του Αλέξη Χριστόπουλου*
Η διαπραγμάτευση συνεχίζεται. Σκληρή και επίμονη. Με πάνω και κάτω. Με κέρδη και απώλειες. Με μια κυβέρνηση που προσπαθεί όσο καμιά άλλη μέχρι τώρα. Αποφεύγοντας κακοτοπιές, μετρώντας τους λίγους φίλους της, υψώνοντας το ανάστημά της (και της χώρας) στους αντιπάλους της. Όχι μόνο στους εξωτερικούς αλλά και στους εσωτερικούς που αντιλαμβάνονται κάθε μέρα και περισσότερο ότι αποκαλύπτεται η πολιτική τους ανεπάρκεια, ότι ξεσκεπάζονται οι εξαρτήσεις τους, ότι απαξιώνεται ο πολιτικός τους λόγος.
Η κυβέρνηση άρχισε να καταθέτει νομοσχέδια, να ξεδιπλώνει τις πολιτικές της, να βγάζει στην επιφάνεια τις πομπές του κάθε Χαρδούβελη και ταυτόχρονα να αναγκάζει τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ να αποδεχθεί ότι οι διαπραγματεύσεις έχουν κατ' αρχήν πολιτικό περιεχόμενο. Οι επιθετικές και οργισμένες αντιδράσεις του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου αποδεικνύουν την δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει, συνηθισμένο τόσα χρόνια να ''διαπραγματεύεται'' με κυβερνήσεις υποταγμένες και πολιτικούς ανδρείκελα. Η κυβέρνηση δεν δίστασε να θέσει ακόμα και το θέμα των γερμανικών αποζημιώσεων, όχι με την λογική των συμψηφισμών αλλά με το ηθικό δικαίωμα μιας χώρας που ρημάχτηκε από τον ναζισμό και διεκδικεί τα απαράγραπτα δικαιώματά της και ενός λαού που ζητάει δικαίωση και τιμή για τους αγώνες και το αίμα των προγόνων του.
Όλα λοιπόν είναι διαφορετικά. Η κοινωνία το αντιλαμβάνεται. Καμαρώνει την φρεσκάδα και την ευφυΐα του Τσίπρα, την γνωστική επάρκεια του Δραγασάκη, την πολιτική ωριμότητα του Παπαδημούλη, την ορμητικότητα του Στρατούλη, την απλότητα και το κύρος που εκπέμπει ο Βούτσης, ακόμα και την αντισυμβατική και πολλές φορές προκλητική συμπεριφορά του Βαρουφάκη. Καμαρώνει μια κυβέρνηση που μιλάει και φέρεται διαφορετικά. Η κοινωνία έχει προσπεράσει το κόμμα και αποδεικνύει ότι μπορεί να διακρίνει χωρίς ιδεοληψίες και προκαταλήψεις τα σημερινά διακυβεύματα. Ξεχωρίζει με σαφήνεια τα πρωτεύοντα από τα δευτερεύοντα. Αντιλαμβάνεται ότι στις 25 Γενάρη με την ψήφο της απέτρεψε τα νέα υφεσιακά μέτρα, τις μειώσεις μισθών και συντάξεων, την αύξηση του ΦΠΑ, την διαιώνιση του ΕΝΦΙΑ κλπ.
Κατανοεί την ανάγκη της κυβέρνησης να αγοράσει κρίσιμο πολιτικό χρόνο προκειμένου να διευρύνει τις συμμαχίες της και να καταστήσει αποτελεσματικές τις πολιτικές της. Βλέπει την σημασία της πολιτικής διαπραγμάτευσης που απέφευγαν όπως ο διάβολος το λιβάνι οι Σαμαροβενιζέλοι. Επικροτεί την πρωταρχία στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής. Η κοινωνία με όλα τα βογκητά και τις στερήσεις της στέκεται δίπλα στην κυβέρνηση με πρωτοφανή ποσοστά υποστήριξης. Της δίνει περιθώριο για λάθη γιατί την βλέπει να μάχεται, για υποχωρήσεις γιατί την βλέπει να διεκδικεί, για συμβιβασμούς γιατί την βλέπει να μην υποτάσσεται. Δεν κρύβει την ανησυχία της από την υπεροπλία των αντιπάλων. Δείχνει όμως αποφασισμένη να στηρίξει πολιτικές που θα είναι ταυτόχρονα ρεαλιστικές και ανατρεπτικές και θα περιέχουν τα στοιχεία της διαφάνειας και της ειλικρίνειας.
Η κυβέρνηση οφείλει να συμπορευθεί με την κοινωνία και τις διαθέσεις της. Να αξιοποιήσει στο μέγιστο δυνατό βαθμό την συμπαράστασή της κοινωνίας. Να επιταχύνει τους ρυθμούς της παρεμβαίνοντας πλέον στην καθημερινότητα των πολιτών. Γιατί εκεί ακριβώς θα κριθεί. Στην ικανότητά της να αντιμετωπίσει με επάρκεια όσα βασανιστικά εμπόδια αντιμετωπίζει ο απλός κόσμος στην καθημερινότητά του. Οι ουρές του ΙΚΑ, οι νόμοι που υπάρχουν αλλά αλληλοσυγκρούονται και δεν εφαρμόζονται, η ατέλειωτη γραφειοκρατία, το ξεχαρβάλωμα του δημόσιου τομέα, η ευνοιοκρατία, τα προνόμια που προκλητικά απολαμβάνουν όχι μόνο οι ελιτ αλλά και συγκεκριμένες επαγγελματικές τάξεις, η τραγική κατάσταση στην υγεία, στην παιδεία, στην δικαιοσύνη κλπ. Όλα αυτά πρέπει να αντιμετωπίζονται, να βελτιώνονται και να επιλύονται ταυτόχρονα με την πολιτική και οικονομική διαπραγμάτευση που εξελίσσεται με τους δανειστές. Μπορεί να φαίνεται και να είναι δύσκολο, είναι όμως απολύτως αναγκαίο.
Και το κόμμα; Το κόμμα πρέπει να ωριμάσει και να στηρίξει. Να είναι σε όλους μας σαφές ότι δεν κυβερνάει το κόμμα αλλά η κυβέρνηση. Το κόμμα μπορεί και πρέπει να εμβαθύνει πολιτικά, ιδεολογικά και προγραμματικά, να επεξεργάζεται, να τεκμηριώνει και να διαμορφώνει προτάσεις, να ασκεί δημιουργική κριτική, να παρεμβαίνει εποικοδομητικά στα κινήματα που αναπτύσσονται αλλά δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κυβέρνηση. Το κόμμα οφείλει να συγχρονίσει τον βηματισμό του τόσο με την κυβέρνηση όσο και με την κοινωνία και να καταστεί ο δίαυλος επικοινωνίας με τους πολίτες. Να βελτιώσει τις λειτουργίες του και να δώσει ένα νέο περισσότερο πολιτικό και οπωσδήποτε παραγωγικό περιεχόμενο σε όλα τα κομματικά όργανα. Να διευρύνει την βάση του και να αναδείξει νέα στελέχη. Να ολοκληρώσει την ενοποίησή του και να βελτιώσει τον ενιαίο πολιτικό του λόγο. Ο ρόλος του κόμματος στις νέες συνθήκες θα είναι καθοριστικός αλλά πρέπει να είναι και εντελώς διακριτός ώστε να μην προκαλούνται συγχύσεις και αντιφάσεις. Αυτό το κόμμα χρειαζόμαστε και αυτό πρέπει να φτιάξουμε υπερβαίνοντας ο καθένας μας συνήθειες, λογικές και ιδεοληψίες που κουβαλάμε από τις διαδρομές του παρελθόντος αλλά δεν μας οδηγούν σε κανένα μέλλον.
* Ο Αλέξης Χριστόπουλος είναι μέλος της Γραμματείας της Νομαρχιακής Επιτροπής Βόρειας Β’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ.
