Το προσφυγικό πρόβλημα και η πανευρωπαική του διάσταση μας δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε για την ίδια την Ευρώπη. Την ήπειρο της αναγέννησης και του διαφωτισμού. Των μεγάλων διανοητών, στοχαστών και φιλοσόφων. Των κοινωνικών δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Των μεγάλων κοινωνικών και λαϊκών επαναστάσεων. Των μεγάλων επιστημόνων και των πρωτοπόρων εξερευνητών. Την ήπειρο στην οποία από την αρχαιότητα καλλιεργήθηκαν και τελικά επικράτησαν οι αξίες της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης το αξιακό σύστημα που σήμερα χαρακτηρίζει, στον έναν η στον άλλο βαθμό τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Αυτή όμως ήταν και παραμένει η μια πλευρά της Ευρώπης. Υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει και μια άλλη πλευρά, σκοτεινή, βίαιη και οπισθοδρομική. Η Ευρώπη του Μεσαίωνα και της Ιεράς Εξέτασης. Η Ευρώπη της θεοκρατίας και του σκοταδισμού που αρνιόταν και καταδίωκε την έρευνα, την επιστήμη, την διαφορετικότητα. Η Ευρώπη της αποικιοκρατίας και των μεγάλων αιματηρών πολέμων. Η Ευρώπη των εθνικισμών και του φασισμού.
Αυτά τα δύο πρόσωπα της Ευρώπης συγκρούονται όλους αυτούς τους αιώνες. Αυτός ο πόλεμος ποτέ δεν σταμάτησε. Συνεχίζεται και σήμερα. Από την μια πλευρά βρίσκονται αυτοί που εκπροσωπούν τα πανανθρώπινα ιδανικά και τις αξίες που μας κληροδότησε η Ευρώπη του διαφωτισμού. Κι από την άλλη εκείνοι που αρνούνται ακόμα και τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, σήμερα για τους ξένους και τους διαφορετικούς, αύριο όμως και για τους ίδιους τους ευρωπαϊκούς λαούς. Αυτοί που διαχρονικά ήταν αντίθετοι σε κάθε κίνηση προόδου, που πολέμησαν τον διαφωτισμό και τους διανοητές και στήριξαν τις εθνικιστικές και φοβικές αντιλήψεις.
Σήμερα η Ευρώπη ψάχνει να βρεί τον βηματισμό της. Μπερδεμένη στις αντιφάσεις της, στις κομματικές σκοπιμότητες, στις ανολοκλήρωτες πολιτικές της αποφάσεις .Μια Ευρώπη με κοινό νόμισμα αλλά χωρίς οικονομική και πολιτική ενοποίηση. Μια Ευρώπη της οποίας το κοινοβούλιο δεν έχει αποφασιστικές αρμοδιότητες, παραδομένη σε τεχνοκρατικές κάστες και επιτροπές χωρίς ίχνος δημοκρατικής νομιμοποίησης. Μια Ευρώπη που κινδυνεύει να καταντήσει περιφερειακή δύναμη και να συνθλιβεί οικονομικά και πολιτικά μεταξύ των κυρίαρχων παγκόσμιων δυνάμεων. Μια Ευρώπη που βλέπει με τρόμο να αναδύεται από τους κόλπους της το τέρας του φασισμού, αξιοποιώντας τις δικές της ανεπάρκειες και την δική της ιδεολογική και πολιτική καθυστέρηση.
-Παρ” όλα αυτά η Ευρώπη εξακολουθεί να παραμένει η βασική μας πολιτική επιλογή. Γιατί σ” αυτήν υπάρχουν και κυριαρχούν οι δικαιωματικές αντιλήψεις, γιατί η συλλογική μνήμη των λαών της είναι ακόμα ζωντανή, γιατί εξακολουθεί, παρ” όλες τις αδυναμίες της να αποτελεί προνομιακό πεδίο για την άσκηση προοδευτικών πολιτικών που θα υπερασπίζονται τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Οφείλουμε να υπερασπίσουμε το ευρωπαϊκό κεκτημένο και να του δώσουμε ακόμα ευρύτερο περιεχόμενο. Να προσπαθήσουμε να διευρύνουμε τις πολιτικές μας συμμαχίες και να αφυπνίσουμε πολιτικούς χώρους στην κατεύθυνση της επαναφοράς των ιδρυτικών αξιών της ΕΕ.
-Μια μικρογραφία της ευρωπαϊκής εικόνας είναι και η κατάσταση στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση, η αριστερά και τα κινήματα αλληλεγγύης προσπαθούν να αντιμετωπίσουν, με εμφανείς αδυναμίες πολλές φορές το πρωτοφανές για την χώρα αλλά και για ολόκληρη την ήπειρο προσφυγικό και μεταναστευτικό ρεύμα. Από τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο πολλά δάκρυα και μεγάλες κουβέντες αλλά μηδενική σχεδόν πρακτική προσφορά. Αντιθέτως συμβάλλουν με κάθε τρόπο στην δημιουργία κλίματος υστερίας και φόβου, φέρνουν στην επιφάνεια τα πιο ταπεινά ένστικτα, τρομοκρατούν έναν λαό που βιώνει ταυτόχρονα τα δικά του δράματα της φτώχειας, της ανεργίας, της ανασφάλειας. Αυτό ακριβώς πρέπει να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε. Τα πολιτικά κόμματα που αρέσκονται να τοποθετούνται στον χώρο της προόδου, του ευρωπαϊσμού και των δικαιωμάτων, να αντιστοιχηθούν επιτέλους με τις διακηρύξεις τους. Λιγότερα δάκρυα για τον Αιλάν και ενεργοποίηση δυνάμεων για να μην υπάρξουν νέα θύματα. Αλλά και ο κάθε πολίτης οφείλει να αναλάβει τις προσωπικές του ευθύνες. Να πάρει δημόσια θέση και να την υπηρετήσει κυρίως με πράξεις και λιγότερο με λόγια. Να θυμηθεί τους μετανάστες γονείς του και τους πρόσφυγες παππούδες του. Να ανακαλέσει στην μνήμη του τα όσα τους καταλόγιζαν και τότε,100 χρόνια πριν οι ίδιες πολιτικά δυνάμεις του φόβου και του διχασμού. Να θυμηθεί τους χαρακτηρισμούς σε έγκριτες εφημερίδες(κυκλοφορούν και σήμερα)για »προσφυγικές ορδές και προσφυγική αλητεία». Χαρακτηρισμοί που αφορούσαν ξεσπιτωμένους Έλληνες και χριστιανούς ορθόδοξους!!!!!
-Προσωπικά είμαι αισιόδοξος. Το τεράστιο και πανευρωπαϊκό πρόβλημα του προσφυγικού μπορεί να έχει ακόμα μεγάλο δρόμο μέχρι την επίλυσή του αλλά ταυτόχρονα έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που μπορεί τελικά να ενώσουν πολιτικές δυνάμεις και να συνεγείρουν έναν λαό με τις μνήμες, τις παραδόσεις και τις αξίες που έχει διαχρονικά ο λαός μας. Κι αυτό νομίζω πως θα γίνει τελικά.
*ο Αλέξης Χριστόπουλος είναι Αναπληρωτής Συντονιστής της Νομαρχιακής Επιτροπής Βόρειας Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ
ΠΗΓΗ: www.ecoleft.gr
ΠΗΓΗ: www.ecoleft.gr
