του Νίκου Παππά
Το μνημονιακό πρόγραμμα καταρρέει. Και συμπαρασύρει την πολιτική συμμαχία,η οποία εγγυήθηκε τη μέχρι τώρα εφαρμογή του. Τα συμφέροντα των δύο κυβερνητικών εταίρων αποκλίνουν και η συνέχιση αυτής της πολιτικής δια της συνέχισης του βίου αυτής της κυβέρνησης έχει καταστεί αδύνατη.
Κανένα κόμμα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης δεν συναινεί στην εφαρμογή της, φανερής πια, ατζέντας των προαπαιτούμενων.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι η πορεία των δύο τελευταίων ετών σημαδεύτηκε από ψέματα μιας χρήσης και από διαψευδόμενες υποσχέσεις και προσδοκίες.
Ποιος αλήθεια, θυμάται την επαναδιαπραγμάτευση, την απογείωση, το σκίσιμο του Μνημονίου. Ποιος δεν θυμάται ότι τα επιτελεία του Μαξίμου εμφανίζονταν βέβαια ότι το φθινόπωρο θα έχουν προβάδισμα, ότι θα πάρουν από τους εταίρους ρύθμιση του χρέους, ότι θα εκλεγεί πρόεδρος από αυτή τη Βουλή, ότι «εκλογές θα γίνουν το 2016».
Τίποτα πλέον από τα παραπάνω δεν ευδοκιμεί στα χείλη των προπαγανδιστών της ομάδας του κυρίου Σαμαρά.
Τώρα διακινούν το σενάριο της παρένθεσης, περνώντας από με εντυπωσιακό, ομολογουμένως τρόπο από τα ψέματα στους ευσεβείς πόθους,
Ας παρακάμψουμε, για την οικονομία του κειμένου, ότι οι κομιστές αυτών των σεναρίων παραδέχονται την επερχόμενη λαϊκή αποδοκιμασία και πιάνουν στασίδι ως αυριανοί υπονομευτές που θα ποντάρουν στην κατάρρευση της χώρας για τη δική τους παλινόρθωση.
Ας κρατήσουμε όμως ότι οι εθνικές προτεραιότητες και η σταθερότητα της οικονομίας είναι απολύτως ασύμβατες με την επιβίωση της ομάδας Σαμαρά στην κυβέρνηση.
Σε κάθε περίπτωση, όσοι ελπίζουν ότι το σενάριο της παρένθεσης είναι εφικτό, δεν κάνουν απλώς την ευχή τους πολιτικό συμπέρασμα. Παραβλέπουν δομικές διαφορές της επικείμενης εκλογικής μάχης με τις προηγούμενες.
Αυτές οι εκλογές δεν σηματοδοτούν απλώς το τέλος ενός απλού πολιτικού κύκλου όπως αυτοί που ζήσαμε τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Υπήρχαν δύο μεγάλα κόμματα σε στρατηγική προγραμματική σύγκλιση, η λογική του ώριμου φρούτου άλλαζε στρατόπεδο μετά από κάθε εκλογική μάχη, εσωκομματικά στρατόπεδα πόνταραν στην αποτυχία της ηγεσίας τους περιμένοντας τη σειρά τους.
Καμία από τις παραπάνω προϋποθέσεις δεν συντρέχει. Αντίθετα, σειρά δεδομένων συγκροτούν ένα εντελώς διαφορετικό έδαφος πολιτικής αναμέτρησης.
ΠΡΩΤΟΝ, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ συμπυκνώνουν αντιτιθέμενα κοινωνικά συμφέροντα, με τη ΝΔ να υπηρετεί τις προσδοκίες μιας ελάχιστης μειοψηφίας του ελληνικού λαού που κατάφερε μέσα στην κρίση να πλουτίσει.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, έχει μεσολαβήσει η οριστική διάσπαση των σχέσεων εκπροσώπησης που είχαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οικοδομήσει με τα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα.
ΤΡΙΤΟΝ, έχει απέλθει η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στη θέση της πρώτης πολιτικής δύναμης, και η προοπτική της οριστικής απόσυρσης του παλιού πολιτικού προσωπικού.
Η χώρα λοιπόν, είναι μπροστά σε μια αλλαγή ιστορικών διαστάσεων. Όχι μπροστά σε μια εναλλαγή κομμάτων στη διακυβέρνηση. Είναι μπροστά σ΄ ένα νέο ιστορικό κεφάλαιο, όχι μπροστά σε πολιτική παρένθεση.
Σε αυτές τις εκλογές θα κερδίσει όχι απλώς ένα κόμμα. Αλλά μια πλατιά πολιτική, κοινωνική και εκλογική συμμαχία με ισχυρό προγραμματικό υπόβαθρο και κορμό του ΣΥΡΙΖΑ.
Μια συμμαχία που θα ξεκινήσει να γιατρεύει τις μνημονιακές πληγές και να ξαναχτίσει την Ελλάδα. Που θα επαναφέρει συνθήκες ομαλότητας, διαφάνειας και λειτουργίας των θεσμών.
Αυτή η διαδικασία προφανώς δεν θα είναι παρένθεση. Θα είναι μια νέα ιστορική φάση που θα σφραγιστεί από τη δημοκρατική χειραφέτηση της χώρας, Εγγύηση για αυτή τη νέα φάση, η εμφατική και αναμφισβήτητη λαϊκή εντολή.
Εφημερίδα "Τα Νέα"
