Πριν λίγο καιρό είχε πραγματοποιηθεί μια εξαιρετική παράσταση με το έργο "Το Μεγάλο μας Τσίρκο", από τη θεατρική ομάδα που έφτιαξαν μαθητές του 6ου Γυμνασίου Χαλανδρίου με τη συνεργασία του συλλόγου γονέων του σχολείου, την οποία είχαμε παρουσιάσει εδώ. Ο πρόεδρος του συλλόγου κ. Γιάννης Μιχάλας, έδωσε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στη Στάση, σχετικά με όλο αυτό το εγχείρημα, την οποία αναδημοσιεύουμε:Πώς γεννήθηκε η ιδέα για θεατρικό στο σχολείο;
Η πρόταση για θεατρικό έργο έγινε από τη σκηνοθέτη την κα
Αποσκίτη-Παπαναστασίου και ήταν το Μεγάλο μας Τσίρκο και δυο τρία άλλα
ακόμη έργα και διαβάζοντάς τα μαζί με τα παιδιά, επέλεξαν το
συγκεκριμένο.
Τα παιδιά το επέλεξαν δηλαδή;
Ναι, τα παιδιά
Η ιδέα για θεατρική ομάδα και παράσταση στο σχολείο πώς προέκυψε;
Στο 6ο Γυμνάσιο Χαλανδρίου υπάρχει παράδοση. Υπήρχε
χρόνια θεατρική ομάδα και λειτουργούσε με την κυρία Γερολυμάτου.
Προσπαθούσαμε να καλυφθεί οικονομικά και από τον σύλλογο, για να μην
επιβαρύνονται τα παιδιά που συμμετείχαν, καθώς δεν είναι αυτονόητο ότι
όλα αυτά γίνονται μέσα στο σχολικό πρόγραμμα. Έτσι συνεχίσαμε για κάποιο
χρονικό διάστημα.
Από τις αρχές του 2012 που θέλαμε να κρατήσουμε την ομάδα, αλλά ούτε
τα παιδιά, ούτε ο σύλλογος είχαν πια την οικονομική δυνατότητα να
πληρώνουν την δασκάλα κι επειδή δεν θέλαμε να χαλάσουμε αυτή την
παράδοση, προσφέρθηκε η κα Αποσκίτη, η οποία είναι μέλος του ΔΣ του
συλλόγου γονέων, είναι το παιδί της στο σχολείο και είναι επαγγελματίας
ηθοποιός.
Στη συζήτηση που κάναμε στο ΔΣ προσφέρθηκε αφιλοκερδώς και έχοντας
τις γνώσεις, τον επαγγελματισμό και γνωρίζοντας πράγματα, να κάνει μια
θεατρική ομάδα με τα παιδιά
Η ομάδα ξεκίνησε γύρω στο Φεβρουάριο κάνοντας αρχικά ορισμένα
πράγματα σε στυλ θεατρικού παιχνιδιού και μετά αφού και τα ίδια τα
παιδιά ζήτησαν να γίνει παράσταση –και μάλιστα ζήτησαν να είναι κωμωδία
το θέμα- έγινε η επιλογή του συγκεκριμένου έργου και συμμετείχαν γύρω
στα 13 με 15 παιδιά, τα οποία από τον Φεβρουάριο έως τον Ιούνη
αφιερώθηκαν σε πρόβες και προετοιμασία.
Είχαμε την τύχη επειδή είχε αναλάβει άνθρωπος που δεν ήθελε καμία
αμοιβή κι έτσι δεν υπήρχε και κανένας λόγος να βάλουμε την οποιαδήποτε
εισφορά στα παιδιά.
Υπήρχαν κι άλλα παιδιά που βοήθησαν, πχ σκηνικά ή άλλα;
Ναι κάποιος έκανε τα σκηνικά, άλλος βρήκε από το ίντερνετ ήχους,
αποσπάσματα της παράστασης. Βοήθησε πάρα πολύς κόσμος, και γονείς από
τον σύλλογο και κόσμος από το Χαλάνδρι. Αναφέρονται και στο πρόγραμμα
που εκδώσαμε για την παράσταση. Είναι γραμμένοι όλοι οι συντελεστές της
παράστασης.
Όσο αυτό έπαιρνε μια μορφή που έδειχνε πολύ συγκεκριμένο και ότι θα γίνει μια καλή δουλειά, όλο και περισσότεροι συμμετείχαν
Οι πρόβες που γινόντουσαν στο σχολείο;
Οι πρόβες γίνονταν στο σχολείο. Συνήθως μια φορά τη βδομάδα, κάθε
Παρασκευή μετά το μάθημα, γύρω στις 2.30. Κρατούσαν περίπου 2 ώρες και
όσο πλησίαζαμε στην παράσταση περισσότερο. Πρόβες γίνονταν και στη
διάρκεια των διακοπών το Πάσχα και κάποιες μέρες κατά την διάρκεια των
εξετάσεων.
Υπήρχαν «διαρροές» παιδιών, έφυγαν κάποια;
Κάποιος έφυγε, κάποιος ήρθε. Δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα. Κι αυτό ήταν
το θετικό, συσπειρώθηκαν από την αρχή τα παιδιά, τους άρεσε, έμειναν σαν
ομάδα, γνωρίστηκαν μεταξύ τους γιατί ήταν και από διαφορετικές τάξεις
και κάποια δεν γνωρίζονταν. Η εμπειρία των παιδιών κι αυτά που μας
είπαν στο τέλος είναι ότι γνώρισαν τον εαυτό τους, γνώρισαν εμπειρίες,
δούλεψαν συλλογικά και επιπλέον εισέπραξαν όλα αυτά τα νοήματα που
περιείχε το έργο.
Οι γονείς πως αντέδρασαν σε αυτό;
Δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Πολλοί γονείς συμπαραστάθηκαν κιόλας. Θα
μπορούσε να υπάρξει πρόβλημα επειδή οι ώρες ήταν πολλές και τα παιδιά θα
έμεναν πίσω στα μαθήματά τους, ειδικά και μέσα στις εξετάσεις που
έπρεπε να κάνουν πρόβες. Παρόλα αυτά δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Υπήρχε
βέβαια πάντα συνεννόηση και επικοινωνία με τους γονείς για το πότε είναι
η πρόβα κλπ. Πολλές φορές μετά το τέλος της πρόβας συνοδεύαμε τα παιδιά
μέχρι το σπίτι. Υπήρχε συνεργασία γι’ αυτό και δεν υπήρξε κανένα
πρόβλημα.
Οι καθηγητές βοήθησαν ;
Από τους καθηγητές βοήθησε ο καθηγητής των εικαστικών, που έφτιαξε τα
σκηνικά για την παράσταση του σχολείου (τα σκηνικά ήταν μια Βουλή) και
υπήρχε η συμπαράσταση και από όλους τους καθηγητές.
Ο σκοπός ήταν η παράσταση να παιχτεί στο σχολείο στο τέλος της
χρονιάς, σαν σχολική γιορτή για τον αποχαιρετισμό των αποφοίτων της Γ΄
γυμνασίου, όπως και έγινε και ταυτόχρονα συμμετείχε και στην Ρεματιά.
Στην Ρεματιά πώς προέκυψε;
Στην Ρεματιά προέκυψε, όταν όπως όλα τα σχολεία, λάβαμε την πρόσκληση
να συμμετέχουμε στον μαθητικό διαγωνισμό που αφορούσε γυμνάσια και
λύκεια.
Για μας ο σκοπός δεν ήταν τα βραβεία, ούτε θέλαμε τα παιδιά να μπούν
σε τέτοια διαδικασία. Ήταν καθαρά στόχος μας να προβληθεί το σχολείο,
να προβληθεί η δουλειά που γινόταν, επειδή η συγκεκριμένη παράσταση
έδινε κάποια μηνύματα που θεωρούσαμε ότι ήταν επίκαιρα.
Από την άλλη επειδή το 6ο Γυμνάσιο είχε ένα πρόβλημα τον
περασμένο χρόνο, όπου στα πλαίσια του σχεδιασμού της εκπαιδευτικής
μεταρρύθμισης υπήρχε περίπτωση να καταργηθεί, γι’ αυτό και εμείς είχαμε
ως αυτοσκοπό να προβάλλουμε ότι στο σχολείο μας γίνονται πράγματα,
θεατρικές παραστάσεις, έκδοση εφημερίδας και άλλες τέτοιες ενέργειες για
να δείξουμε ότι είναι ένα δημιουργικό σχολείο, ένα ζωντανό σχολείο. Να
αναπτύξουμε μια επιχειρηματολογία ότι σε ένα δημόσιο σχολείο γίνονται
εξαιρετικά πράγματα με μεγάλο κόπο από τους καθηγητές, τους γονείς και
τους μαθητές και χωρίς καμία συμπαράσταση από την πολιτεία.
Όπως το περιγράφεις αυτό είναι κάτι που μπορεί να κάνει κάθε σχολείο.
Κοίταξε, θεωρώ ότι υπό όρους, με τα παιδιά του γυμνασίου και λυκείου
που μπορείς να συνεργαστείς, να τους πεις τι θέλεις, να σου πουν τι
θέλουν και αυτά, να έχεις μια επικοινωνία και μια καλή χημεία, ναι,
μπορείς να στήσεις πράγματα.
Βέβαια είναι πάντα το θέμα το οικονομικό. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί
γιατί είχαμε έναν άνθρωπο που δεν πληρώναμε την διδασκαλία. Είχαμε έξοδα
για τα σκηνικά, για τον ήχο, ένα ποσό γύρω στα χίλια ευρώ, που τα
κάλυψε όλα ο σύλλογος.
Το οικονομικό είναι ένα σοβαρό θέμα.
Εδώ είχαμε έναν άνθρωπο που για 5-6 μήνες έκανε μια δουλειά με 13-15 παιδιά και δεν έπαιρνε χρήματα. Δεν το κάνει καθένας αυτό.
Αυτό θεωρείται παρακαταθήκη και για του χρόνου. Θα γίνει κάτι ανάλογο φαντάζομαι.
Εγώ νομίζω πια ότι δημιουργείται παράδοση. Εντάξει κάποια παιδιά
τελειώνουν φέτος που είναι στην Γ΄ γυμνασίου, αλλά και για τα υπόλοιπα
που μένουν και για όσα δεν συμμετείχαν φέτος, αλλά και για τους ίδιους
τους καθηγητές και τους γονείς που άφησε πάρα πολύ καλές εντυπώσεις,
σίγουρα δημιουργεί παρακαταθήκη στο να συνεχισθεί και να μην
εγκαταλειφθεί.
Οι γονείς τι είπανε για την παράσταση; Υπήρχανε διαφορετικές αντιδράσεις στις δύο παραστάσεις;
Για το τεχνικό κομμάτι στη Ρεματιά είχαμε πάρα πολύ άσχημες καιρικές
συνθήκες. Είχε τρομερό αέρα και πριν ξεκινήσει η παράσταση έπεφταν
σκηνικά, χάλαγε κάτι ζωγραφιές που είχαμε, δεν είχε και καλό ήχο. Όλο
αυτό πείσμωσε τα παιδιά και προσπάθησαν περισσότερο να παρουσιασθούν
καλύτερα, Ήταν πράγματι μια αξιόλογη παράσταση. Ο κόσμος που δεν την
είχε δει άκουσε αυτά που έπρεπε να ακούσει και την χάρηκε.
Στο σχολείο δεν είχαμε πρόβλημα, ήταν σε πιο γνώριμο περιβάλλον, δεν
είχαμε πρόβλημα με τον ήχο, βγήκε πολύ πιο άνετα για τα παιδιά, είχανε
και την εμπειρία επειδή είχαν παίξει ήδη σε ένα κοινό. Στην Ρεματιά ήταν
πολύ πιο μεγάλο το κοινό, υπήρχε και η αίσθηση ότι είναι σε έναν
διαγωνισμό, παρότι θέλαμε να το αποφύγουμε αυτό και να μην αγχώσει τα
παιδιά. Στο σχολείο έπαιξαν πολύ πιο άνετα, το έβλεπες κι από τις πρόβες
ότι είχαν πάρει τον αέρα πια.
Αν σας πρότεινε κάποιος να ξαναπαιχτεί το έργο;
Αυτό εξαρτάται πρώτα και κύρια από τα παιδιά, αλλά νομίζω μπορούμε να
το συζητήσουμε κι αξίζει τον κόπο να παιχτεί. Νομίζω ότι η σκηνοθέτης
και τα παιδιά θα είναι διατεθειμένα. Υπήρχε μια σκέψη άλλωστε να το
ξαναπαίξουμε και τον Σεπτέμβριο στη Ρεματιά, αλλά όλα εξαρτώνται από τα
παιδιά.
Αυτό που θέλω να σημειώσω είναι ότι υπήρχαν κάποιοι γονείς που τα
παιδιά τους ήταν στην Γ΄ γυμνασίου, ήταν δηλαδή τρία χρόνια ήδη σε αυτό
το σχολείο και πολλοί από αυτούς δεν γνώριζαν το σύλλογο, για διάφορους
λόγους.
Εξαιτίας αυτής της δουλειάς που συμμετείχαν τα παιδιά τους, ήρθαν να
τα δούνε και ανακάλυψαν τη δουλειά που κάνει ο σύλλογος και την
παράσταση και την εφημερίδα και χίλια δυο άλλα πράγματα.
Κι αυτό είναι πολύ καλό και είναι και ένα δίδαγμα ότι όταν κάνει ο
σύλλογος γονέων πράγματα για τα παιδιά συσπειρώνονται και οι γονείς.
Δηλαδή οι σύλλογοι γονέων πρέπει να έχουν ως πρόταγμα τι προσφέρουν στα
παιδιά. Το σχολικό πρόγραμμα έτσι όπως είναι δεν προσφέρει κι άλλα
πράγματα, θέατρο, μουσική κλπ και όταν μπορεί ο σύλλογος να τα κάνει
αυτά είτε δωρεάν, είτε με πολύ μικρό κόστος, έρχονται και οι γονείς και
συσπειρώνονται μέσα από τους συλλόγους.
Αυτό είναι και το μήνυμα ότι στις εποχές αυτές μπορεί να υπάρξει δημιουργικότητα
Τα άλλα παιδιά του σχολείου που δεν συμμετείχαν, πώς το είδανε;
Στην παράσταση και του σχολείου και της Ρεματιάς ήρθαν. Ειδικά στο
σχολείο ήρθαν περισσότερα. Και συμπαραστάθηκαν και χάρηκαν με τους
φίλους τους και τους έβλεπαν σε διαφορετικούς ρόλους από ότι τους
είχαν συνηθίσει.
Πιστεύω ότι για κάποιους θα είναι ένα κίνητρο να συμμετέχουν την επόμενη χρονιά.
Τελικά, είναι πολύ σημαντικό γεγονός να παράγεται πολιτιστικό προιόν με ίδιες δυνάμεις μέσα στα σχολεία.
Θεωρώ ότι η δυναμικότητα και η δημιουργικότητα αυτών των παιδιών, δίνει και σε εμάς τους γονείς την έμπνευση.
Στα παιδιά του δημοτικού είναι ίσως αυτό να είναι πιο δύσκολο. Αλλά
στα γυμνάσια και τα λύκεια, τα παιδιά είναι σε μια ηλικία, όπου με
καλή συζήτηση μαζί τους και επικοινωνία μπορείς πραγματικά να κάνεις
πολλά πράγματα.
Ένα θετικό που είδα σε αυτό το διαγωνισμό είναι ότι εμφανίστηκαν
πολλά μουσικά σχήματα και συγκροτήματα από μαθητές του Χαλανδρίου.
Ως Ένωση γονέων, έχουμε στόχο να διοργανώσουμε ένα αντίστοιχο
φεστιβάλ, με αυτό που κάνουμε κάθε χρόνο για τα δημοτικά και για τους
μαθητές των γυμνασίων και λυκείων, αλλά αγνοούσαμε ότι υπάρχουν τέτοια
μουσικά σχήματα.
Ήταν κάποια παιδιά που καθαρά ερασιτεχνικά έκαναν το κέφι τους το μεράκι τους και θέλουν στήριξη.
Τα
παιδιά, έτσι όπως έχει γίνει στο σύστημα, είναι εγκλωβισμένα. Το σχολείο
έχει γίνει εξεταστικό κέντρο. Για κάποιο παιδί που θέλει να δείχνει μια
στοιχειώδη υπευθυνότητα, θα πρέπει να είναι από το πρώτο τρίμηνο ως το
τελευταίο με εξετάσεις, διαγωνίσματα κλπ. Με αυτή την έννοια όταν
δίνονται δυνατότητες να κάνεις κι άλλα πράγματα μέσα στο σχολείο, αυτό
που λέμε θέατρο, μουσική, είναι μια ξεχωριστή ευκαιρία για τα παιδιά, τα
εκτονώνει.
Μακάρι να δίνονται οι δυνατότητες να υπάρχουν τέτοιες ευκαιρίες.
