Στα σκλαβοπάζαρα “ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ” σημαίνει εμπαιγμός, ληστεία, τρομοκρατία

Το μεγάλο φαγοπότι που έχει στηθεί από «μη κερδοσκοπικές, «μη κυβερνητικές» οργανώσεις, δε φέρνει απλά στο προσκήνιο τη ‘νέα ομιλία’ του Όργουελ στο καθεστώς του Μεγάλου Αδερφού (όπου οι φτωχοί μετονομάζονται σε μη πλούσιους και ο πόλεμος σε μη ειρήνη) αλλά τις συνθήκες δουλείας στην αποικιοκρατούμενη Βομβάη, τις μπανανίες της Λατινικής Αμερικής και πλέον στην υπό εποπτεία, μνημονιακή, ερημωμένη Ελλάδα.

Οι «μη κερδοσκοπικές» αυτές οργανώσεις έχουν επιδοθεί, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της μαύρης κρίσης και εξαθλίωσης του λαού, σ’ ένα τρελό επιχειρηματικό χορό που εμπορεύεται την ανθρώπινη απόγνωση, με όρους δουλοπαροικίας.

Χωρίς κανένα, προφανή τουλάχιστον, λόγο πέρα από τον πελατειασμό και πάνω απ’ όλα την ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων, οι ευρωπαίοι εταίροι αποφάσισαν και διέταξαν πως ένα κονδύλι, εκατομμύριων ευρώ, μέσω του ΕΣΠΑ, διατίθεται για τη «ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ» (όπως αναφέρεται στο με ημερομηνία 24/05/2011 και Α.Π 1.7046/οικ.6.1303, του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης), μέσω συμπράξεων.

Ως εδώ, ας πούμε καλά, φτάνει να θυμηθούμε ότι τα εκατομμύρια αυτά δεν αποτελούν ανθρωπιστική δωρεά των ευρωπαίων εταίρων αλλά – όπως όλες οι «επιχορηγήσεις, επιδοτήσεις» κλπ – είναι κεφάλαια που καταβάλλει το κάθε κράτος-μέλος (και η Ελλάδα) στα ευρωπαϊκά ταμεία και εν προκειμένω στο ευρωπαϊκό κοινωνικό ταμείο.

Λεφτά λοιπόν του ελληνικού λαού, που εξάγονται ως υποχρεωτική συνεισφορά και εισάγονται ως «ευρωπαϊκή βοήθεια», έρχονται να συμβάλουν στην «απασχόληση», όχι μέσα από τους φορείς της συντεταγμένης πολιτείας, όπως είναι θεωρητικά οι Δήμοι,’η ‘όπως γινόταν τόσα χρόνια μέσω ΟΑΕΔ, αλλά μέσα από συμπράξεις που αυτοί συστήνουν με συλλόγους, συνεταιρισμούς, μεγαλοσυνδικαλισταράδες και άλλους καλοθελητές. Συστήνονται λοιπόν «μη κερδοσκοπικές» εταιρίες μεσαζόντων, όχι για να εμπορευθούν αγροτικό προϊόν στο δεκαπλάσιο της αρχικής τιμής του, αλλά την ίδια την εργατική δύναμη, στο υποπολλαπλάσιο της αξίας της. Οι εταιρίες-συμπράξεις φοράνε εντυπωσιακά ονόματα, όπως «Αλληλεγγύη», «Συνεργασία», «Στήριξη» κλπ, όλα στην κατεύθυνση συγκάλυψης της δουλοπαροικίας.

Το προαναφερόμενο έγγραφο του υπουργείου εργασίας προβλέπει ρητά ότι στη σύνθεση αυτών των εταιριών οι Δήμοι δεν επιτρέπεται να έχουν ποσοστό συμμετοχής μεγαλύτερο του 49%. Έτσι, προεξασφαλίζεται η ελευθερία αποφάσεων και κινήσεων στους «μη κερδοσκόπους συμπράττοντες» και δεν υπάρχει περίπτωση να τεθεί κάτω από τον επάρατο περιορισμό μιας καχύποπτης, ας πούμε, αντιπολίτευσης.

Με την ομπρέλα προστασίας, λοιπόν, του υπουργείου Εργασίας κι ένα εταιρικό καθεστώς που απελευθερώνει τις κινήσεις της σύμπραξης – αυτής της συμμαχίας των προθύμων για την εργασιακή ισοπέδωση – συντάσσονται οι τριτοκοσμικές συμβάσεις, με όποιους όρους καπνίσει στην εκάστοτε σύμπραξη. Πάντως ο όρος που αφορά στην αμοιβή είναι σταθερός και εκπορεύεται από το πιο πάνω έγγραφο του υπουργείου εργασίας: το μεροκάματο στα 25 ευρώ και σε καμία περίπτωση πάνω από 625 ευρώ μηνιαίως. Σταθερός είναι και ο χρόνος απασχόλησης, στους 5 μήνες, ανά έτος για κάθε «ωφελούμενο», όπως κυνικά πια προσδιορίζεται ο εργαζόμενος.

Για τα 25 ευρώ μεροκάματο αναφέρεται με ξεδιαντροπιά ότι αποτελούν παρέκκλιση των νόμιμων αμοιβών που προβλέπονται από την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και τις οικείες συλλογικές συμβάσεις». Έτσι οι συμβάσεις αυτές προηγήθηκαν του 3ου μνημονίου και προλείαναν το έδαφος για την οριστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι «ωφελούμενοι» παρέμεναν επί τρεις μήνες απλήρωτοι και τα δεδουλευμένα, άθλια μεροκάματα καταβλήθηκαν μόνο μετά από δυναμικές κινητοποιήσεις.

Οι εκάστοτε συμβάσεις δεν προβλέπουν καμία χορήγηση άδειας (κανονικής, λοχείας, μητρότητας) επικαλούμενες τη νομοθεσία που διέπει το «προσωπικό για κάλυψη παροδικών αναγκών». Αναφέρουν την υποχρέωση της μετακίνησης και της χορήγησης εργαλείων για τις χειρωνακτικές εργασίες, ενώ οι ίδιοι οι «ωφελούμενοι» καταγγέλλουν ότι μετακινούνται με δικά τους μέσα και δαπάνη και χρησιμοποιούν τα δικά τους εργαλεία. Για το πώς γίνονται αντιληπτά τα δικαιώματα των εργαζομένων, χαρακτηριστικό είναι έγγραφο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και αφορά στο «δικαίωμα της απεργίας». Με αυτό, μία από τις συμπράξεις εφιστά την προσοχή στη συμπλήρωση των παρουσιολογίων κατά τη διάρκεια απεργίας και την αποστολή πινάκων με τα ονόματα των απεργών.

Στη διάρκεια της απεργίας οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν ότι δέχτηκαν απειλές για απόλυση από διάφορα μέλη των φορέων που συμμετέχουν στη σύμπραξη και πως ο δήμαρχος Ηρακλείου, Κουράκης, δήλωσε στα τοπικά ΜΜΕ ότι όσοι «ωφελούμενοι» έκαναν απεργία, θα απολυθούν.

Η ασφαλιστική κάλυψη των ανθρώπων αυτών είναι άλλη μια πονεμένη ιστορία. Οι «ωφελούμενοι» θα ασφαλιστούν με ειδικό πρόγραμμα του ΟΑΕΔ που ακόμα καταρτίζεται. Έτσι, εδώ και κάποιους μήνες εργάζονται ανασφάλιστοι και βρίσκονται σε αναμονή για το «ειδικό πρόγραμμα». Όπως καταγγέλλουν μάλιστα οι ίδιοι, στα αρχεία του ΟΑΕΔ οι «ωφελούμενοι» εμφανίζονται ακόμα ως άνεργοι
Σε ό,τι αφορά το αντικείμενο των εργασιών που αναθέτουν οι καλές αυτές συμπράξεις, ποικίλει από την καθαριότητα ως τη συντήρηση αρχαιολογικών χώρων, νοσοκομείων, σχολικών κτιρίων, τη δασοπροστασία, τη δημιουργική απασχόληση παιδιών κλπ κλπ. Με λίγα λόγια υποκαθιστούν δημόσιες ή δημοτικές υπηρεσίες, κοινωφελούς κυρίως χαρακτήρα και πάντως καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.

Συνοψίζοντας, δουλεμπορικά γραφεία με φαντεζί ονόματα διαχειρίζονται ζεστό δημόσιο χρήμα για να συντρίβουν τις εργασιακές σχέσεις και να ανακυκλώνουν την ανεργία, με μεροκάματα πείνας, αμφισβητούμενη ασφάλιση και οπωσδήποτε για να προλειάνουν τα έδαφος για την ιδιωτικοποίηση δημόσιων και δημοτικών υπηρεσιών κοινής ωφέλειας.

Όλο αυτό το πακέτο διαφημίστηκε ανά την Ελλάδα, από δημάρχους και τοπικούς βουλευτές, ως «όαση εργασίας»

Κλείνοντας, όπως αρχίσαμε με τον προφητικό Όργουελ, τα στρατόπεδα εργασίας στην Νέα Ομιλία μετονομάζονται πια σε «στρατόπεδα χαράς» ή όπως έγραφε η πινακίδα στην είσοδο του Νταχάου, «ARBEIT MACHT FREI», «η εργασία απελευθερώνει».

Πηγή: imprecor