Στην υποθετική περίπτωση που υπάρξει νίκη των Σοσιαλιστών και της Αριστεράς στην Ισπανία κατά τις εκλογές της Κυριακής 20 Δεκεμβρίου, θα έχουμε αυτό που είχε θέσει ως στόχο και εκφράσει ως επιθυμία ο Έλληνας πρωθυπουργός ήδη από τις αρχές του 2015, ίσως και νωρίτερα: Τρεις χώρες του νότου που θα έχουν κυβερνήσεις της Αριστεράς. Αν μάλιστα σε αυτές προσθέσουμε (εν μέρει καταχρηστικά) και την Ιταλία, αν και ο χαρακτηρισμένος ως κεντροαριστερός Ματέο Ρέντσι για πολλούς είναι ένας αυθεντικός, νεωτεριστής μάλιστα, κεντροδεξιός.
Προηγήθηκε η Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ (Ιανουάριο και Σεπτέμβριο 2015), ακολούθησε η Πορτογαλία τον Οκτώβριο και τώρα είναι η σειρά της Ισπανίας. Βέβαια είναι δύσκολο να χάσει την πρώτη θέση το Λαϊκό Κόμμα, που παρά την συχνά απάνθρωπη πολιτική του (εξώσεις και χιλιάδες πλειστηριασμοί) και την αύξηση της ανεργίας διατηρείται ως πρώτη επιλογή σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, αλλά ο σχηματισμός κυβέρνησης θα εξαρτηθεί από τις δυνάμεις που θα συγκεντρώσει το εκσυγχρονιστικό- φιλελεύθερο κόμμα των «Πολιτών» που είναι πιο κοντά στις ιδέες του Λαϊκού Κόμματος, παρά των Σοσιαλιστών. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ισπανία μπορεί να προκύψει από τη αδυναμία των Συντηρητικών να συγκροτήσουν κυβερνητικό σχήμα και την ευελιξία των Σοσιαλιστών να το πράξουν, συνεργαζόμενοι με το κινηματικό Podemos. Προϋπόθεση για όλ' αυτά είναι να εκλογικά αποτελέσματα να αναδεικνύουν ως εφικτές τις πολιτικές συνεργασίες αριστερών δυνάμεων.
Και αυτές να αποδείξουν αν και τι μπορούν να κάνουν για να κόψουν τον δρόμο στη συνέχιση της διακυβέρνησης από μια σκληρή Δεξιά. Στην Πορτογαλία το κατάφεραν προς έκπληξη πολλών: Οι Σοσιαλιστές του Αντόνιο Κόστα συγκυβερνούν με το Αριστερό Μπλοκ (κόμματα της πρώην εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, τροτσκιστές, κινήματα) και το Κομμουνιστικό Κόμμα που, σε αντίθεση με το αδελφό ελληνικό ΚΚ, προέταξε το τέλος της δεξιάς διακυβέρνησης από τις διαφορές που το χωρίζουν τόσο με τους Σοσιαλιστές όσο και τους τροτσκιστές. Αν συμβεί κάτι ανάλογο στην Ισπανία, δημιουργείται το τόξο του νότου που μπορεί να διαμορφώνει πολιτική διαφορετική από αυτή του γερμανικού διευθυντήριουAnchor και να επηρεάζει τις αποφάσεις των Βρυξελλών.
Τότε και ο ΣΥΡΙΖΑ θα βοηθηθεί για να επιστρέψει στις αριστερές επιλογές του και την ανάλογη πολιτική αφού οι εταίροι- δανειστές θα έχουν απέναντί τους όχι μια παράξενη χώρα (Ελλάδα) με ένα ιδιόρρυθμο (ΣΥΡΙΖΑ) κόμμα να κυβερνά, αλλά τρεις σημαντικές χώρες, με κοινή γραμμή στα ζητήματα της κοινωνικής αλληλεγγύης, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του δικαιώματος στην εργασία. Όσο κι αν οι περιπτώσεις των τριών χωρών δεν είναι ίδιες, υπάρχουν σημαντικά σημεία συνάντησης που μπορεί να συγκροτηθούν σε κοινές πολιτικές αν τις χώρες κυβερνούν συγγενείς, ιδεολογικά, κυβερνήσεις. Μια τέτοια εξέλιξη θα βοηθήσει και τις ίδιες αλλά και άλλες χώρες στριμωγμένες στην πολιτική της γερμανικής Ευρώπης, που ψάχνουν αφορμή να δραπετεύσουν από το πλέγμα της λιτότητας, των στερήσεων και του ιδιότυπου πολιτικού προτεσταντισμού του διδύμου Μέρκελ- Σόιμπλε. Ίσως οι Ισπανοί κάνουν την υπέρβαση που θα βοηθήσει την Ευρώπη στο σύνολό της.
* Ο Άκης Κοσώνας είναι δημοσιογράφος.
Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Ιδέες και Απόψεις» του ΑΠΕ- ΜΠΕ δημοσιεύονται αυτούσια και απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του πρακτορείου.
http://www.amna.gr/article-featured.php?id=98274
