Τόσο από την ομιλία του πρωθυπουργού στην ετήσια γενική συνέλευση του ΣΕΒ όσο και από τη συνέντευξη του υπουργού Οικονομικών στον Νίκο Χατζηνικολάου προκύπτει πως για πρώτη φορά είμαστε κοντά σε συμφωνία που μπορεί να γίνει αποδεκτή και να επιτρέψει στη χώρα να χρησιμοποιήσει όλες τις δυνάμεις της, να αξιοποιήσει τα συγκριτικά πλεονεκτήματά της, ώστε να κερδίσει τη μάχη της ανάπτυξης και της δημοκρατικής ευημερίας. Το χθεσινό δημοσίευμα της γερμανικής οικονομικής εφημερίδας "Handelsblatt" ενισχύει τις αισιόδοξες εκτιμήσεις διότι, όπως αποκαλύπτει στο ρεπορτάζ της, η ΕΚΤ και το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ) επιθυμούν να συνεχίσουν να υποστηρίζουν την Ελλάδα ακόμη και έπειτα από ενδεχόμενη αδυναμία της χώρας να εξυπηρετήσει τις δανειακές της υποχρεώσεις.
Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ έθεσε ως κόκκινες γραμμές τέσσερις προϋποθέσεις:
μακροπρόθεσμη αντιμετώπιση του χρηματοδοτικού προβλήματος, χαμηλά πρωτογενή πλεονάσματα την τρέχουσα διετία, επενδυτικό πρόγραμμα επανεκκίνησης της οικονομίας και καμιά περικοπή σε μισθούς και συντάξεις. Ας υποθέσουμε πως οι προϋποθέσεις αυτές ικανοποιούνται. Είναι, στη συνέχεια, ελεύθερο το πεδίο της δημιουργίας; Και για να το θέσουμε ευθέως οι κομματικές δυνάμεις και η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ έχουν την ιδία αντίληψη των πραγμάτων; Στο ερώτημα αυτό δεν είναι εύκολο να απαντήσεις. Είναι όμως απαραίτητο να απαιτήσεις ολοκληρωμένες τεκμηριώσεις από όσους πιθανόν διαφωνήσουν. Ειδικά οι βουλευτές δεν πρέπει να ξεχνούν ποτέ ότι εκλέγονται απευθείας από τον λαό και πρώτα σε αυτόν απολογούνται. Άλλο το σώμα των τριών χιλιάδων συνέδρων και άλλο των επτά εκατομμυρίων εκλογέων.
ΕΧΩ την εντύπωση ότι σε επίπεδο κυβέρνησης και δευτερευόντως Κοινοβουλευτικής Ομάδας, η τετράμηνη περίοδος των κυβερνητικών ευθυνών επιτάχυνε τις ωριμάνσεις των κυβερνητικών στελεχών. Ήταν πολύ εύκολο να νικάς και να θριαμβεύεις επί του καπιταλισμού επί χάρτου όσο βρισκόσουν στην αντιπολίτευση και άλλο να τον νικάς στο πεδίο της πραγματικότητας, με τον λαό να περιμένει να κάνεις το καλύτερο δυνατόν για τη ζωή του και το μέλλον της πατρίδας μας. Όμως, ενώ το πράγματα φαίνεται να ωριμάζουν στα επίπεδα της κυβερνητικής μηχανής, στη βάση του κόμματος οι διεργασίες είναι άκρως διχαστικές, με συνέπεια αντί για ενιαίο κόμμα να προκύπτει πολιτικό σωματείο, η διοίκηση του οποίου αναδεικνύεται από παρατάξεις. Αλλά ας σταματήσουμε εδώ τις αναφορές στην κομματική βάση.
ΓΙΑ να μην παρασυρθούμε από την εσωκομματική πρακτική των περιορισμένων λόγω ιδεοληψίας οριζόντων και συμφερόντων, ας υποθέσουμε ότι η τελική συμφωνία με τους εταίρους γίνεται ομόφωνα αποδεκτή από όλους. Νικήσαμε, πετύχαμε, τελειώσαμε; Υπάρχει η συναίσθηση πως τότε αρχίζει ο αγώνας για τη σωτηρία του τόπου, πως τίποτα απολύτως δεν έχει κριθεί; Πόσα στελέχη, ακόμα και της κυβέρνησης έχουν διοικητική εμπειρία στον δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα; Αρκούν μόνο τα κομματικά ένσημα για να κάνει κάποιος καλά τη δουλειά του στις σημερινές δύσκολες συνθήκες της ανοιχτής παγκόσμιας οικονομίας; Η απάντηση είναι εύλογη.
Ασφαλώς δεν μπορεί κανένα στέλεχος να ξέρει τα πάντα. Οφείλει όμως να γνωρίζει αν υπάρχουν δυνάμεις ικανές να βοηθήσουν και να εργαστούν με επιτυχία για τον μεγάλο στόχο. Οφείλει χωρίς παρωπίδες να τις βρει και να τις αξιοποιήσει.
ΣΗΜΕΡΑ δεν αρκεί να βελτιώσεις τις παραγωγικές ικανότητες της χώρας, αν η παραγωγή δεν μπορεί να βρει τους δρόμους για να φτάσει στον χρήστη - καταναλωτή. Και όταν φτάσει ως προϊόν, πρέπει να έχει την κατάλληλη ποιότητα και τιμή ώστε ο καταναλωτής ή χρήστης να έχει λόγους να το προτιμήσει. Η διακυβέρνηση, ειδικά στη σημερινή εποχή, για μια μικρή χώρα, με ουσιαστικά κατεστραμμένο τον παραγωγικό ιστό, είναι έργο τιτάνιο. Τούτη τη στιγμή, το μείζον εθνικό ζήτημα είναι: ο χρόνος που εξασφαλίζει η κυβέρνηση για να αποδείξει την ικανότητά της να μην πάει χαμένος. Θα τολμούσα να πω πως είναι ιστορική επιταγή αυτή η κυβέρνηση μέσα σε ένα εχθρικό διεθνές περιβάλλον να τα καταφέρει. Μπορεί οι δυνάμεις της παλινόρθωσης του αποικιακού μοντέλου να είναι ξεδοντιασμένες, πλην όμως υπάρχουν και έχουν και εφεδρείες.
dchristou52@gmail.com
