του Δημήτρη Χρήστου
Έχουμε μια συμφωνία που υπό προϋποθέσεις σηματοδοτεί την αρχή για την απελευθέρωση της χώρας από τα δεσμά των δανείων και των δανειστών. Έχουμε να κάνουμε με έναν συμβιβασμό που δίνει τη δυνατότητα στη χώρα να επιστρέψει στην κανονικότητα. Ποιες όμως είναι αυτές οι προϋποθέσεις και πόσο εφικτή είναι η επιστροφή στην κανονικότητα; Η χώρα, ουσιαστικά χρεοκοπημένη, αναγκάστηκε να λάβει σκληρά φορολογικά μέτρα. Διαφώνησαν πολλοί αλλά κανείς δεν άρθρωσε συγκεκριμένη εναλλακτική πρόταση. Χωρίς αυτά όμως δεν θα υπήρχε συμφωνία. Και όταν δεν είσαι ισχυρός και οικονομικά ανεξάρτητος, είσαι υποχρεωμένος να δεχτείς τους συμβιβασμούς. Από αύριο ή έστω μετά το Eurogroup της 24ης Μαΐου, πρέπει η κυβέρνηση να βάλει μπροστά τη μηχανή της οικονομίας. Τα πάντα θα εξαρτηθούν από το πόσο γρήγορα αυτή η μηχανή θα δουλέψει και θα παραγάγει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
ΟΤΑΝ -για παράδειγμα- σε ένα νοικοκυριό ή σε μια επιχείρηση τα φορολογικά και όλα τα άλλα ανελαστικά βάρη, δεν αφήνουν υπόλοιπο εισοδήματος ικανό για την ομαλή λειτουργία ή την επιβίωση, το αποτέλεσμα θα είναι η καταστροφή. Και σήμερα, με τα μέτρα της κυβέρνησης, τα βάρη αυτά, σε πολλές περιπτώσεις, είναι δυσβάσταχτα. Ο μόνος δρόμος για την αντιμετώπισή τους είναι η αύξηση του τζίρου και του καθαρού προς διάθεση εισοδήματος. Παράδειγμα: Αν ένας επαγγελματίας με έσοδα 1.000 ευρώ έχει ανελαστικές υποχρεώσεις 500 ευρώ, το καθαρό του έσοδο δεν είναι επαρκές. Σε αυτή την περίπτωση θα υποχρεωθεί να γίνει ασυνεπής απέναντι στις ανελαστικές υποχρεώσεις σε φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, όπως συμβαίνει σήμερα με εκατοντάδες χιλιάδες επαγγελματίες. Αν όμως η μηχανή της οικονομίας πάρει μπροστά, η πελατεία του αυξηθεί και του μεγαλώσει τον τζίρο στα 1.500 ευρώ, το καθαρό διαθέσιμο εισόδημα διπλασιάζεται και έχουμε ομαλοποίηση της αγοράς και προσέγγιση των φορολογικών εσόδων που έχουν θεσπιστεί.
ΚΑΙ ΠΩΣ θα διπλασιαστεί ο τζίρος τού επαγγελματία; Η συμφωνία με τους θεσμούς, καθώς σηματοδοτεί το τέλος του κύκλου της ανασφάλειας, θα επιτρέψει καλύτερους σχεδιασμούς δαπανών από ό,τι συνέβαινε μέχρι σήμερα, αυτή την παρατεταμένη περίοδο όπου κανείς δεν ήταν σε σχέση να σχεδιάσει και να προϋπολογίσει δαπάνες. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας θα είναι σε θέση να αυξήσει τη ρευστότητα και τις χορηγήσεις στον παραγωγικό και τον εμπορικό τομέα. Αναμένοντας νέες επενδύσεις και αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, σχεδιάζοντας μέτρα και προγράμματα απασχόλησης, έχουμε την αρχή μιας δυναμικής εκκίνησης. Είναι σημαντική και ευνοϊκή η συγκυρία, όπου η συμφωνία συμπίπτει με την έναρξη της τουριστικής περιόδου κατά την οποία αναμένεται μεγάλη αύξηση του ρεύματος των ξένων επισκεπτών. Αυτό σε βάζει ταχύτερα σε ρυθμούς ανάπτυξης που σε διαφορετική περίπτωση θα ήταν βραδύτεροι.
ΜΕ ΛΙΓΑ λόγια, η μάχη για τη σωτηρία της χώρας δεν έχει κριθεί και ο αγώνας για την επιτυχία, για την κυβέρνηση και τον κάθε Έλληνα, μόλις αρχίζει. Τα αναπτυξιακά εργαλεία πρέπει να είναι καλά σχεδιασμένα και σωστά ιεραρχημένα. Όμως, καθώς ζούμε σε έναν στρεβλό και γραφειοκρατικό και δυσκίνητο δημόσιο τομέα, οι υπουργοί και όλα τα επιτελικά στελέχη οφείλουν όχι μόνο να παρακολουθούν τις διαδικασίες εφαρμογής αλλά και να έχουν τα αυτιά ανοιχτά στους κλάδους που έχουν εμπειρία, ιδέες και προτάσεις για τις διορθώσεις που μπορούν να κάνουν τα αναπτυξιακά εργαλεία περισσότερο χρήσιμα και αποδοτικά.
ΚΑΙ επειδή η οικονομία και η ανάπτυξη χρειάζονται καλό κλίμα, η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός πρέπει να βρουν τους τρόπους γι' αυτήν την προϋπόθεση διότι κάθε δύσκολος αγώνας, όπως αυτός που έχουμε μπροστά μας, απαιτεί ενότητα, μαχητικότητα και αισιοδοξία. Κάθε ομάδα που έχει όραμα και φιλοδοξίες παρατάσσεται με το καλύτερο δυναμικό της για να νικήσει. Αυτό που συμβαίνει εδώ μέχρι στιγμής είναι θλιβερό και εξαιρετικά επικίνδυνο. Δεν είναι δυνατόν θεσμικά κόμματα με σεβασμό στο Σύνταγμα και τους κανόνες του, έχοντας μάλιστα υπερψηφίσει τη συμφωνία, να διαφωνούν τυφλά με όλους τους εφαρμοστικούς νόμους, συναγωνιζόμενοι σε χαρακτηρισμούς πρόσωπα που θρέφονται από εκδικητική μανία και νομίζουν ότι βρίσκουν περισσότερη πολιτική πελατεία από την εθνική μιζέρια. Διότι, σε περίπτωση αποτυχίας, το κόστος δεν θα το χρεωθεί μόνον ή κυρίως η κυβέρνηση. Το κόστος θα το χρεωθεί ο ελληνικός λαός. Και το κόστος που έχει ήδη αναλάβει είναι ομολογουμένως δυσβάσταχτο.
dchristou52@gmail.com
