Ένα καταπληκτικό μικρό παραμύθι της Στεφανίας Βελδεμίρη και του Κώστα Στοφόρου, όπως δημοσιεύθηκε στο "Ημερολόγιο ενός Πατέρα"
Σεπτέμβρης
Η χρωματιστή βροχή έβαφε τις ομπρέλες με τα όνειρά μας. Ντράπηκα που
έβλεπες τη δική μου και την έκλεισα. Εσύ δεν πρόλαβες αφού το δάχτυλο
σου πιάστηκε στο κουμπί της.
Μετά άρχισε να βρέχει κακές ειδήσεις. Τα
όνειρά σου σε βοηθούσαν να κρατηθείς όρθια.
Εγώ απροστάτευτος πια,
κούρνιασα πλάι σου. Πήρα το δάχτυλο σου όπου είχε σχηματιστεί μια
κατακόκκινη μπιλίτσα με αίμα και το φίλησα. Ο άνεμος σκορπούσε πια το
γκρι και οι ομπρέλες πετούσαν μόνες τους, χρωματίζοντας τον ουρανό. Η
Επανάσταση είχε ξεκινήσει. Άνοιξα κι εγώ την ομπρέλα μου, χωρίς να
φοβάμαι τίποτα πια!
Από το "Ημερολόγιο για να θυμάσαι ή να ξεχνάς"
