του Κώστα Ζαχαριάδη*
Τελικά υπάρχει δυνατότητα να φορολογηθεί ο μεγάλος πλούτος ή όχι; Επιπλέον είναι ηθικά και πολιτικά σωστό αυτό;
Θυμόμαστε ότι μόλις πριν από λίγα χρόνια ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ είχε δεσμευθεί στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας ότι θα αυξήσει στο 75% το ποσοστό του φόρου για τα εισοδήματα άνω του 1 εκατομμυρίου ευρώ σε ετήσια βάση. Αμέσως ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον απηύθυνε προσκλητήριο προς τους Γάλλους επιχειρηματίες να βρουν «καταφύγιο» στην άλλη πλευρά της Μάγχης για να γλιτώσουν την υψηλή φορολογία. Όλοι θυμόμαστε και τη περίπτωση του ηθοποιού Ζεράρ Ντεπαρντιέ ο οποίος αποφάσισε να γίνει υπήκοος Βελγίου και να φορολογείται στη Ρωσία (όπου ο ανώτατος φορολογικός συντελεστής είναι 13%).
Πρόσφατες είναι και οι αποκαλύψεις για το Luxleaks, το πώς πολυεθνικές αλλά και φυσικά πρόσωπα, έβρισκαν νόμιμο τρόπο να πληρώνουν λιγότερους φόρους στο Λουξεμβούργο παρακάμπτοντας τις χώρες στις οποίες παραγόταν ο πλούτος τους…
Μόλις τη Κυριακή που μας πέρασε, αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωναν στα ΜΜΕ ότι ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα θα χρησιμοποιήσει την ομιλία του για την κατάσταση του Έθνους (State of the Union) για να ζητήσει την αύξηση της φορολογίας στους πλούσιους, προκειμένου να διευκολυνθεί η μεσαία τάξη. Οι προτάσεις τις οποίες θα παρουσιάσει ο Μπαράκ Ομπάμα μπορεί να εξοικονομήσουν 320 δισ. δολάρια σε διάστημα δέκα ετών, μετέδωσαν τα ΜΜΕ.
Όλα αυτά δείχνουν ότι η μάχη για τη δίκαιη φορολόγηση του πλούτου είναι κάτι που αφορά ολόκληρο τον κόσμο και δεν είναι μόνο μια μάχη της αριστεράς.
Σε αυτή τη μάχη η Νέα Δημοκρατία είναι στην απέναντι πλευρά. Στηρίζει εμφανώς μόνο το πλουσιότερο 1% των Ελλήνων. Στη διάρκεια της θητείας της φρόντισε να θαφτεί η «λίστα Λαγκάρντ» όπως και κάθε τι άλλο που θα οδηγούσε στη φορολόγηση όχι μόνο που μεγάλου πλούτου, αλλά και του παράνομα αποκτηθέντος πλούτου. Δυστυχώς λαθρέμποροι και φοροφυγάδες δεν ελέγχθηκαν όπως έπρεπε.
Εδώ ανακύπτει το αρχικό ερώτημα: Μπορεί να φορολογηθεί ο μεγάλος πλούτος; Η απάντηση ξεκινά από το ότι πρέπει να φορολογηθεί δίκαια ο μεγάλος πλούτος. Δε γίνεται ο ιδιοκτήτης μιας μεγάλης πολυεθνικής να φορολογείται στο Λουξεμβούργο ή σε εξωχώριες εταιρείες με ποσοστά κάτω από 10% και οι υπάλληλοι του να φορολογούνται στην Ελλάδα σε ποσοστά που κυμαίνονται από 26% έως και 46%.
Δεύτερο είναι το αν μπορεί να διαπιστωθεί ο μεγάλος πλούτος στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ποιος είναι και ποιος τον κατέχει; Σαφώς δεν είναι εύκολη υπόθεση, ούτε θα λυθεί με μια υπουργική απόφαση. Ένα πρώτο, αλλά σημαντικό, βήμα θα είναι η κατάρτιση του περιουσιολογίου. Επίσης η στελέχωση των φορολογικών υπηρεσιών, αλλά και της υπηρεσίας δίωξης λαθρεμπορίου με επαρκή, εξειδικευμένο και αποφασισμένο προσωπικό. Τέλος η ευρωπαϊκή και διεθνής συνεργασία. Αν δεν ελεγχθούν οι λεγόμενες «τριγωνικές τιμολογήσεις» που φροντίζουν να περάσουν προϊόντα και υπηρεσίες από φορολογικούς παραδείσους, προκειμένου να φθάσουν στην Ελλάδα σε τιμές που δεν επιτρέπουν να εμφανιστεί το όποιο κέρδος στη χώρα μας, καμία χώρα από μόνη της δε θα μπορέσει να ελέγξει και να φορολογήσει πλήρως το μεγάλο πλούτο.
Ούτε σε αυτό έχει κάνει την οποιαδήποτε κίνηση η προηγούμενη κυβέρνηση. Το πλέον προκλητικό όμως (ενδεικτικό και των πολιτικών εξαρτήσεων τους) είναι η ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατίας με την οποία επιτίθετο στον ΣΥΡΙΖΑ για το ενδεχόμενο να αυξηθεί η φορολογία στο 1% των πιο πλούσιων Ελλήνων!
Είναι προκλητικό να ομνύουν στο όνομα της Ευρώπης αυτοί που τη θέλουν άοπλη και παραδομένη στο μεγάλο κερδοσκοπικό κεφάλαιο. Εμείς θα επιδιώξουμε να αξιοποιήσουμε το διεθνές κλίμα για τον έλεγχο του μεγάλου πλούτου και τη δίκαιη φορολόγησή του. Διεθνώς, δυναμώνουν οι φωνές που απαιτούν τη λήψη μέτρων. Από τη πλευρά της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ δυστυχώς υπάρχει εκκωφαντική σιωπή…
* Ο Κώστας Ζαχαριάδης είναι υποψήφιος Βουλευτής στη Β' Αθηνών με τον ΣΥΡΙΖΑ
