Οι δυο πλευρές του δρόμου

Βόλτα σε επαρχιακό δρόμο, στην εξοχή, κοντά στην παραλία. 

Kαι ξαφνικά, συναντάς σαν συμβολισμό, τις δυο όψεις αξιοποίησης της γης.

Στη μια πλευρά βλέπεις όμορφα, φουντωτά, πλούσια αμπέλια, γεμάτα τσαμπιά σταφύλια.

Στην απέναντι πλευρά, σε ένα χωράφι που πρόσφατα είχαν ξεπατωθεί τ' αμπέλια του, βλέπεις φρεσκομπηγμένες μεταλλικές βάσεις για τους γυάλινους πίνακες των φωτοβολταικών που αναμένουν την τοποθέτησή τους. Γύρω γύρω απ΄ το χωράφι (οικόπεδο πλέον), ψηλά σύρματα, κάμερες ασφαλείας, συναγερμός, κεραίες αναμετάδοσης...  Σαν φυλακή.

 

Η μια πλευρά του δρόμου θέλει κόπο, φροντίδα, ενδιαφέρον, αγάπη, αγωνία και πολύ προσπάθεια για το αποτέλεσμα, που δεν είναι πάντα βέβαιο,αλλά όταν καρπίζει σε γεμίζει με αισθήματα ικανοποίησης, χαράς, δημιουργίας. Είναι ένα είδος ευτυχίας. Η ζωή που βγαίνει απ' τη γη και δίνει ζωή και στους ανθρώπους.

Η άλλη πλευρά δείχνει απόκοσμη, ψυχρή σαν το μέταλλο το χειμώνα και απωθητική σαν τα κάτοπτρα των πάνελ το καλοκαίρι. Για τα μέταλλα και τα κρύσταλλα φροντίζουν οι σένσορες, οι συναγερμοί και οι κάμερες. Τα συναισθήματα είναι μάλλον ανύπαρκτα, έως σκοτωμένα. 
Μια εικόνα πεθαμένης γης...

Το παρόν και το μέλλον;  Το πρόσκαιρο ενάντια στο διαχρονικό;

Και αυθόρμητα αναρωτιέσαι ξανά: H "πράσινη ανάπτυξη" πόσο πράσινη είναι τελικά;  πόσο ωφέλιμη ή ουδέτερη είναι για μας και που μας οδηγεί;

Στέφανος Καμπάς