Βλέποντας αυτή τη φωτογραφία, θυμήθηκα το παλιό σύνθημα από εκείνο το μακρινό Μάη του '68: "Η φαντασία στην εξουσία". Και μαζί το άλλο, που είναι το αγαπημένο μου μότο, η κινητήρια δύναμη για να υπάρχω: "Ας γίνουμε ρεαλιστές, ζητώντας το αδύνατο"...
Θα μου πείτε τώρα τι λέω και τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον μπάτμαν, τον σπάιντερμαν και τους άλλους υπερήρωες...
Η φωτογραφία που βλέπετε είναι από το Νοσοκομείο Παίδων του Πίτσμπουργκ και οι άνθρωποι με τις στολές είναι καθαριστές τζαμιών!
Τώρα σκεφτείτε τη χώρα μας και πως είναι τα νοσοκομεία Παίδων, όπου γιατροί και νοσοκόμες δίνουν κάθε μέρα τη δική τους μάχη, μέσα σε συνθήκες άθλιες. Με ελλείψεις πορσωπικού και υλικών...
...και τα παιδιά; Κανείς μάλλον δεν τα σκέφτεται στην Ελλάδα του 2013, όπου όλα αυτά μοιάζουν πολυτέλεια. Εδώ θα μου πείτε υπάρχουν σχολεία χωρίς θέρμανση, σπίτια όπου λείπει ακόμη και το φαγητό. Εσύ ψάχνεις σούπερ ήρωες; Και οι εργαζόμενοι τι είναι, καραγκιόζηδες να τους ντύσεις με τέτοια ρούχα; Τους ρώτησες αν έχουν όρεξη;
Και σκέφτομαι πως τόσα και τόσα πράγματα που καταπίνουμε καθημερινά είναι πολύ χειρότερα. Και όλους αυτούς τους σοβαροφανείς ανίκανους που κυβερνούν χρόνια και χρόνια, με έλλειψη οποιασδήποτε φαντασίας (όπως και το κοινό που τους χειροκροτά) και που οδήγησαν τη χώρα. Χωρίς γέλιο, χωρίς χαμόγελο, με πρόσωπα σκυθρωπά. Με τη δύναμη της τυφλής βίας και της προπαγάνδας... Αλλά και αυτοί που υποτίθεται ότι θέλουν να τους ανατρέψουν δυστυχώς με την ίδια γλώσσα μιλάνε. Κι ας είναι πιο φιλική στο χρήστη...
Λέω λοιπόν πως η μόνη λύση είναι η φαντασία στην εξουσία. Καινούργιοι δρόμοι. Καινούργιες πολιτικές. Στο επίκεντρο ο άνθρωπος. Και η χαρά του...
Πετάω στα σύννεφα;
Μήπως όμως ήρθε πραγματικά η ώρα να γίνουμε ρεαλιστές ζητώντας το αδύνατο;
