Και πάλι λοιπόν η ιστορία επαναλαμβάνεται, ίσως σαν φάρσα, ίσως σαν τραγωδία, ποιος ξέρει… οι εξελίξεις θα επιβεβαιώσουν ή θα διαψεύσουν το ένα ή το άλλο.
Η μικρή, οικονομικά αδύναμη, Ελλάδα απέναντι σχεδόν σε όλους…
Ο Έλληνας ως σχοινοβάτης της ιστορίας και πάλι στο προσκήνιο, τώρα που οι μάσκες με τα χαμόγελα πέφτουν, τα φιλικά χτυπήματα στη πλάτη εξασθενούν και τα συμφέροντα των λίγων και δυνατών επικρατούν.
Οι ιστορικοί μας σύμμαχοι, εταίροι, φίλοι, για άλλη μια φορά, μας «αδειάζουν», όπως έκαναν πάντα στη νεώτερη ιστορία, κοιτούν τα συμφέροντά τους, και θέλουν να μας εξαφανίσουν από το χάρτη, επειδή αντιστεκόμαστε, σηκώνουμε το ανάστημά μας. Ένα ανάστημα αξιοπρέπειας, πολιτισμού και αρχοντιάς και τους λέμε ΟΧΙ, φτάνει έως εδώ το πλιάτσικο και το κούρσεμα, στις ζωές και την αξιοπρέπειά μας, φτάνει η καταστροφή του μέλλοντός μας, φτάνει η ανυποληψία και ο εξευτελιστικός διασυρμός μας.
Τώρα είναι η στιγμή που καλούμαστε «να μάθουμε να κουβεντιάζουμε όμορφα και απλά», όπως θα μας συμβούλευε, ο μεγάλος ποιητής μας Γιάννης Ρίτσος.
Μονοιασμένοι και ειρηνοποιοί αναμεταξύ μας. Ίσως είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία, όλα τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου, υπό τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο της δημοκρατίας, να συμμετάσχουν σε μια εθνική συνδιάσκεψη, ώστε σύσσωμος ο λαός μας, να αντιπαραταχθεί στη δοκιμασία που κοντοζυγώνει.
Ή θα συνεχίσουμε να είμαστε δούλοι και παρατρεχάμενοι της «αγέλης των λύκων», ή θα «ανασηκώσουμε την πλάτη και θα τους αποσείσουμε» όπως μας υπενθυμίζει, ο αείμνηστος συνθέτης Μάριος Τόκας.
Σε αυτή τη παλλαϊκή αντίσταση, η εκκλησία δεν μπορεί να λείψει, όπως δεν έλειψε στη παλιγγενεσία του 1821, ή στην εθνική αντίσταση κατά των γερμανών.
Η ελλαδική εκκλησία καλείται να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, ανακτώντας το χαμένο πνευματικό ρόλο της, εμψυχώνοντας τον κάθε έλληνα και την κάθε ελληνίδα, δίνοντας αξιακό νόημα και πνευματικό περιεχόμενο στον αγώνα, προετοιμάζοντάς μας να αντέξουμε, όχι μόνο βιολογικά αλλά κυρίως πνευματικά, στο «τσουνάμι» που σε λίγο καιρό φτάνει στις ζωές και την πατρίδα μας.
Ας βγούμε όλοι μαζί σε μεγαλειώδεις ειρηνικές συγκεντρώσεις, να βροντοφωνάξουμε το νέο ΟΧΙ, και οι φωνές μας ας ηχήσουν, στις Βρυξέλλες, στην Ουάσιγκτον, στο Βερολίνο, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, στη Ρώμη.
Ας διατρανώσουμε πως δεν αντέχουμε άλλο τόση σκληρότητα, όταν την ίδια ώρα οι αυτοκτονίες έχουν ξεπεράσει κάθε όριο «χτυπώντας κόκκινο» και τα ψυχικά νοσήματα πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο, όταν η νεολαία μας αυτό-εξορίζεται (ξενιτεύεται) για ένα καλύτερο αύριο, όταν η παραγωγική ηλικία είναι άνεργη ή υποαπασχολούμενη και η υπογεννητικότητα γίνεται χαρακτηριστικό της εποχής μας, όταν τέλος η τρίτη ηλικία χάνει καθημερινά την αξιοπρέπειά της, περιμένοντας σε ατελείωτες ουρές για λίγα φάρμακα ή για μια σύνταξη πείνας.
Το ΟΧΙ που καλούμαστε να φωνάξουμε όλοι αντάμα, χρειάζεται επίγνωση, για το ποιες ανατροπές μπορεί να προκύψουν στη ζωή μας. Η επιβαλλόμενη λιτότητα, πρέπει εδώ και τώρα να σταματήσει, αλλά καλούμαστε να ζήσουμε στο εξής, με χριστιανική ασκητικότητα και αρχαιοελληνική αυτάρκεια, έννοιες όχι και τόσο γνωστές, ελκυστικές ή συμπαθητικές στη σύγχρονη Ελλάδα.
Εδώ θα μπορούσε να βοηθήσει η πνευματική και κοινωνική παράδοση αυτού του τόπου, του σκαλωμένου στο βράχο πάνω απ’ το κύμα. Ενός λαού που μέσα στις χιλιάδες χρόνια, που πορεύεται το ιστορικό του ταξίδι, ανάμεσα σε μάρμαρα μνημείων και κολώνες ναών, σε κούρους και κόρες, σε ποίηση, φιλοσοφία και θέατρο, ποτέ δεν βασίστηκε σε βεβαιότητες, σε εξασφαλίσεις και πλάτες άλλων, αλλά σχεδόν πάντα μόνος του έβρισκε μια θέση στον ήλιο, με γνώμονα την ελληνική ψυχή και το φιλότιμο, με τον αγώνα απέναντι στο αδιανόητο, με την ελπίδα κόντρα στις στατιστικές και τα συμφέροντα του διεθνούς περίγυρου.
Μπορεί να είμαστε λίγοι, μικροί και εξασθενημένοι, αλλά έχουμε ψυχή, ενθουσιασμό, ελπίδα και μεράκι για ένα καλύτερο αύριο, το οποίο δεν παρακαλούμε να μας το χαρίσουν, αλλά απαιτούμε και τολμούμε να το φανταστούμε και να το πραγματώσουμε, με όσους και όποιους αγώνες και θυσίες απαιτηθούν, τόσο από εμάς όσο και από τα παιδιά μας.
