Σελίδες

Κρατούν οι ευρωσοσιαλιστές τα κλειδιά της αξιολόγησης;

του Γιώργου Μελιγγώνη

Έχει πολλάκις ειπωθεί ότι το 2016 δεν είναι 2015. Και πράγματι, όσο κι αν σε πολλούς η αίσθηση εμπλοκής ή διαγκωνισμού με τους δανειστές ξυπνά μνήμες του… περυσινού καλοκαιριού, η αλήθεια είναι ότι τούτες οι μέρες που ζούμε δεν έχουν καμία σχέση με τις αντίστοιχες περυσινές.

Αν σκεφτεί μόνο κανείς τον συσχετισμό δυνάμεων πέρυσι και τον συσχετισμό φέτος, είναι αρκετό προκειμένου να διαπιστώσει ότι το 2016 δεν έχει σχέση με το 2015. Πέρυσι τέτοιες μέρες, ο προπετής και προκλητικός Βαρουφάκης είχε θέσει όλη την Ευρώπη απέναντι στην Ελλάδα. Μία Ευρώπη «δεμένη» στην πολιτική της λιτότητας, κυριαρχούμενη πολιτικά από το δόγμα λιτότητας του Βερολίνου και καθοδηγούμενη οικονομικά από τις ιδεοληψίες του ΔΝΤ.

Φέτος, τα πρώτα ρήγματα έχουν γίνει. Γιατί, μπορεί διάφοροι να κορόιδευαν τον πρωθυπουργό όταν εξέφραζε την φιλοδοξία «να αλλάξει την Ευρώπη», αλλά σιγά σιγά τα πράγματα αλλάζουν. Βεβαίως, αλλάζουν βασανιστικά αργά –όπως ακριβώς γίνονται οι αλλαγές στην Ευρώπη…- αλλά αλλάζουν.

Στην Ελλάδα η κυβέρνηση Τσίπρα έχει σταθεροποιηθεί, παρά την διαρκή εκκρεμότητα στην ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης. Στην Πορτογαλία έχει γυρίσει πολιτική σελίδα και κυβερνά ένας σύμμαχος της χώρας με την στήριξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο Αντόνιο Κόστα. Στην Ισπανία, όλα δείχνουν πως η χώρα οδεύει σε εκλογές, με τους Podemos να κυριαρχούν στο πολιτικό σκηνικό.

Όλα αυτά, ενόσω η Ιταλία του Ρέντσι έχει αρχίσει να σπάει τη σιωπή της υπέρ της Ελλάδας. Και την ώρα που ο σοσιαλιστής Φρανσουά Ολάντ ψάχνει τρόπο να υπενθυμίσει στους Γάλλους ότι… παραμένει σοσιαλιστής, παρά την αποδιάρθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων που προσπαθεί να «περάσει» στη χώρα του.

Κάπως έτσι, οι πόρτες των Ευρωπαίων σοσιαλιστών για τον Αλέξη Τσίπρα έχουν ανοίξει, αφού στις 20 Μαΐου ο έλληνας πρωθυπουργός θα πάρει μέρος στην δεύτερη συνάντηση σοσιαλιστών αρχηγών κρατών/κυβερνήσεων στην Ρώμη του Ρέντσι, μετά την πρώτη στην οποία παρέστη, στο Παρίσι, έπειτα από πρόσκληση του Φρανσουά Ολάντ.

Ταυτόχρονα, η ευρωομάδα των Σοσιαλιστών στην Ευρωβουλή, υπό τον Τζιάνι Πιτέλα, δείχνει διαρκώς την στήριξή της στην Αθήνα. Μάλιστα, σήμερα, ο Πιτέλα καταγγέλλει ότι «Βερολίνο και ΔΝΤ θέλουν να δουν την Ελλάδα να βυθίζεται», διαβεβαιώνοντας ότι «οι Σοσιαλιστές δεν θα αφήσουν κάτι τέτοιο να συμβεί».

Τούτων δοθέντων, το ερώτημα που προκύπτει είναι ένα: μπορεί αυτή τη φορά η κατάληξη της διαπραγμάτευσης να είναι διαφορετική. Οι πιθανότητες είναι πράγματι πολλές, καθώς οι διαφορετικοί συσχετισμοί δύναμης μπορούν να φέρουν διαφορετικά αποτελέσματα. Συν τοις άλλοις, ως τώρα δεν ήταν λίγες οι φορές που η Άνγκελα Μέρκελ υποχώρησε ατάκτως, όταν είδε τις αντιδράσεις από την πολιτική της. Η γερμανίδα καγκελάριος υποχώρησε μπροστά στον Μόντι για το θέμα των τραπεζών, «πήγε πάσο» στην ανάληψη της προεδρίας της Κομισιόν από τον Γιούνκερ όταν είδε την αντίδραση της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς.

Με άλλα λόγια, αν αυτή τη φορά συνεχιστεί η στήριξη των σοσιαλιστών στην κυβέρνηση Τσίπρα, μπορεί τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Πολλώ δε μάλλον, αν οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές συνειδητοποιήσουν ότι η στήριξη μιας αριστερής κυβέρνησης σε μία χώρα που έχει υποφέρει πολλά δεν θα κάνει καλό μόνο στην εν λόγω κυβέρνηση και στη συγκεκριμένη χώρα, αλλά και στους ίδιους.