Της Σοφίας Λαμπίκη
Έχω μπει σε τάξη άρρωστη με 40 πυρετό, έχω μπει σε τάξη με λουμπάγκο και ενέσεις.
Έχω μπει σε τάξη την επόμενη μέρα που κηδέψαμε τον πιο αγαπημένο μου φίλο.
Μπαίνοντας μέσα όλα αυτά πρέπει να μείνουν απέξω.
Να γίνεις πρέπει ένας ηθοποιός, ένας τραγουδιστής (ναι έχω
τραγουδήσει το Πούσι του Καββαδία σε σχολείο που δεν είχαμε ούτε ένα
κασετόφωνο), ένας ποιητής, ένας παραμυθάς, να ανεβοκατεβαίνει η φωνή, το
σώμα να συμμετέχει στην παράσταση για να σε παρακολουθήσει το κοινό
σου, πάντα αυστηρό, πάντα έτοιμο να σε αποδομήσει στη στιγμή.
Το μυαλό σου πρέπει να προβλέπει τί θα σκεφτούν τα παιδιά, μαθαίνεις
να σκέφτεσαι όπως αυτά. Αετίσιο το μάτι σου για να διακρίνεις την θλίψη,
την ανησυχία, την αγωνία κάτι το επικίνδυνο που τρύπωσε στην καρδιά του
παιδιού.
Οφείλεις να κατευθύνεις τη σκέψη χωρίς να καπελώνεις, να αναπτύξεις
την κριτική σκέψη πρέπει στο νέο άνθρωπο, όχι να μεταδώσεις τα πιστεύω
σου, θα διαλέξει μόνος του το δρόμο που θα περπατήσει στη ζωή του.
Αυστηρά πρέπει να θέσεις τα όρια, θέλουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις οι
νέοι, κυρίως απ το δάσκαλο, αλλά πάντα με επιείκεια να κρίνεις, να μην
ξεχνάς ότι ένα παιδί έχεις όχι απέναντι αλλά δίπλα σου.
Μας παρακολουθούν άγρυπνα οι μαθητές μας, αν ζούμε όπως τους λέμε ή
μόνο φανφάρες είμαστε, μας περνάνε γενεές δεκατέσσερις αλλά και μας
λατρεύουν καμιά φορά.
Ειλικρίνεια και δικαιοσύνη απαιτεί ο μαθητής. Είναι έφηβος τί άλλο να θέλει;
Πόσες φορές στα ξερονήσια που γυρίσαμε όλοι μας δεν κλάψαμε αποκλεισμένοι μακριά απ΄τα σπίτια μας;
Πόσες φορές δεν βγήκαμε συντριμμένοι απ τις τάξεις, πιστεύοντας ότι κάναμε μια τρύπα στο νερό;
Πόσες φορές δεν νιώσαμε απαξιωμένοι, απελπισμένοι, με όλους εχθρούς εκτός απ΄τα παιδιά;
Πόσες φορές εν τέλει δεν μας συγκίνησε, εξέπληξε μια φράση ενός μαθητή μας κάνοντας μας να ξεχάσουμε όλα τα παραπάνω;
Ποιος υπουργός και ποιος δημοσιογράφος και ποιος απ΄αυτούς που
πιστεύουν ότι τα δημόσια σχολειά είναι πάρκινγκ παιδιών μπορεί να τα
καταλάβει αυτά;
Και κυρίως ποιος οπαδός της Αγοράς μπορεί να τα αξιολογήσει;
(χαρισμένο το κειμενάκι στην πάντα γελαστή συνάδελφο των Αγγλικών, Κλαίρη Μπουμπάρη που κηδεύτηκε σήμερα εδώ στη Χίο)
