του Δημήτρη Χρήστου
Όταν βλέπω τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, αυτόν τον Παναγόπουλο, να με καλεί στις απεργίες, παίρνω ανάποδες και μετά από λίγο αναρωτιέμαι: Καλά, πώς στην ευχή αυτός ο τύπος κρατιέται πρόεδρος στη Γενική Συνομοσπονδία εδώ και 15 χρόνια; Ποιος είναι, ο Μπρέζνιεφ; Και καλά τότε που το ΠΑΣΟΚ άντεχε και κρατούσε την πελατεία του, κυρίως στον χώρο του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ. Σήμερα πώς καταφέρνει να μένει στην καρέκλα του προέδρου; Η απάντηση είναι απλή: Εδώ στην Ελλάδα ποτέ δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε μαζικό, αξιόπιστο και σοβαρό συνδικαλιστικό κίνημα.
ΤΟ ΚΚΕ μετά το 1990, δηλαδή μετά τη διάσπαση, ως αποτέλεσμα της κατάρρευσης του υπαρκτού και της απουσίας πλέον καθοδηγητικού κέντρου όπως ήταν η Μόσχα, εγκλωβίστηκε σε σεχταριστικές λογικές και αριστερίστικες αντιλήψεις. Μέχρι τότε η γραμμή, και μάλιστα αυστηρή, ήταν ένα σωματείο, μια ομοσπονδία, μια ΓΣΕΕ. Μάλιστα πρότυπο ταξικής οργάνωσης του συνδικαλιστικού κινήματος στα αχτίφ που τακτικά γίνονταν στο ΚΚΕ ήταν αυτό της (τότε) Δυτικής Γερμανίας. Κάμποσα μάλιστα στελέχη του κόμματος είχαν εμπειρίες ως συνδικαλιστές όταν εργάζονταν εκεί. Αυτά μέχρι το 1990, γιατί μετά το ΚΚΕ έστηνε κομματικά μαγαζιά με πλατιές ταμπέλες.
ΑΠΟ την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε σοβαρή οργανωτική δομή και ανάλογο προσανατολισμό για να δουλέψει προς την ενίσχυση του συνδικαλιστικού κινήματος. Τα περισσότερα στελέχη του κόμματος προέρχονταν από τους πολυτελείς συντεχνιακούς οργανισμούς του Δημοσίου. Δύσκολα θα έβρισκες στο ανώτερο στελεχικό δυναμικό πραγματικά εργαζόμενους στη βιομηχανία, τις κατασκευές ή σε νέους τομείς της οικονομίας Και παρότι σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα εξουσίας, με ποσοστό 35%, η επιρροή του στα σωματεία που έχουν απομείνει ενεργά είναι περιορισμένη έως ανύπαρκτη καθώς κυριαρχούσε η συντεχνιακή αντίληψη. Ό,τι υπήρχε, ελεγχόταν οργανωτικά από το Αριστερό Ρεύμα και μετακόμισε, στο μεγαλύτερό του μέρος, στη ΛΑΕ.
ΠΩΣ τα καταφέρνει τελικά ο Παναγόπουλος; Τα καταφέρνει διότι η ΓΣΣΕ είναι πλέον μια σφραγίδα και το σύνολο της νομενκλατούρας βολεύεται από τους μηχανισμούς των αρχαιρεσιών και ζει πλουσιοπάροχα με όλες τις ανέσεις. Πάνω από 300 εργαζόμενους, όλοι συγγενείς και φίλοι των συνδικαλιστών, έχει η χρηματοδοτούμενη διοίκηση της ΓΣΕΕ. Δύο όμως εργάτες να κολλήσουν μια αφίσα ή να κρατήσουν ένα πανό είναι αδύνατον να βρει.
ΔΕΙΤΕ για παράδειγμα τι συμβαίνει με το συνδικαλιστικό κίνημα στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Μπορεί στην Ιταλία να εξαϋλώθηκε το περίφημο PCI, αλλά τα συνδικάτα της επιρροής του υπάρχουν και παραμένουν ισχυρά και και ως προς τις διεκδικήσεις τους και ως προς το έργο αλληλεγγύης προς τα μέλη, εργαζόμενα ή άνεργα. Γι' αυτό η αλληλεγγύη δεν μετατρέπεται σε φιλανθρωπία. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και με τη Γαλλία, όπου το γνωστό αριστερό συνδικάτο της CGT όχι μόνο συνεχίζει να υπάρχει, αλλά και λειτουργεί άριστα. Πήραμε μια γεύση όσοι είδαμε την ταινία "Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο". Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και στη Γερμανία αλλά και στη Βρετανία, όπου τα συνδικάτα ως μέτοχοι του Εργατικού Κόμματος, αντέδρασαν και εξέλεξαν στην ηγεσία του κόμματος τον αριστερό Τζέρεμι Κόρμπιν.
ΥΠΕΡΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ ασυμβίβαστους επαναστάτες έχουμε άφθονους στα πενήντα τόσα πολιτικά σχήματα που υπάρχουν σήμερα σε αυτόν τον τόπο. Δεν βρίσκουμε όμως επαναστάτες που να έχουν, για παράδειγμα, καταφέρει με αφοσίωση και υπομονή να οργανώσουν σοβαρά σωματεία στον δύσκολο ιδιωτικό τομέα, όπου όλα τα σκιάζει η εργοδοτική απειλή.
ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΟΥΜΕ πόσο καλά πηγαίνει το λεγόμενο φοιτητικό κίνημα; Και μόνο το ότι εδώ και 35 χρόνια δεν έχουν καταφέρει οι συνδικαλιστικές κομματικές παρατάξεις να συμφωνήσουν στην ανάδειξη διοίκησης στο ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο, την ΕΦΕΕ, αρκεί και περισσεύει για να αντιληφθούμε πόσο αυτό το κομμάτι της μορφωμένης νεολαίας έχει ικανότητες και διάθεση να ξεπεράσει τα εμπόδια που θέτουν οι άνωθεν καθοδηγητές. Θα είναι άδικο να εξαιρέσω τον κλάδο των δημοσιογράφων, που ακόμα και τη σημερινή εποχή αρνείται να δεχτεί ως κανονικά μέλη τούς δημοσιογράφους του διαδικτύου. Η γνωστή ΕΣΗΕΑ λοιπόν, εδώ και έξι μήνες από τις τελευταίες εκλογές δεν μπορεί ακόμα να συγκροτήσει τη διοίκησή του! Τι ακριβώς έχουν να χωρίσουν;
ΑΝ ΣΥΝΥΠΟΛΟΓΙΣΟΥΜΕ στο συνδικαλιστικό χάος και το χάος αντιπροσώπευσης και δημοκρατικής λειτουργίας σε όλες σχεδόν τις βαθμίδες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, κατανοούμε πόσο δύσκολες είναι οι συνθήκες για να καταφέρει ο ελληνικός λαός να βγει σώος και αβλαβής από αυτήν την παρατεταμένη κρίση. Και αφού ο λαός ανέθεσε την κυβερνητική ευθύνη στον ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει αυτός να σοβαρευτεί και να ιεραρχήσει τις πολιτικές του υποχρεώσεις.
Δεν είναι δυνατόν να κερδίζεις τη μεγάλη εμπιστοσύνη των πολιτών στο κυβερνητικό διακύβευμα και να μην μπορείς να βρεις καν σοβαρούς υποψήφιους στους περισσότερους δήμους της χώρας, όπου οι συνδυασμοί που υποστηρίχθηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ πάτωσαν. Δεν μπορεί να μας λένε οι "53" στην πρώτη τους εμφάνιση μετά τις δημοτικές εκλογές πως στην Αθήνα έγινε καταπληκτική προεκλογική δουλειά, αλλά χάσαμε από τον κ. Τίποτα, και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ να μην διαθέτει στην ουσία ούτε έναν (!) δημοτικό σύμβουλο στον οποίο να μπορούν να απευθυνθούν οι ψηφοφόροι που τον εμπιστεύθηκαν. Κάντε μια βόλτα στο Πεδίον του Άρεως και θα καταλάβετε πολλά για την αριστερή Περιφέρεια.
dchristou52@gmail.com
