του Δημήτρη Χρήστου
Πέμπτη πρωί κατέβηκα για κάποια ψώνια στη γειτονιά. Στο κρεοπωλείο, το μανάβικο και στο φούρνο, το θέμα που συζητούσαν, κυρίως οι ηλικιωμένες κυρίες, ήταν το μεταναστευτικό, καθώς το είχαν επιβάλει στην ατζέντα της ημέρας τα κανάλια. Θα γεμίσει πάλι η γειτονιά άστεγους και επικίνδυνους μετανάστες; Αυτή ήταν η ερώτηση που κυριαρχούσε. Ομολογώ, όταν αποπειράθηκα να δώσω εξηγήσεις, πως συνάντησα προκατάληψη. Μάλιστα, σε μία περίπτωση, χρειάστηκε να καταφύγω και στον Ιησού Χριστό για να κάμψω τις αντιστάσεις. Καυτό και δύσκολο θέμα το μεταναστευτικό, αν γνωρίζεις την κοινωνία κι αν ζεις σε περιοχές με μεγάλο ποσοστό μεταναστών.
ΤΟ ΘΕΜΑ της μετανάστευσης στην Ελλάδα θα έλεγα πως ξεκινάει από τη δεκαετία του 1980. Στον αλιευτικό στόλο της χώρας η έλλειψη εργατικού δυναμικού έφερε πληρώματα κυρίως από την Αίγυπτο, ενώ στις βαριές και δύσκολες δουλειές των βουστασίων και των πτηνοτροφείων οι απασχολούμενοι που κατέφτασαν ήταν κυρίως Ινδοί. Μετά την κατάρρευση του "υπαρκτού" σοσιαλισμού, το μεγάλο κύμα ήρθε κυρίως από την Αλβανία, την Πολωνία και το φτωχό Πακιστάν. Μέχρις εκεί, η μετανάστευση όχι μόνο αφομοιωνόταν χωρίς σοβαρούς κραδασμούς, αλλά, επιπλέον, δημιουργούσε θέσεις εργασίας που έσωσαν σημαντικούς κλάδους της οικονομίας. Αυτή τη στιγμή, χωρίς την εργασία των ενταγμένων μεταναστών ο πρωτογενής αγροτικός τομέας θα παρέπαιε.
ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ έχουμε τα νέα μεγάλα κύματα που προκλήθηκαν από τις πολεμικές επιχειρήσεις της Δύσης τόσο στη Μέση Ανατολή όσο και στην Αφρική. Η μετανάστευση αυτή ήταν θέμα ζωής και θανάτου για τους φυγάδες. Μια σοβαρή και οργανωμένη χώρα θα είχε φροντίσει να διαχειριστεί αυτό το μείζον θέμα με σοβαρότητα και ευθύνη. Με απαιτήσεις από τους εταίρους στην Ε.Ε. που, έχοντας κατασκευάσει τη συμφωνία "Δουβλίνο ΙΙ", έκαναν το κορόιδο για την επικίνδυνη αύξηση του μεταναστευτικού κύματος στην Ελλάδα. Δυστυχώς, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είχαν τη βούληση, το κύρος και την ευαισθησία να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, επιτρέποντας στην Τουρκία να ξεφορτώνει εδώ δεκάδες χιλιάδες απελπισμένους ανθρώπους.
ΤΑ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΑ κύματα είχαν προϋπολογιστεί από τις ευρωπαϊκές μελέτες. Θυμάμαι το 1995, σε μια επίσκεψή στις Βρυξέλλες, όταν μας παρουσίασαν συμπεράσματα έρευνας που προέβλεπε πως το 2025 μόνο στις χώρες της μεσογειακής Αφρικής θα ζουν 180 εκατομμύρια άνεργοι ηλικίας 15 με 35 χρόνων! Τι θα κάνουν αυτοί αν δεν βρίσκουν ψωμί να ζήσουν; Θα βουτήξουν μια βάρκα, ένα μαδέρι, ό,τι βρουν και θα περάσουν απέναντι. Υπάρχει λύση; Μόνο μία. Η Ευρώπη και οι οικονομικά αναπτυγμένες χώρες να επενδύσουν εκεί, σε τομείς της δευτερογενούς παραγωγής, ώστε αυτοί οι άνθρωποι να μπορούν να ζήσουν στις εστίες τους.
ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ σήμερα; Μπορεί αυτή η χώρα, που βρίσκεται σε ανθρωπιστική κρίση, με τεράστια ανεργία και φτώχεια, να σηκώσει το βάρος αυτού του δύσκολου και σύνθετου προβλήματος; Οι εικόνες των ρακένδυτων ανθρώπων που γυρνούσαν στο κέντρο της Αθήνας χωρίς κρεβάτι να κοιμηθούν, χωρίς νερό και φως, χωρίς ιατρική φροντίδα είναι ακόμα νωπές. Αρκετοί πολίτες, κυρίως ηλικιωμένες γυναίκες, είχαν πέσει θύματα της απελπισίας κάποιων που κατέφευγαν σε κλεψιές για να επιβιώσουν. Αυτή την κατάσταση εκμεταλλεύτηκε και φούντωσε η Χρυσή Αυγή.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Σαμαρά αποφάσισε να βάλει το πρόβλημα κάτω από το χαλί, μαντρώνοντας χιλιάδες ανθρώπους φύρδην μίγδην σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι αλήθεια πως η εικόνα στις γειτονιές, με μετανάστες να γυρνούν ρεμπέτ ασκέρι, μειώθηκαν και σε πολλές περιπτώσεις εξαφανίστηκαν. Όμως τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν είναι ισόβια δεσμά. Ποια όμως είναι η εναλλακτική πρόταση; Σοβαρό σχέδιο, χωρίς τη συμμετοχή και την συνευθύνη της Ε.Ε., δεν μπορεί να αντέξει για πολύ, διότι η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και δεν της περισσεύουν οι πόροι για να διαχειριστεί με επάρκεια, μόνη, χωρίς βοήθεια αυτό το εξαιρετικά δύσκολο ζήτημα. Υπάρχουν για παράδειγμα, εκατοντάδες ακατοίκητα παλιά κτήρια στην Αθήνα. Θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν, επισκευασμένα και κατάλληλα διαμορφωμένα, ένα μικρό (το καθένα) ομοιογενή κατά φύλο, θρήσκευμα και ηλικία αριθμό ανθρώπων. Οι διαμορφώσεις των κτηρίων θα απαιτούσαν κοινοτικά κονδύλια, ενώ για να λειτουργήσουν αυτά ως σταθμοί προσωρινής φιλοξενίας, θα πρέπει να έχουν διεύθυνση, να παράσχουν τροφή, υγιεινή, ιατροφαρμακευτικές καλύψεις, εκμάθηση γλώσσας.
ΠΟΙΟΣ ή ποιοι έχουν κάτσει να μελετήσουν και να εκπονήσουν μια σοβαρή πρόταση διαχείρισης αυτού του προβλήματος που ήρθε πάλι στην επικαιρότητα; Ελευθερία χωρίς εργασία, δεν είναι ελευθερία. Είναι σκλαβιά και εξαθλίωση να γυρνάς στον δρόμο να ικετεύεις λίγα χρήματα για ένα καρβέλι ψωμί και το βράδυ να ψάχνεις μια γωνιά για να κοιμηθείς χωρίς να γνωρίζεις αν την επομένη μέρα θα είσαι ζωντανός.
ΚΑΛΑ θα κάνουν λοιπόν τα κινήματα υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αντί να ξεφουρνίζουν ανόητες κορώνες, τις οποίες μάλιστα τις θεωρούν και επαναστατικές, να στρωθούν στη δουλειά, να ρωτήσουν, αν οι ίδιοι δεν ξέρουν, πώς πρέπει να εργαστούν για να προσφέρουν ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, μέχρι να βρει ο κάθε απελπισμένος τον τόπο όπου αν τον δεχτούν, θα μπορεί να ζήσει. Είναι -επίσης- υποχρέωση της Ε.Ε. και ειδικά των παλιών αποικιοκρατικών χωρών να φροντίσουν ώστε οι άνθρωποι εκεί να ζουν χωρίς να παίζουν τη ζωή τους κορώνα - γράμματα, διασχίζοντας πελάγη ή ναρκοπέδια για να επιβιώσουν κάπου όπως - όπως.
dchristou52@gmail.com
