Υπάρχει αυτή η γνωστή φράση ότι υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων, αυτοί που και αυτοί που δεν. Μέχρι και η φράση, υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων, αυτοί που χωρίζουν τους ανθρώπους σε δύο είδη και αυτοί που δεν το κάνουν, έχει ακουστεί. Ας αποπειραθώ λοιπόν κι εγώ.
Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Αυτοί που σπεύδουν με όλη τους την καλοσύνη να καλωσορίσουν οτιδήποτε καινούργιο, οτιδήποτε ελπίσουν ότι μπορεί να φέρει κάτι φρέσκο, κάτι διαφορετικό. Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκε ο πατέρας μου. Υπάρχουν όμως και αυτοί που είναι επιφυλακτικοί μέχρις αηδίας σε οτιδήποτε ξαφνικά καινούργιο. Η περίπτωση της μητέρας μου. Έχοντας γονίδια και από τους δύο, θα προσπαθήσω να καταθέσω την άποψή μου για το γεγονός που μονοπωλεί τις συζητήσεις σε όλα τα media, Social και μη. Τη δημιουργία κόμματος (;) από το Σταύρο Θεοδωράκη, το περιβόητο Ποτάμι.
Το Σταύρο Θεοδωράκη δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Για την ακρίβεια έχουμε συναντηθεί μιά φορά πριν από 15 χρόνια. Αν και φανατικός των ντοκυμαντέρ, δεν μπορώ να πω ότι η εκπομπή του μου άρεσε ιδιαίτερα. Στη συνέχεια παρακολούθησα με έντονο ενδιαφέρον το Protagon. Η ιδέα μου άρεσε τόσο σε επιχειρηματικό επίπεδο, μου θύμισε κάτι από την Ελευθεροτυπία της δεκαετίας του 70, όσο και σε επίπεδο δομής και περιεχομένου. Η γενική αρχή ότι στον ίδιο «χώρο» μπορούν να συνυπάρξουν απόψεις διαμετρικά αντίθετες με έκανε να το διαβάζω καθημερινά (το γονίδιο του πατέρα μου). Συν τω χρόνω όμως άρχισα να παρατηρώ ότι η παλάντζα έγερνε και μάλιστα πολύ, τόσο πολύ που έφτασε στο σημείο να συναγωνίζεται το πονηρότερο καθεστωτικό μέσο που υπάρχει αυτή τη στιγμή, την Athens Voice.
Και αίφνης ένα μεσημέρι ανακοινώνεται μέσω διαδικτύου η δημιουργία του φορέα (;) Το Ποτάμι, με ένα κείμενο ανάλογο των μονολόγων της εκπομπής Πρωταγωνιστές. Στρογγυλός λόγος, “επίθεση” στο συναίσθημα, γενικότητες, ευχολόγια. Και μετά ακολουθεί μπαράζ “δημοσιογραφικού ενδιαφέροντος”. Τα περισσότερα κανάλια αφιερώνουν πάνω από το μισό χρόνο του δελτίου τους για να καλύψουν το θέμα. Αρχίζουν οι προβλέψεις και οι σπέκουλες από ποιούς θα πάρει, από ποιούς θα κόψει, αν ανησυχεί ο Σύριζα, αν αυτή θα είναι η “δύναμη” που θα ενώσει την Κεντροαριστερά. Συγκεκριμένος δε άνκορμαν δήλωσε με περισπούδαστο ύφος ότι το νέο κόμμα θα έχει καθαρά Ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Την επόμενη μέρα, το γλέντι στα κανάλια συνεχίζεται, με εικόνα αυτή τη φορά. Έχει υπάρξει “διαρροή” ερασιτεχνικού video, με μια και μόνη φράση του Θεοδωράκη. Δεν έχει σημασία το Δεξιά ή το Αριστερά.
Δεν θέλω να μπω σε θεωρίες που ήδη γράφτηκαν και ακούστηκαν, για τις σχέσεις του με το εκδοτικό κατεστημένο, με τον Κώστα Σημίτη και άλλα τέτοια πολλά. Θα υπερισχύσει το γονίδιο του πατέρα μου και θα μείνω σε αυτά που βλέπει το γυμνό μάτι. Όχι σε όσα πιθανόν να γίνονται πίσω από κλειστές πόρτες.
Ένας άνθρωπος που χρόνια τώρα «συνομιλεί» με την κοινωνία στις εκπομπές του, τόσο πολύ που να της δίνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο, αποφασίζει να κατέλθει στην πολιτική κονίστρα, για να δώσει μια διέξοδο στην κοινωνία, χωρίς να έχει επικοινωνήσει μαζί της. Δημιουργεί πολιτικό φορέα in vitro, διανέμοντας ερωτηματολόγια στους συνεργάτες του, όπως αποκάλυψε ένας από αυτούς. Ο ίδιος που συνεχίζοντας είπε και το αδιανόητο, ότι το Ποτάμι κυρίως θα απευθυνθεί σε όσους δεν ψηφίζουν, στους απολιτίκ. Ο Θεοδωράκης το μόνο πράγμα που αισθάνθηκε την ανάγκη (;) να προτάξει, δεν ήταν ούτε μια ιδεολογική πλατφόρμα, ούτε πρακτικές λύσεις, ούτε συνεργάτες, παρά μόνον τον εαυτό του.
Στις προηγούμενς εκλογές, ένας γραφικός τύπος κατέβηκε με το σύνθημα Πολιτική χωρίς Πολιτικούς και «έψησε» αρκετούς να τον ψηφίσουν.
Για την οικονομία της κουβέντας να δεχθώ ότι μπορεί να υπάρξει Πολιτική χωρίς Πολιτικούς, αλλά Πολιτική χωρίς πολιτική δεν μπορεί να υπάρξει.
* Καιρό τώρα, ο σημαντικότερος συγγραφέας της γενιάς μου, ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος ονομάζει το Protagon, Πρώτα Εγώ.
toportal.gr
