Είχα ακούσει τον μαστρο Σωτήρη μια μέρα του περασμένου καλοκαιριού να το ζητάει από τον μπακάλη του χωριού, το είχε γραμμένο σε χαρτί μάλιστα μαζί με όλα τα ψώνια που τον είχε στείλει να πάρει η γυναίκα του και το διάβασε στον Στεφανή, ένα γατσάφ των δέκα, του είπε κι έμεινα να κοιτάζω απορημένος δίπλα του. Δεν μπορούσα να διανοηθώ τι ήταν αυτό που παράγγελνε ο κυρ Σωτήρης, μάλλον λάθος θα κάνει σκέφτηκα, αλλά είδα τον Στεφανή να μην αναρωτιέται καθόλου, απεναντίας, να σπεύδει αμέσως να τον εξυπηρετήσει σαν να του είχε ζητήσει το πιο απλό πράγμα, μισό κιλό φέτα ας πούμε και μεγάλωσε η απορία μου αλλά και η επιθυμία να μάθω τι διάολο είναι αυτό το γατσάφ.
Ομολογώ ότι ικανοποιήθηκα πάρα πολύ γρήγορα διότι ο Στεφανής άνοιξε αμέσως το συρτάρι δίπλα του, έπιασε από μέσα ένα μάτσο κάρτες για τηλέφωνα, τις οποίες είχε όλες μαζί σφιχτοδεμένες με ένα λαστιχάκι, έψαξε για λίγο με τα δάχτυλα και βρήκε μια που έγραφε εμφανώς απάνω 10 ευρώ στις αποχρώσεις του πράσινου. Αμέσως λοιπόν πήγε ο νους μου ότι το γατσάφ του κυρ Σωτήρη σημαίνει εκείνο το what’s up που έχω ακούσει τόσες φορές από διάφορες μεριές αλλά που ποτέ δεν αγόρασα μιας που είχα πάντοτε τηλέφωνο με σύνδεση, και έριξα μια ματιά στο χαρτί του για να δω αν το γράφει έτσι όπως το λέει. Πράγματι, με μολύβι και με γράμματα καλλιτεχνικά, μεγάλα και πλαγιαστά, ανθρώπου αγράμματου αλλά νοικοκύρη και δουλεμένου στη ζωή, είδα το γατσάφ και το φχαριστήθηκε το μάτι μου. Πήρε ο κυρ Σωτήρης την κάρτα του μαζί με τα υπόλοιπα ψώνια κι έφυγε, έμεινα εγώ με το χαμόγελο στο στόμα.
Σήμερα λοιπόν ήρθε και μένα η ώρα μου. Μιας και είπα να απαλλαχτώ από τους λογαριασμούς της κινητής τηλεφωνίας, έκανα στροφή και το γύρισα σε καρτοτηλέφωνο. Τα καρτοτηλέφωνα όμως χρειάζονται και κάρτα. κι εγώ δεν έχω ξανακάνει ποτέ αυτή τη διαδικασία. Πήγα λοιπόν στον Στεφανή και ζήτησα το πρώτο μου γατσάφ! Κι εκείνος μου έδωσε αμέσως μια κάρτα. Την κοίταξα κι από τις δυο μεριές και τον ρώτησα τι πρέπει να κάνω τώρα για να βάλω τις μονάδες μέσα στο τηλέφωνο. Όχου, μου λέει, αυτό είναι δύσκολο, δυο φορές το προσπάθησα στη ζωή μου αλλά δεν τα κατάφερα και το παράτησα. Τι λες ρε Στεφανή; Και τι θα κάνω τώρα; Διάβασε τις οδηγίες, μου λέει, πρέπει να πάρεις κάπου τηλέφωνο και κάτι σου λέει από μέσα αλλά εγώ δεν ακούω κιόλας, σούφρωσε τα χείλια του σαν να ζορίστηκε πολύ, κούνησε και το χέρι του σαν να μου έλεγε έμπλεξες φίλε μου, δύσκολα πράγματα πας να κάνεις και αφοσιώθηκε ξανά στην τηλεόραση που είχε απέναντι κι έδειχνε μπάλα.
Τέλος πάντων το πήρα το γατσάφ μου κι έφυγα. Μα ακόμα δεν έχω επιχειρήσει να το βγάλω από την ζελατίνα. Μάλλον το χω πάρει από φόβο!
