησε εδώ και χρόνια.
Ο πίνακας στεκόταν μπροστά μου, το βλέμμα ταξίδευε
μέσα του. Ανακάλυπτε ιστορίες, το χέρι μου τις κατέγραφε.
Πανδαισία χρωμάτων, μορφές, τοπία και τραπέζια -κάποιες
φορές- μοναχικά. Πόσα δεν μου έλεγαν, δεν υπαινίσσονταν.
Κάθε τραπέζι με "πίεζε" να πω την ιστορία του.
Τους πόνους του, τις χαρές του, ό,τι έχει ζήσει.
Τα τραπέζια του Νίκου Οικονομίδη είναι τραπέζια που μιλούν.
Μερικές φορές "φλύαρα", άλλες απαιτητικά και κάποιες
σιωπηλά που σε κοιτούν ωστόσο επίμονα σαν κάτι να ζητούν.
Έτσι έφτιαξα τον δικό τους κόσμο, όπως εγώ τον αισθάνθηκα.
Τους απέδωσα συναισθήματα, σκέψεις, ώρες στοχασμού
και ώρες μοναχικές.
Ύστερα ήρθαν οι άλλοι πίνακες με τις δικές τους ιστορίες,
αφηγήσεις για την περιπέτεια της ζωής. Άλλα ερωτηματικά
προέκυψαν, σκέψεις για τα ανθρώπινα...
Πέρασα καλά μαζί τους.
Ελπίζω και 'γω, με τη σειρά μου, να μην τους διέψευσα.
Γιατί μίλησα εκ μέρους τους με σεβασμό και αγάπη.
Ο πίνακας στεκόταν μπροστά μου, το βλέμμα ταξίδευε
μέσα του. Ανακάλυπτε ιστορίες, το χέρι μου τις κατέγραφε.
Πανδαισία χρωμάτων, μορφές, τοπία και τραπέζια -κάποιες
φορές- μοναχικά. Πόσα δεν μου έλεγαν, δεν υπαινίσσονταν.
Κάθε τραπέζι με "πίεζε" να πω την ιστορία του.
Τους πόνους του, τις χαρές του, ό,τι έχει ζήσει.
Τα τραπέζια του Νίκου Οικονομίδη είναι τραπέζια που μιλούν.
Μερικές φορές "φλύαρα", άλλες απαιτητικά και κάποιες
σιωπηλά που σε κοιτούν ωστόσο επίμονα σαν κάτι να ζητούν.
Έτσι έφτιαξα τον δικό τους κόσμο, όπως εγώ τον αισθάνθηκα.
Τους απέδωσα συναισθήματα, σκέψεις, ώρες στοχασμού
και ώρες μοναχικές.
Ύστερα ήρθαν οι άλλοι πίνακες με τις δικές τους ιστορίες,
αφηγήσεις για την περιπέτεια της ζωής. Άλλα ερωτηματικά
προέκυψαν, σκέψεις για τα ανθρώπινα...
Πέρασα καλά μαζί τους.
Ελπίζω και 'γω, με τη σειρά μου, να μην τους διέψευσα.
Γιατί μίλησα εκ μέρους τους με σεβασμό και αγάπη.
Λήδα Παναγιωτοπούλου
Ιανουάριος 2015
Ιανουάριος 2015
Σπίτια σε χρώμα κόκκινο
Σπίτια σε χρώμα κόκκινο.
Ουρανός ανέφελος.
Καλοκαίρι των μελτεμιών.
Ένα χειρόγραφο αιωρείται
πάνω από τις στέγες
αναποφάσιστο.
Οι καιροί γαρ χαλεποί και
οι λέξεις έχουν γίνει πια εκλεκτικές
και αδιαπραγμάτευτες.
Βιογραφικό της συγγραφέως
Η Λήδα Παναγιωτοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάστηκε ως καθηγήτρια φιλόλογος στην ιδιωτική εκπαίδευση.
Βιβλία της: "Η καμήλα, ο Ισμάρ και το μπλε πουλί", Κέδρος, 2005, "Ο βατραχούλης, η σαμιαμίδω και η μπλε γωνιά", Αρμός, 2009, "Συμβίωσις αρμονική", Γράμμα, 2010. Το 2006 παρουσιάστηκε σε θεατρική μορφή το έργο της "Η χρυσόμυγα και το κίτρινο σύννεφο" από την Παιδική Χορωδία του Αετοπουλείου Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου Χαλανδρίου στο Θέατρο Ρεματιάς. Το 2009 σε διασκευή της ηθοποιού Λήδας Δημητρίου παίχτηκε το έργο της "Η καμήλα, ο Ισμάρ και το μπλε πουλί" από το τρίτο πρόγραμμα της ΕΡΑ.
Από τον Ιανουάριο του 2010 έχει αναλάβει τη διεύθυνση της αίθουσας Τέχνης “Χρυσόθεμις”, στο Χαλάνδρι.
