Έγραψε το παραμύθι της ένα αυγουστιάτικο βράδι με πανσέληνο
στην άμμο.
Ήθελε να το καταπιούν τα ασημένια κύματα ή να χαθεί «πλέων επί
οίνοπα πόντον, επ’ αλλοθρόους ανθρώπους»…
Άνθρωποι να θροϊζουν σαν τα φύλλα
ακούγοντας τις ιστορίες της που ψιθυρίζει η θάλασσα του Αυγούστου.
Όμως όλα
έμεναν ακίνητα εκείνη τη βραδιά. Το παραμύθι έμεινε στην άμμο όλη νύχτα και
κρύωσε. Το πρωί το βρήκε ένα κορίτσι και κόλλησε. Μια βδομάδα έλεγε συνέχεια
συναχωμένα παραμύθια. Μέχρι που της έδωσαν αντιβιοτικό και όλα τελείωσαν.
Όταν
μεγάλωσε παντρεύτηκε τελωνειακό.
Από το Ημερολόγιο "Για να θυμάσαι ή να ξεχνάς", με ζωγραφιές της Στεφανίας Βελδεμίρη
Αναδημοσίευση από το "Ημερολόγιο ενός Πατέρα"
