Πριν λίγες μέρες γνώρισα μια νεοεισαχθείσα φοιτήτρια στη Νομική Σχολή
του Δημοκρίτειου Παν/μίου της Θράκης. Με τη λάμψη της νεότητας στα
μάτια, ήταν εκστασιασμένη με τη νέα ζωή που ανοίγονταν μπροστά της. Στην
παρατήρηση της παρέας ότι η Κομοτηνή είναι μια όμορφη πόλη που
προσφέρεται για φοιτητική ζωή, αλλά και στη δική μου πιο… εξειδικευμένη
διαπίστωση ότι η Νομική Σχολή στην Κομοτηνή είναι πολύ καλή καθώς εκεί
διδάσκουν πολλοί άξιοι συνάδελφοι, η κοπέλα ανταπάντησε ότι πήγε
πράγματι μέχρι εκεί, αλλά δεν της άρεσε. Δεν τα βρήκε τα πράγματα όπως
τα περίμενε. Δεν είχε, λέει, πολλές καφετέριες και δεν είδε τη νυχτερινή
ζωή που ονειρευόταν. “Θα έρθω στη Θεσσαλονίκη να σπουδάσω, δήλωσε.
Έχει πιο ωραία νυχτερινή ζωή!” “Μα, αφού πέρασες στην Κομοτηνή”, αντέτεινε ανυποψίαστος συνδαιτημών. “Ε, και; Θα πάρω μεταγραφή” ήρθε η αποστομωτική απάντηση της νεαρής φοιτήτριας. Λογικό, σκεφτήκαμε όλοι. Θα έρθει στην πόλη της, θα μένει στο σπίτι της κι έτσι η χειμαζόμενη οικονομικά οικογένεια θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα. “Μα δεν είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Από τη Βέροια είμαι! Κι ύστερα ποιος είπε ότι η οικογένειά μου έχει οικονομικά προβλήματα; Μια χαρά τα βγάζουμε πέρα…”
Έχει πιο ωραία νυχτερινή ζωή!” “Μα, αφού πέρασες στην Κομοτηνή”, αντέτεινε ανυποψίαστος συνδαιτημών. “Ε, και; Θα πάρω μεταγραφή” ήρθε η αποστομωτική απάντηση της νεαρής φοιτήτριας. Λογικό, σκεφτήκαμε όλοι. Θα έρθει στην πόλη της, θα μένει στο σπίτι της κι έτσι η χειμαζόμενη οικονομικά οικογένεια θα μπορέσει να τα βγάλει πέρα. “Μα δεν είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Από τη Βέροια είμαι! Κι ύστερα ποιος είπε ότι η οικογένειά μου έχει οικονομικά προβλήματα; Μια χαρά τα βγάζουμε πέρα…”
Εδώ η παρέα σήκωσε τα χέρια ψηλά. “Δηλαδή είσαι από τη Βέροια, πέρασες
στην Κομοτηνή και θα πάρεις μεταγραφή στη Θεσσαλονίκη; Από που κι ως
που; Αφού δεν θάρθεις στο σπίτι σου κι έτσι κι αλλιώς θα πληρώνετε
φοιτητικό σπίτι με ενοίκια και έξοδα διαβίωσης, δεν είναι προτιμότερο να
πας στην Κομοτηνή, που ως μικρότερη πόλη, τα έξοδα θα είναι λιγότερα;”
διερωτηθήκαμε όλοι. “Μα είμαστε τρίτεκνη οικογένεια” ήταν η απάντηση.
“Και συνεπώς δικαιούμαι μεταγραφής, αυτοδικαίως μάλιστα, χωρίς δηλαδή η
αίτησή μου να εξεταστεί από κανέναν, όπως θα συμβεί με τις αιτήσεις
εκείνων που θα επικαλεστούν οικονομικά προβλήματα. Και μπορώ να πάω σε
όποια πόλη της αρεσκείας μου, αρκεί να έχει Νομική Σχολή!” “Δηλαδή,
ακόμη κι η οικογένεια… Βαρδινογιάννη, αν υποτεθεί ότι είναι τρίτεκνη,
μπορεί να φέρει το παιδί της σε όποιο Παν/μιο επιθυμεί;” “Ε, καλά τώρα!
Οι Βαρδινογιάννηδες, που μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους στα Harvard
και στα MIT, θα μπουν στον κόπο των εισαγωγικών εξετάσεων;” ήταν η
πλήρης ρεαλισμού απάντηση, που είναι όμως απόλυτα αντιπροσωπευτική του
τί συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα…
Συνοψίζοντας: Επειδή η φοιτήτρια
προέρχεται από τρίτεκνη οικογένεια, ανεξάρτητα της οικονομικής της
κατάστασης και ανεξάρτητα του τόπου κατοικίας της, δικαιούται μεταγραφής
στο ΑΠΘ χωρίς αστερίσκους, προϋποθέσεις και περιορισμούς. Αυτή η
πρακτική ονομάστηκε… κοινωνική πολιτική και θεωρήθηκε… φροντίδα για τις
φτωχές οικογένειες που σπουδάζουν παιδιά, από μια κυβέρνηση που διέλυσε
τη χώρα και βύθισε τους πολίτες της στη φτώχεια, την ανεργία και τη
δυστυχία. Από μια κυβέρνηση που λίγες μερες πριν, με αφορμή την
παρουσίαση του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ στη Θεσσαλονίκη από
τον Αλέξη Τσίπρα, αποκάλεσε… παροχολογία τις προβλέψεις για την
αποκατάσταση των θυμάτων της ανθρωπιστικής κρίσης που πλήττει τη χώρα.
Η κυβέρνηση αυτή, συγκινημένη από το
δράμα των τρίτεκνων οικογενειών, τα βλαστάρια των οποίων αδυνατούν να
απολαύσουν νυχτερινή ζωή στις πόλεις της περιφέρειας, στις σχολές των
οποίων κατάφεραν να εισαχθούν, έφερε προς ψήφιση στη Βουλή το Μάιο αυτό
το νέο νόμο για τις μετεγγραφές, δίκην κοινωνικής πολιτικής. Αντ’ αυτής
όμως, ο νόμος αυτός διαπράττει ταυτοχρόνως τρία εγκλήματα σε βάρος των
πανεπιςτημίων και της εκπαίδευσης:
Πρώτα θα βουλιάξει τα μεγάλα κεντρικά
πανμια, τα οποία και θα δεχτούν χιλιάδες… αυτοδίκαια μετεγγραφομένους,
οι οποίοι δεν θα χωρούν ούτε στις αίθουσες και για τους οποίους δεν θα
υπάρχουν όχι καρέκλες και τραπέζια να καθήσουν, αλλά ούτε καθηγητές να
τους διδάξουν και διοικητικοί υπάλληλοι να διεκπεραιώσουν τις υποθέσεις
τους στις γραμματείες. Αφού η σκληρή πολιτική λιτότητας απέναντι στο
δημόσιο τομέα και ιδίως απέναντι στη δημόςια εκπαίδευση της ίδιας αυτής
κυβέρνησης, καθήλωσε τη δημόσια χρηματοδότηση για τα πανμια στο ένα
τρίτο σε σχέση με το παρελθόν και τα στέρησε από το πολύτιμο ανθρώπινο
δυναμικό τους, είτε με τη μη αντικατάσταση, για έκτο συνεχή χρόνο, των
καθηγητών που αποχωρούν λόγω συνταξιοδότησης, είτε με την άφρονα
πολιτική της διαθεσιμότητας που απομάκρυνε χρήσιμο και αναγκαίο
διοικητικό προσωπικό από τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπως
περίτρανα διαπιστώνει η αξιολόγηση των διοικητικών δομών των πανμιων την
οποία παρήγγειλε ο νέος υπουργός Παιδείας Ανδρέας Λοβέρδος και η οποία
έχει ήδη κατατεθεί στη Βουλή.
Δεύτερον, θα ερημώσει τα περιφερειακά
πανμια, τα οποία λειτουργώντας σε πόλεις χωρίς… πλούσια νυχτερινή ζωή,
θα αποψιλωθούν από τις φοιτήτριες και τους φοιτητές τους, οι οποίοι με
πρόσχημα οικονομικούς λόγους, θα προτιμήσουν να μετοικήσουν στις
μεγαλουπόλεις, με τις μεγαλύτερες όμως απαιτήσεις σε έξοδα, λόγω
ακριβότερου κόστους ζωής. Ήδη η επόμενη ημέρα για τα περιφερειακά
ιδρύματα έχει προδιαγραφεί, καθώς οι… υστερικοί του εκσυγχρονισμού,
άρχισαν με δημοσιεύματα να διαπιστώνουν ότι φέτος θα υπάρξουν σχολές
χωρίς φοιτητές, οι οποίες ασφαλώς και θα πρέπει να κλείσουν! Κάτι σαν
την αυτοεπιβεβαιούμενη προφητεία δηλαδή…
Και τέλος, ισχυρό πλήγμα θα δεχτεί το
δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, η αξιοκρατία του οποίου θα θυσιαστεί χάριν
των θέλγητρων που ασκούν στους νεοέλληνες οι μεγαλουπόλεις και ό,τι
αυτές συνεπάγονται. Αφού οι φοιτητές με τις μεγάλες βαθμολογίες, που
πέτυχαν στις καλές σχολές της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, θα
συνωστιστούν στα ίδια εργαστήρια και στα ίδια αμφιθέατρα και θα
μοιραστούν τα ίδια υποβαθμισμένα πτυχία, απο κοινού με όσους έλαβαν
χαμηλές βαθμολογίες και πέτυχαν σε λιγότερο περιζήτητες σχολές, είχαν
όμως την πρόνοια, οι γονείς τους να αποκτήσουν άλλα δυο αδέλφια…
Η… κοινωνική πολιτική, όπως βαφτίστηκε
το τέρας των μεταγραφών από αυτούς που κατέστρεψαν και το τελευταίο
ίχνος κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα, δεν νοείται να στρέφεται σε βάρος
της εκπαίδευσης. Κι αυτό γιατί η πολιτική της υποβάθμισης της δημόσιας
Παιδείας, έχει θύματα κατά κύριο λόγο ακριβώς αυτούς που δήθεν το τέρας
των μετεγγραφών ισχυρίζεται ότι προςπαθεί να προστατέψει: Τα παιδιά
δηλαδή των φτωχών οικογενειών, που θα πάρουν, εξ αιτίας της στοχευμένης
πολιτικής της υποβάθμισης της δημόσιας εκπαίδευσης που ακολουθεί η
συγκυβέρνηση, πτυχία χωρίς αντίκρυσμα. Εν τω μεταξύ, οι εγκέφαλοι και οι
εκτελεστές του τέρατος των μετεγγραφών, μπορούν να στέλνουν τα δικά
τους παιδιά στα καλά σχολεία των ΗΠΑ…
Αν, πράγματι, η κυβέρνηση θέλει να κάνει
κοινωνική πολιτική για να προστατέψει τα παιδιά των φτωχών οικογενειών
και να τους επιτρέψει να σπουδάσουν, τότε θα πρέπει να αποσύρει άμεσα το
νόμο περί μετεγγραφών. Και αντ´ αυτού, να προχωρήσει σε γενναία αύξηση
των κονδυλίων της φοιτητικής μέριμνας, που η ίδια ελαχιστοποίησε,
προκειμένου τα παιδιά των φτωχών οικογενειών που σπουδάζουν μακρυά από
τα σπίτια τους, να έχουν δωρεάν σίτιση και στέγαση. Ακόμη, θα πρέπει να
προβλέψει προγράμματα υποτροφιών και ενισχύσεων για τους άπορους
φοιτητές που σπουδάζουν μακρυά από τα σπίτια τους, όπως συμβαίνει σε
όλον τον πολιτισμένο κόσμο, καθώς και πρόγραμμα φορολογικών κινήτρων και
απαλλαγών για τις οικογένειές τους.
Η πολιτική που διαλύει τα πανμια και
υποβαθμίζει τη δημόσια εκπαίδευση, είναι μια πολιτική λαικιστική και
κατά βάση αντικοινωνική, καθώς στρέφεται σε βάρος των ασθενέστερων,
διευρύνοντας τις ανισότητες και αυξάνοντας τις κοινωνικές αδικίες.
tvxs.gr
