Ήταν από τις πιο μαγικές βραδιές που έχω περάσει...
Όλα άρχισαν όταν με ένα ξωτικό αγκαλιά κατέβηκα το μονοπάτι που με οδήγησε στο ποταμάκι της Ρεματιάς. Εκεί συνάντησα πολλά ακόμη ξωτικά να κουβεντιάζουν καθισμένα στις ρίζες ενός δέντρου. Παιδιά πλατσούριζαν στο νερό και οι άνθρωποι που τα είχαν οργανώσει όλα αυτά -μέλη του Συλλόγου για την Προστασία της Ρεματιάς με συντονίστρια τη Δάφνη Λιαναντωνάκη, ετοίμαζαν τον χώρο, στρώνοντας κουρελούδες (σε σχήμα καραβιού τις είδα εγώ)...
Και μετά τα παιδιά επιβιβάστηκαν σε αυτό το μαγικό καραβάκι, κάθισαν απέναντί μου κι άρχισε το παραμύθι.
Όλα άρχισαν όταν με ένα ξωτικό αγκαλιά κατέβηκα το μονοπάτι που με οδήγησε στο ποταμάκι της Ρεματιάς. Εκεί συνάντησα πολλά ακόμη ξωτικά να κουβεντιάζουν καθισμένα στις ρίζες ενός δέντρου. Παιδιά πλατσούριζαν στο νερό και οι άνθρωποι που τα είχαν οργανώσει όλα αυτά -μέλη του Συλλόγου για την Προστασία της Ρεματιάς με συντονίστρια τη Δάφνη Λιαναντωνάκη, ετοίμαζαν τον χώρο, στρώνοντας κουρελούδες (σε σχήμα καραβιού τις είδα εγώ)...
Και μετά τα παιδιά επιβιβάστηκαν σε αυτό το μαγικό καραβάκι, κάθισαν απέναντί μου κι άρχισε το παραμύθι.
Ο Διόνυσος στη Ρεματιά
Το Χαλάνδρι τα παλιά- παλιά χρόνια λεγόταν Φλύα. Είχε πολλά δέντρα και όταν φυσούσε το αεράκι θρόιζαν κι έμοιαζαν να φλυαρούν μεταξύ τους. Έτσι νόμιζαν οι αρχαίοι! Εμείς ξέρουμε το μυστικό. Τα ξωτικά ήταν αυτά που φλυαρούσαν. Ξωτικά που ήτνα αγαπημένοι φίλοι του Θεού Διόνυσου που συχνά περνούσε τα απογεύματά του στη Ρεματιά. Γιατί το Χαλάνδρι ήταν τόπος με πολλά αμπέλια κι ο Θεός εκτιμούσε πολύ το κρασί τους. Αγαπούσε πολύ και τον Ευριπίδη που ήταν από τη Φλύα και συχνά τον επισκεπτόταν στα όνειρά του για να του χαρίζει έμπνευση. Ξέρουμε πως ο Διόνυσος ήταν ο Θεός του Θεάτρου και του Αμπελιού.
Ένα βραδάκι που καθόταν εκεί στη Ρεματιά με την παρέα του -τα ξωτικά- ένα πειρατικό καράβι εμφανίστηκε στο ποτάμι. Βλέπετε τότε είχε πολύ νερό... Οι πειρατές όρμησαν αν πιάσουν τον Θεό Διόνυσο, νομίζοντας πως είναι μόνος του. Βλέπετε δεν είχαν δει τα ξωτικά, που ξαφνικά όρμησαν από παντού κι άρχισε μαι μεγάλη μάχη. Οι πειρατές δεν άκουσαν τις προειδοποιήσεις του θεού και τότε εκείνος μεταμορφώθηκε σε λιοντάρι. Τρόμαξαν κι έπεσαν όπως -όπως στο ποτάμι. Μόλις όμως ακουμπούσαν στο νερό γίνονταν ...βατράχια! Απόγονοι των πειρατών αυτών είναι τα βατράχια που έδωσαν μέσα στη νύχτα μια καταπληκτική συναυλία υπο το φως των κεριών που μέσα σε γυάλινα μπολ δημιούργησαν μια μοναδική ατμόσφαιρα.
Αλλά πριν να συμβούν όλα αυτά, εμείς με τη δύναμη της φαντασίας και με τη Μαγική Τράπουλα των παραμυθιών φέραμε στη Ρεματιά τον Θεό Άρη που επιστρέφοντας από ένα ταξίδι στην Αγγλία πέρασε από την Πάρο και την έβαλε να πολεμήσει με τη Νάξο και τα Κουφονήσια. Όταν νίκησε η Πάρος ο Θεός του πολέμου θέλησε να βάλει τα ξωτικά να πολεμήσουν μεταξύ τους, όμως εκείνα τον έδιωξαν.
Μεταμορφώθηκε στον Οδυσσέα και μετά στον Ορφέα για να τους ξεγελάσει, μα πάλι τον κατάλαβαν με τη βοήθεια του ξωτικού Αλκμήνη. Τότε πήγε να φτιάξει ένα φράγμα για να μην έχει το ποτάμι νερό.
Όμως τα ξωτικά το χαλούσαν κάθε βράδυ...
Στο τέλος έγινε και μια μονομαχία και τα ξωτικά έμειναν ήσυχα στη Ρεματιά.
Έτσι κι εμείς πήγαμε να τα ψάξουμε μαζί με τα παιδιά -μας βοήθησε και ο Βασιλιάς των Ξωτικών- και πραγματικά βρήκαμε μερικά!
Τότε εμφανίστηκε με το βιολί της η Κορίνα Παπαδόδημα κι άρχισε να παίζει με την ηχώ. Ο
Δημήτρης Κόλλιας με το σαξόφωνό του και ο Αλεχάντρο Ντίαζ με κάτι παράξενα κρουστά, καθώς έπεφτε η νύχτα δημιούργησαν μουσικά τους ήχους του δάσους. Ξωτικά, παιδιά με καλάμια και πέτρες, παπαγαλάκια, βατράχια έκαναν μια τρομερή συναυλία καθώς έπεφτε η νύχτα.
Βεβαίως είχαμε κάνει ήδη προθέρμανση με μικρούς τραγουδιστές που επέδειξαν καταπληκτικά φωνητικά προσόντα...
Μετά δεν λέγαμε να φύγουμε. Ήταν τόση η ομορφιά και η γαλήνη που μετανιώσαμε που δεν είχαμε οργανωθεί γαι να κοιμηθούμε εκεί με σκηνές και να κάνουμε τους...ινδιάνους.
Κρατάω για το τέλος την πρόταση από την Κέλλυ Δάνου του Συλλόγου Προστασίας της Ρεματιάς: Τα σχοελάι της περιοχής να κάνουν που και που μάθημα εκεί...
Δημήτρης Κόλλιας με το σαξόφωνό του και ο Αλεχάντρο Ντίαζ με κάτι παράξενα κρουστά, καθώς έπεφτε η νύχτα δημιούργησαν μουσικά τους ήχους του δάσους. Ξωτικά, παιδιά με καλάμια και πέτρες, παπαγαλάκια, βατράχια έκαναν μια τρομερή συναυλία καθώς έπεφτε η νύχτα.
Βεβαίως είχαμε κάνει ήδη προθέρμανση με μικρούς τραγουδιστές που επέδειξαν καταπληκτικά φωνητικά προσόντα...
Μετά δεν λέγαμε να φύγουμε. Ήταν τόση η ομορφιά και η γαλήνη που μετανιώσαμε που δεν είχαμε οργανωθεί γαι να κοιμηθούμε εκεί με σκηνές και να κάνουμε τους...ινδιάνους.
Κρατάω για το τέλος την πρόταση από την Κέλλυ Δάνου του Συλλόγου Προστασίας της Ρεματιάς: Τα σχοελάι της περιοχής να κάνουν που και που μάθημα εκεί...
