του Πάνου Λουκάκου
Κάθε νέα κυβέρνηση δικαιούται μία περίοδο χάριτος. Είναι η περίοδος έως ότου βρει τον βηματισμό της, συντονισθούν τα στελέχη της, ενημερωθούν γιά το αντικείμενό τους, θέσουν τις προτεραιότητές τους.
Αν ισχύει αυτό για κάθε κυβέρνηση, ισχύει πολύ περισσότερο για την κυβέρνηση του κ.Τσίπρα. Και τούτο διότι πριν καλά καλά ορκισθεί, βρέθηκε αντιμέτωπη με μια πρωτοφανούς βιαιότητας επίθεση από το εξωτερικό. Επίθεση που είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να αποκρουσθεί αποτελεσματικά, όταν παράλληλα τα ταμεία είναι άδεια, το ενδεχόμενο της και τυπικής χρεοκοπίας δεν έχει απομακρυνθεί, η αναγκαστική έξοδος από το Ευρώ παραμένει πάντα ένα υπαρκτό σενάριο, η τρέχουσα αποπληρωμή χρεών είναι προβληματική, τα ζητήματα ρευστότητας του δημοσίου και των τραπεζών κινούνται στην κόψη του ξυραφιού κλπ. κλπ.
Μοναδικό στήριγμα της κυβέρνησης μέσα στο ζοφερό πλαίσιο στο οποίο είναι υποχρεωμένη να κινηθεί, αποτελεί η ομόθυμη αποδοχή της από τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αποδοχή πολύ ευρύτερη από το ποσοστό των ψηφοφόρων της στις πρόσφατες εκλογές, όπως αποδεικνύουν και οι διενεργούμενες μετρήσεις.
Δεν είναι τυχαία η αποδοχή αυτή. Οφείλεται στο γεγονός ότι αντιλαμβάνεται ο μέσος πολίτης τη βιαιότητα των επιθέσεων που δέχεται η κυβέρνηση Τσίπρα από το εξωτερικό και αναγνωρίζει τις προσπάθειές της να τις αντιμετωπίσει με όση αξιοπρέπεια μπορεί να έχει απομείνει σε μία χώρα, η οποία κατάντησε διεθνής επαίτης. Οφείλεται επίσης στο ότι γνωρίζουν οι Έλληνες πως δεν έχει ευθύνες γιά την κατάσταση που παρέλαβε, αφού στα 40 χρόνια της Μεταπολίτευσης έχουν κυβερνήσει αποκλειστικά η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ.
Οφείλεται τέλος και στα πρώτα βήματα της κυβέρνησης, που έδειξαν ότι αντιλαμβάνεται τη δεινή θέση στην οποία έχουν περιέλθει τα ασθενέστερα στρώματα του ελληνικού λαού, ότι προσπαθεί να αντιμετωπίσει κατά προτεραιότητα την ανθρωπιστική κρίση που προκάλεσε η οικονομική κατάρρευση και η μονομερής εις βάρος των αδύνατων λιτότητα, ότι εκεί που η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου εξαντλούσε τον μεταρρυθμιστικό της οίστρο σε καθαρίστριες και σχολικούς φύλακες, στοχοποιούνται τώρα φοροφυγάδες έχοντες και κατέχοντες καθώς και καταχραστές προμηθευτές του δημοσίου.
Τίθεται έτσι ως πρόταγμα μία έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης και δικαιότερης κατανομής των βαρών, που εξασφαλίζει στην κυβέρνηση την ευρύτερη δυνατή κοινωνική συναίνεση αλλά και την κατανόηση των πολιτών για τις περιπτώσεις, που, υπό την ασφυκτική πίεση των δανειστών και την ωμή πραγματικότητα, δεν μπορεί να εκπληρώσει προεκλογικές δεσμεύσεις.
Αυτό είναι το πολύτιμο αλλά και το μόνο κεφάλαιο της σημερινής κυβέρνησης. Κεφάλαιο, που δεν έχει περιθώρια να αρχίσει να σπαταλά. Δεν περιμένει κανείς σε αυτό τον τόπο θαύματα από τον κ. Τσίπρα. Ούτε ζητούν «εκδίκηση» για τα όσα υπέστησαν από τις κυβερνήσεις Παπαδήμου και Σαμαρά - Βενιζέλου αυτοί που τον ψήφισαν. Ζητούν κυρίως αποκατάσταση των αδικιών, φροντίδα για τα ασθενέστερα στρώματα της κοινωνίας, που έχουν βάναυσα πληγεί, απόκρουση νέων μέτρων μονόπλευρης λιτότητας, αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, αποτελεσματικό κυβερνητικό έργο, αξιοπρεπή διαπραγμάτευση με τους δανειστές, φιλικότερο ύφος εξουσίας, πάταξη της διαφθοράς, εκσυγχρονισμό της δημόσιας διοίκησης και των μηχανισμών του κράτους.
Ζητούν με άλλους λόγους ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις κινούμενες στο εντελώς αντίθετο άκρο των μνημονιακών νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων», που επιβλήθηκαν βίαια στην ελληνική κοινωνία από Έλληνες και ξένους την τελευταία πενταετία, εξοντώνοντας χαμηλά και μεσαία αστικά στρώματα. Μεταρρυθμίσεις, που ακόμη και κάτω από τις δύσκολες σημερινές συνθήκες είναι εφικτό να πραγματοποιηθούν. Ίσως μάλιστα αυτές οι δύσκολες συνθήκες, το απροχώρητο στο οποίο φθάσαμε, διευκολύνουν τώρα μιά βαθειά τομή στην ελληνική Πολιτεία και την ελληνική κοινωνία, καθώς όλοι πλέον αντιλαμβάνονται ότι «δεν πάει άλλο».
Εδώ θα κριθεί η κυβέρνηση: Στην ικανότητά της να διαχειρισθεί με σύνεση και ρεαλισμό τη σημερινή κρίση και την αποφασιστικότητά της να προχωρήσει στην αναγκαία βαθειά τομή. Διαφορετικά το κεφάλαιο της λαϊκής συναίνεσης, που διαθέτει σήμερα σύντομα θα σπαταληθεί αν μέσα από τα πολλά λόγια χαθούν τα λίγα αλλά πολύ σημαντικά μεταρρυθμιστικά έργα, που οι σημερινές συνθήκες επιτρέπουν αλλά και επιβάλλουν να πραγματοποιηθούν.
