Η Γκαλερί Χρυσόθεμις παρουσιάζει την έκθεση ζωγραφικής της Ελένης Γούναρη «Απώλειες»
Εγκαίνια: Πέμπτη 5 Φεβρουαρίου 2015, ώρα 19.30
Σπούδασε Ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, στο Α΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής Δ. Μυταρά και Σκηνογραφία στο Εργαστήριο Β. Βασιλειάδη και κατέχει Μεταπτυχιακό Δίπλωμα στη Διοίκηση Πολιτιστικών Μονάδων.
Έχει κάνει πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, στην Ελλάδα (Αθήνα, Πάτρα Θεσσαλονίκη, Νησιά). Έχει συμμετοχές σε εκθέσεις στο εξωτερικό όπως Ιταλία - στην Biennale της Φλωρεντίας- Γαλλία, Η.Π.Α., Σερβία, Μαυροβούνιο, Λιθουανία όπου ήταν ανάμεσα στους δύο Έλληνες που βραβεύθηκαν. Είναι μέλος του Ε.Ε.Τ.Ε., Πολιτιστικών Συλλόγων, Εικαστικών ομάδων -όπως της ομάδας Just 5, της Mail Art, της Ash in Art, Art Way, του Ορίζοντα Γεγονότων Πολιτισμού- και πολλών Καλλιτεχνικών Επιτροπών και Συμβουλίων.
Έργα της βρίσκονται σε δημόσια κτίρια, ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές.
Διάρκεια έκθεσης έως 28/2/2015
Τηλ.2106811418
→
Απώλειες
Η αποβολή ουδέν άλλο εστίν ή μεταβολή·
τούτω δε χαίρει η των όλων φύσις, καθ’ ην πάντα καλώς γίνεται.
Μάρκος Αυρήλιος
Ο τίτλος της έκθεσης της Ελένης Γούναρη, «Απώλειες», παραπέμπει σε πολυειδείς στερήσεις. Ένας κόσμος απο-μαγεμένος που έχει απολέσει τη δυνατότητα να ονειρεύεται, να ενεργοποιεί τις αισθήσεις του, να γητεύεται από την περιπλάνηση της φαντασίας, να ανακαλύπτει τα μυστήρια και τα μυστικά του κόσμου. Ο ίδιος ο χώρος και ο χρόνος συνιστούν μιαν απώλεια. Χώρος ά-χωρος, χρόνος ά-χρονος· ο χωρόχρονος κενός από τα σημάδια της ανθρώπινης παρουσίας· γιατί και η ανθρώπινη μορφή, όπου και όπως απεικονίζεται, αποτελεί μια αμέτοχη, βουβή, χαμένη, ξένη προς τον χώρο και τον χρόνο ύπαρξη· μοναχική, πάσχουσα, συντετριμμένη, με έκδηλη την αγωνία της πτώσης, της απώλειας, του θανάτου.
Αμήχανη ως προς τη θέση που της ορίζει ο σκηνοθετημένος χώρος. Ένας χώρος με σκάλες, παράθυρα και πόρτες που δεν οδηγούν πουθενά. Τα «ανοίγματα» αυτά επιτείνουν την αρνητική φόρτιση, ειδικά όταν ανακαλούνται τα ανοιχτά παράθυρα του Leon Battista Alberti από τα οποία η Αναγέννηση επιθυμούσε να αντικρύζει το προς απεικόνιση θέμα. Η θεατρική σκηνή της ανθρώπινης ζωής είναι άδεια και αδιέξοδη. Ακρυλικά, λάδια, κάρβουνο συνεργάζονται με την ψυχρή παλέτα της ζωγράφου για να εντείνουν την αίσθηση της πολλαπλής απώλειας· περιβαλλοντικής, κοινωνικής, πολιτισμικής, ψυχικής.
Έτσι κι αλλιώς η ίδια η ζωγραφική συνιστά μια απώλεια συνείδησης, ένα βύθισμα στις σκοτεινές ρίζες των πραγμάτων, μια κάθοδο, της οποίας ελπίζει κανείς να ακολουθήσει η ανάδυση· ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν (όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του, πρέπει πρώτα να την χάσει) κατά τη βιβλική ρήση. Μην ανησυχείς, θα πει ο Λινγκ στον δάσκαλό
του Βανγκ Φο στα «Διηγήματα της Ανατολής» της Marguerite Yourcenar, «αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν πλαστεί για να
χαθούν μέσα σε μια ζωγραφιά».
Η αφήγηση αυτής της απώλειας εμφαίνει και την παραδικότητα, τη φθορά και τις προσωπικές απώλειες του θεατή. Ωστόσο, η αφήγηση από μόνη της αποτελεί και ένα είδος παρηγορίας που εγκλείει πάντα η εκμυστήρευση· και η λύτρωση, εάν επιτυγχάνεται, προέρχεται από την ανακούφιση της εκ βαθέων εξομολόγησης.
Υπάρχουν εξάλλου και έργα («Why did summer go so quickly?», «Καθώς πρέπει», «Δισταγμός») που μοιάζουν να εισάγουν μιαν ανατροπή· χωρίς να μπορεί να προβλεφθεί εάν η ζωγράφος θα οδηγηθεί σε μια «ανεύρεση» ή και πάλι σε έναν «φόβον διαπτώσεως».
Όποια και να είναι η επόμενη επιλογή, θα εμφορείται από την κληροδοτημένη ανησυχία και ανοιχτοσύνη του επτανησιακού περιβάλλοντος, από ένα αμάλγαμα εικαστικών τάσεων που η ζωγράφος γνωρίζει καλά πώς να υποτάσσει με μια σύνθεση που βρίσκει ανταπόκριση στις αισθητικές αναζητήσεις ενός προβληματισμένου και απαιτητικού θεατή.
Δρ.
Γεωργία Κακούρου Χρόνη
Ιστορικός
τέχνης-Μουσειολόγος
τ. Επιμελήτρια της Εθνικής Πινακοθήκης
