Η ξεφτίλα του κράτους έχει όνομα: «ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΕΣ»

του Νίκου Φελέκη / matrix24

Η είδηση της χθεσινής μέρας δεν ήταν ούτε τα μεθεόρτια του ανασχηματισμού ούτε η αλλαγή στη διοίκηση της Τραπέζης της Ελλάδος. Ήταν η επίθεση της Ένωσης Διοικητικών Δικαστών (ΕΔΔ) στην κυβέρνηση για μη συμμόρφωσή της σε δικαστικές αποφάσεις και μια παράγραφος της εκθέσεως του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) για την πρόοδο της ελληνικής οικονομίας, η οποία αναφέρεται στις δικαστικές αποφάσεις. Ας δούμε πρώτα τα ντοκουμέντα και μετά τα σχολιάζουμε.

Η ανακοίνωση της ΕΔΔ αναφέρει: «Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Διοικητικών Δικαστών εκφράζει την έντονη ανησυχία των διοικητικών δικαστών για τη σταθερή άρνηση της Εκτελεστικής Εξουσίας να συμμορφώνεται σε δικαστικές αποφάσεις που παρεκκλίνουν από την πολιτική της. Στο ίδιο κλίμα, οι διοικητικοί δικαστές αποδοκιμάζουμε τον κοινωνικό εκβιασμό που επιχειρείται δια μέσω των ευρείας δημοσιότητας πρόσφατων διαρροών του Υπουργείου Οικονομικών, σύμφωνα με τις οποίες σε περίπτωση που τα δικαστήρια κρίνουν αντισυνταγματικές περικοπές αποδοχών επαγγελματικών ομάδων ή περικοπές συντάξεων, τότε το προκύπτον δημοσιονομικό κόστος θα καλύπτεται με νέα μέτρα που θα θίγουν τις ίδιες επαγγελματικές ομάδες στις οποίες αφορούν οι συγκεκριμένες αποφάσεις. Η Εκτελεστική Εξουσία οφείλει να σέβεται τις δικαστικές αποφάσεις σε κάθε περίπτωση και όχι να επικαλείται την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης μόνο όταν αυτές είναι αρεστές.»

Η παράγραφος της έκθεσης του ΔΝΤ λέει: «Αρνητικοί κίνδυνοι περιλαμβάνουν τις δυσμενείς αποφάσεις του Δικαστηρίου σχετικά με περικοπές στο παρελθόν μισθών και εισφορών ιδιοκτησίας, τον αβέβαιο αντίκτυπο των νέων πρωτοβουλιών της φορολογικής πολιτικής, ιδίως εκείνων που εισάγονται στο κώδικα φορολογίας εισοδήματος, τυχόν υστέρηση των φόρων ακίνητης περιουσίας (το νέο καθεστώς τέθηκε σε ισχύ μόλις στις αρχές του έτους), και των δαπανών στον τομέα της υγείας. Οι αρχές επαναβεβαίωσαν τη δέσμευσή τους να λάβουν αντισταθμιστικά μέτρα, εάν οι αρνητικοί κίνδυνοι υλοποιηθούν».

Αναμφίβολα η ανακοίνωση της ΕΔΔ αναφέρεται στην άρνηση της κυβερνήσεως αφενός να επαναπροσλάβει τις απολυμένες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών παρότι αυτές δικαιώθηκαν δικαστικά και αφετέρου να εφαρμόσει την απόφαση του Μισθοδικείου που κρίνει ως μη σύννομη την περικοπή των αποδοχών των δικαστών. Επίσης αναμφίβολα η ανακοίνωση της ΕΔΔ συνιστά αντίδραση στην παράγραφο της εκθέσεως του ΔΝΤ που κάνει λόγο για «αρνητικές δικαστικές αποφάσεις».

Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο. Έχουν απόλυτο δίκαιο οι Έλληνες δικαστές. Δεν μπορεί κάποιος, και μάλιστα μια ξένη αρχή, να χαρακτηρίζει τις δικαστικές αποφάσεις ως αρνητικές. Οι δικαστικές αποφάσεις είναι αποφάσεις. Δεν είναι ούτε αρνητικές ούτε θετικές. Μπορεί να έχουν επιπτώσεις -και έχουν- στην ασκούμενη κυβερνητική πολιτική, αλλά το κράτος είναι υποχρεωμένο να τις εφαρμόσει εφόσον είναι σύμφωνες με το νόμο και έχουν αποφανθεί τελεσίδικα τα δικαστήρια.

Ούτε μπορεί στην έκθεση του ΔΝΤ να αναφέρεται ότι η κυβέρνηση διαβεβαιώνει πως «Δεν περιμένουμε πια αρνητικές αποφάσεις σχετικά με ειδικά μισθολόγια ή εισφορές επί των ακινήτων». Και ο λόγος που δεν μπορεί να το κάνει είναι γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως η κυβέρνηση μπορεί να ελέγξει τις (μελλοντικές) δικαστικές αποφάσεις οπότε, στην περίπτωση αυτή, η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης δεν υφίσταται.

Υποθέτω πως με την παράγραφο του ΔΝΤ δεν διαφωνεί μόνον η ΕΔΔ, αλλά το σύνολο των Ελλήνων δικαστών καθώς και ο υπουργός Δικαιοσύνης Χαρ. Αθανασίου, όστις τυγχάνει να είναι πρώην δικαστής που μάλιστα για σειρά ετών είχε διατελέσει και Πρόεδρος της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων. Γνωρίζοντας τον άνδρα θέλω να πιστεύω πως η παράγραφος του ΔΝΤ δεν ήταν σε γνώση του και θα βρει τον τρόπο να δείξει πως συμφωνεί με την ανακοίνωση των πρώην συναδέλφων του.

Για τις περικοπές των δικαστών δεν έχω να πω κάτι ιδιαίτερο. Ούτε νομίζω έχει πλέον νόημα η κριτική περί «συντεχνιασμού» που έχει ασκηθεί. Αφ' ης στιγμής αποφάνθηκε τελεσίδικα το Μισθοδικείο, το ανώτερο δηλαδή όργανο επίλυσης διαφορών, η κυβέρνηση πρέπει να σεβαστεί την απόφαση και να την εκτελέσει. Όσο δεν το πράττει είναι σα να αμφισβητεί τη δικαιοδοτική του ικανότητα και την ισχύ των αποφάσεων του κάτι που δεν είναι επιτρεπτό ούτε και αποδεκτό αφού υπονομεύει και καταλύει το κράτος δικαίου.

Ή ισχύει η διάκριση των εξουσιών ή δεν ισχύει. Ή υπάρχει ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης ή δεν υπάρχει. Ή οι τελεσίδικες αποφάσεις είναι απ' όλους σεβαστές και εφαρμόζονται οπωσδήποτε ή λαμβάνονται υπόψιν κατά το δοκούν και συμφέρον. Μέση οδός δεν υπάρχει. Και κυρίως δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται τον ολισθηρό αυτό δρόμο να τον βαδίσει η εκτελεστική εξουσία. Εάν το κάνει μετατρέπει την κοινωνία σε ζούγκλα αφού εμμέσως προτρέπει και κάθε ιδιώτη να το πράξει. Βεβαίως και υπάρχει η έννοια του «δημοσίου συμφέροντος» ως υπέρτερου αγαθού όμως και αυτό κρίνεται από τα δικαστήρια. Και όταν τα δικαστήρια αποφαίνονται τελεσίδικα οι αποφάσεις τους εφαρμόζονται υποχρεωτικά και από όλους. Αυτό τουλάχιστον λένε το Σύνταγμα και οι νόμοι.

Και ερχόμαστε τώρα στην απόφαση για τις απολυμένες καθαρίστριες. Σαφώς και η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να προσβάλει την απόφαση του Πρωτοδικείου που τις δικαιώνει και διατάσσει την επαναπρόσληψή τους. Και το άσκησε αυτό το δικαίωμα. Είναι όμως υποχρεωμένη να εφαρμόσει την απόφαση του Αρείου Πάγου εάν αυτός απορρίψει την αίτηση προσωρινής αναστολής που έχει καταθέσει το Δημόσιο. Θα ήταν δε (και πολιτικό) λάθος να καταφύγει σε πρόσθετες νομικές δολιχοδρομίες για να μην εφαρμόσει την απόφαση.

Ήδη ζημία που έχει υποστεί η κυβέρνηση, στα μάτια της κοινής γνώμης, από τον τρόπο που αντιμετωπίζονται, σχεδόν καθημερινά, οι καθαρίστριες από τα ΜΑΤ είναι μεγάλη. Και θα γίνει απείρως μεγαλύτερη αν στην αστυνομική βία προστεθεί και η περιφρόνηση των δικαστικών αποφάσεων που τις δικαιώνουν. Ο κίνδυνος να γίνουν οι καθαρίστριες η θρυαλλίδα που θα βάλει φωτιά στον κάμπο της κοινωνικής δυσαρέσκειας για την κυβέρνηση δεν είναι αμελητέος.

Οι καθαρίστριες δεν είναι ούτε αργόσχολες ούτε «ρετιρέ» ούτε κάποια προνομιούχο θέση στη δημοσιοϋπαλληλία κατέχουν. Φτωχές και σκληρά εργαζόμενες γυναίκες είναι. Και το κυριότερο είναι μανάδες. Μια έννοια σεβαστή, σχεδόν ιερή, για την ελληνική κοινωνία. Ενδεχομένως όλοι στην κυβέρνηση να είναι πορφυρογέννητοι και να μην μπορούν να καταλάβουν το δράμα αυτών των γυναικών - μανάδων. Αλλά δεν μπορεί, θα υπάρχει έστω και ένας που, αν όχι στην οικογένεια του, στο σόι του θα είχε κάποια καθαρίστρια, κάποια πλύστρα, κάποια που έκανε χαμαλοδουλειά. Ακόμη κι αν δεν υπάρχει κάποιος τέτοιος και όλοι έχουν γεννηθεί αριστοκράτες (από πλούσιες μήτρες ήθελα να πω, αλλά ας όψεται), θα υπάρχει έστω ένας που θα έχει ακούσει ή διαβάσει -και θα έχει συγκινηθεί- ότι υπάρχουν και γυναίκες που κάνουν αυτού του είδους τις δουλειές. Ας τις υπερασπιστεί αυτός ο ένας. Δεν μπορεί, γαμώτο, όλοι να επαναλαμβάνουν σαν ρομποτάκια «είναι μνημονιακή υποχρέωση». Δεν μπορεί.

Το δε επιχείρημα ότι η επαναπρόσληψή τους θα κοστίσει στο Δημόσιο, μηνιαίως, 209.000 είναι επιεικώς ευτελές αν όχι και προκλητικό. Ας κόψουν από 20 ευρώ από τα περίπου 10.000 άτομα που κατέχουν πολιτικές θέσεις στο σύνολο του κρατικού μηχανισμού. Ας πάρουν από έναν σύμβουλο λιγότερο οι υπουργοί, οι υφυπουργοί, οι γενικοί και ειδικοί γραμματείς της κυβερνήσεως. Ας τα δώσουν απ' το πλεόνασμα που υπήρξε και από το οποίο τους περισσεύουν κάποια πολλά εκατομμύρια επειδή ακόμη δεν έχουν καταλήξει ποιοί είναι οι τελικοί δικαιούχοι. Ας κόψουν μισό ευρώ από όλους τους δημόσιους υπαλλήλους -είμαι σίγουρος πως όλοι θα το δεχθούν προκειμένου να επαναπροσληφθούν οι καθαρίστριες. Ας ζητήσουν από τις τράπεζες να δώσουν από 40.000 ευρώ. Είμαι σίγουρος ότι θα το κάνουν. Ξέρω κάποιους από τους τραπεζίτες που το κάνουν για άλλες περιπτώσεις και χωρίς να το διατυμπανίζουν. Δεν είναι όλοι ανάλγητοι που ρουφάνε το αίμα του κοσμάκη με το μπουρί της σόμπας.

Ας βρουν, διάολε, όποιον τρόπο θέλουν. Ούτε η δημοσιονομική προσαρμογή θα χαθεί ούτε ο προϋπολογισμός θα πέσει έξω. Ούτε φυσικά πρόκειται να ξηλωθεί το πουλόβερ της μείωσης του Δημοσίου. Έχουν τρόπο να μην το επιτρέψουν και το 'χουν αποδείξει με τον τρόπο που ενήργησαν σε άλλες περιπτώσεις και άλλες δικαστικές αποφάσεις. Είναι παράλογο το κράτος να αλυχτάει σαν σκυλί σε φτωχές εργαζόμενες γυναίκες, που μάλιστα τις έχουν δικαιώσει τα δικαστήρια, την ίδια στιγμή που νιαουρίζει σαν γατούλα σε μεγαλοσχήμονες, ορισμένοι εκ των οποίων έχουν και δικαστικές εκκρεμότητες, χαρίζοντάς τους δισεκατομμύρια. Δεν είναι τσαμπουκάς είναι τζάμπα μαγκιά. Δεν είναι πυγμή, είναι ξεφτίλα. Δεν είναι έγκλημα, είναι λάθος. Επικίνδυνο...

matrix24.gr