Του Νεκτάριου Καζάνη*
Πριν δύο μέρες μαθητής 15 ετών από σχολείο της Πάτρας πήδηξε στο κενό από τον δεύτερο όροφο του σχολείου του. Το κέντρο της πόλης και οι άνθρωποι στην περιοχή συγκλονίστηκαν. Ευτυχώς το παιδί έζησε.
Συμμαθητές του μιλάνε για αποβολή που πήρε ο μαθητής διότι φιλούσε την κοπέλα του στο διάλειμμα. ΚΑΤΟΠΙΝ ΣΙΓΗ ΙΧΘΥΟΣ.
Στα πηγαδάκια των εκπαιδευτικών ξεκίνησε κουβέντα χαμηλόφωνα.
Κάποιοι συνδικαλιστές έκφρασαν φόβους μήπως και κινητοποιηθούν οι συμμαθητές του, μην αντιδράσουν και κάνουν κατάληψη. Κάποιοι άλλοι σε άλλο σχολείο από την εκπαιδευτική κοινότητα είπαν: «Μην νομίζετε ότι επειδή έπεσε ένας από τον δεύτερο όροφο θα σταματήσουμε να τιμωρούμε και να δίνουμε αποβολές».
Οι τοπικοί εκπαιδευτικοί θεσμοί Διευθύνσεις, αλλά και συνδικαλιστές, δεν έχουν πάρει ακόμα θέση και περιμένουν να γίνουν οι σχετικές έρευνες με την κλασική διαδικασία και να κλείσει το θέμα προφανώς όσο πιο σιωπηλά και ανώδυνα γίνεται.
ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΕΥΘΥΝΗ. Πριν από εκπαιδευτικός είμαι γονιός και άνθρωπος.
Άραγε αξίζει για ένα φιλί που έδωσαν δύο παιδιά 15 ετών να τιμωρούνται.
Αυτό είναι το παρόν και το μέλλον που αντιμετωπίζουν τα παιδιά μας , αυτή είναι η σύγχρονη παιδαγωγική προσέγγιση.
Αξιολόγηση – Αξιοκρατία – Ανεργία – Αυστηρότητα – Νέο λύκειο – Νέο σχολείο – Διευθυντές Μάνατζερ – Σύγχρονη Παιδαγωγική Προσέγγιση – Υπουργείο Παιδείας – Αλλαγές στην εκπαίδευση – Πειθάρχηση – Συναισθήματα – Παιδιά – Μέλλον , είναι μερικές από τις λέξεις που έρχονται στην σκέψη μου ξανά και ξανά μετά το συγκεκριμένο περιστατικό.
Φοβάμαι όταν ακούω υπουργούς και υπεύθυνους να μιλάνε για άξιους για αξιολόγηση και αξιοκρατία, πολύ περισσότερο φοβάμαι να στείλω τα παιδιά μου σε ένα νέο σχολείο αγοραίο όπου το κυρίαρχο σύνθημα θα είναι πρώτα ο μαθητής και θα υπάρχει αξιοκρατία της αγοράς.
Μία αξιοκρατία που δεν την νοιάζει αν τα παιδιά έχουν βιβλία, ελεύθερο χρόνο, δικαιώματα, αν περνάνε εφηβεία, αν έχουν συναισθήματα, αν…, αν…, αν…
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ.
Να πούμε καλά το ποίημα της εξουσίας. Να μαζέψουμε πόντους από σεμινάρια για παιδαγωγικές και πράσινα άλογα της αστικής διανόησης.
Να ανεβούμε στην ιεραρχία. Να προβάλουμε το εγώ μας, τα μεταπτυχιακά μας, τα δοκτορά.
Να πειθαρχήσουμε τους άλλους, τους νέους, τους μικρούς.
Ας μιλήσει λοιπόν κάποιος, ας μιλήσουν τα μεταπτυχιακά ας μας πουν για το μέλλον των Παιδιών μας.
*Ο Ν. Καζάνης είναι μέλος του ΔΣ της Β ΕΛΜΕ Αχαΐας
