του Άρη Δαβαράκη / toportal.grΕίχα πολύ καιρό, πολλά χρόνια, να ακούσω πως κάποιος καλλιτέχνης μας φτασμένος και αναγνωρισμένος (από τα «πολύ μεγάλα ονόματα» εννοώ) αποφάσισε να ξεκουνηθεί από τον Θρόνο Του για να προσπαθήσει να πλησιάσει από πολύ κοντά τους θαυμαστές του και να βγει να υποστηρίξει με την τέχνη του κοινωνικά αιτήματα που θεωρεί δίκαια. Ούτε που θυμάμαι ποια ήτανε η τελευταία φορά.
Δεν εννοώ να τραγουδήσουμε για τους Ολυμπιακούς ή για τους πρωθυπουργούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Ζάππειο ή να κάνουμε ένα Ηρώδειο και να δώσουμε κάπου τις εισπράξεις. Εννοώ αυτό που κάνει η Χάρις Αλεξίου σήμερα Δευτέρα 28 Ιουλίου στις 9 το βράδυ στην πλατεία Συντάγματος για να μας βοηθήσει όλους να ξεκουνηθούμε από τους καναπέδες μας –και να πάμε στο Σύνταγμα σε μια διαμαρτυρία-γιορτή συμπαράστασης στις καθαρίστριες που επιμένουν πως έχουν δικαίωμα στην εργασία και ότι κανένας αφ’ υψηλού λογαριασμός μνημονιακών δεσμεύσεων δεν μπορεί να τους αφαιρέσει το δικαίωμα να εργάζονται σκληρά για να ταΐσουν τα παιδιά τους, τους γέρους γονείς τους, τις οικογένειές τους.
«595 καθαρίστριες», γράφει η αφίσα, «10 μήνες στο δρόμο» - «1 μέρα γιορτής». Και ένα χέρι με γάντι πλαστικό απ’ αυτά που φοράμε όταν χρησιμοποιούμε Χλωρίνες και ξεσκατώνουμε βουλωμένες τουαλέτες, κρατάει πολύ κομψά ένα ασύρματο μικρόφωνο – αυτό δια μέσου του οποίου η φωνή της Χαρούλας θα απλωθεί από το Σύνταγμα σε όλο το κέντρο της Αθήνας για να τραγουδήσει «για έναν σκοπό» επιτέλους, ένα κοινωνικό αίτημα, μια κατάφωρη αδικία. Έτσι όλα της τα τραγούδια, χωρίς να είναι «πολιτικά» θα φορτωθούνε άλλο νόημα σήμερα το βράδυ – γιατί η, για πολλούς, μεγαλύτερη Ελληνίδα τραγουδίστρια, θα δώσει την ψυχή της όχι για να «μαζέψει» χειροκρότημα, χρήματα και δόξα, αλλά για να μοιράσει και να μοιραστεί με άλλες γυναίκες, που σε τίποτα δεν διαφέρουν από την ίδια, αυτό το αίσθημα της αλληλοσυμπαράστασης μεταξύ των ανθρώπων, που όταν ξεχνιέται και γίνεται «one way trip» χάνει τελικά το νόημά του – όταν όμως «μοιράζεται» σαν το αντίδωρο στην εκκλησία δωρεάν (όπως δωρεάν δίνεται και η Χάρις μιας τέτοιας φωνής), ξαναποκτά ουσία και νόημα και ξαναγίνεται ποίηση πραγματική και πρωτογενής – και όχι απλώς «καριέρα» και «επάγγελμα».
Σκεφτείτε μόνο να μπορούσε κάποια (έστω επιστημονικής φαντασίας) «τρόϊκα» να αποκλείσει την Χαρούλα και 594 συναδέλφους της από το δικαίωμα τους να τραγουδάνε και να ζουν από αυτό. Δεν το χωράει το μυαλό μας – αν μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο ο ρεαλισμός θα ήτανε σκέτη κόλαση. Τώρα που 595 καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών αγωνίζονται για το αυτονόητο, υπερασπίζονται το δικαίωμα στη δουλειά τους, η Χάρις Αλεξίου βάζει τα πράγματα στη θέση τους και μας θυμίζει ότι δεν έχει καμία διαφορά η απολυμένη καθαρίστρια Χαρούλα Τάδε από τη δυνάμει απολυμένη σούπερ-σταρ Χαρούλα Αλεξίου. Έχουν και οι δύο δικαίωμα στην εργασία και είναι «συνάδελφοι» στον αγώνα της ζωής. Γι’ αυτό όπως η καθαρίστρια που εργάζεται και γιορτάζει θα πάει ένα βράδυ ν’ ακούσει την Αλεξίου και δεν θα τσιγκουνευτεί να πληρώσει το αντίτιμο του ποτού της γιατί «αξίζει ο κόπος», έτσι και η Χαρούλα κινητοποιείται και σπεύδει να σταθεί στο πλάϊ των 595 γυναικών που, όπως και εκείνη, «την παλεύουν» με όπλο τη δουλειά τους για να προχωράει η ζωή και να ομορφαίνει μέσα από τον καθημερινό αγώνα και την σκληρή προσπάθεια. «10 μήνες τώρα», γράφει η αφίσα, «οι αγωνιζόμενες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών εκπλήσσουν με τις καθημερινές δράσεις τους, συγκινούν με το πάθος τους, μας γεμίζουν με περηφάνια καθαρίζοντας για εμάς.» Και η Χάρις Αλεξίου στέκεται δίπλα τους, η εν δυνάμει 596η «καθαρίστρια» που στερείται το δικαίωμα της εργασίας και δεν το δέχεται– αλλά αγωνίζεται για το δίκιο της.
Δεν ξέρω τι τραγούδια θα πει και πώς θα ακούγονται αυτά μέσα από ηχητικά συστήματα που δεν είναι βέβαια αυτά στα οποία έχει συνηθίσει μια μεγάλη ντίβα.
Είμαι όμως βέβαιος πως το πάθος και η ουσία της ερμηνείας της σε καθένα από τα τραγούδια, θα έχει μια άλλης τάξεως δύναμη, φωτισμένη από την αγάπη που πρέπει να απλωθεί στην πόλη ταξιδεύοντας πάνω στα τραγούδια - μήπως και καταφέρει να γλυκάνει λίγο όλη αυτή η πίκρα που καταπίνει ο κόσμος της ανεργίας και της απόλυτης φτώχειας χρόνια τώρα.
