του Κώστα Αποστόλου*
Την ιστορική νίκη της Αριστεράς στις 25 Ιανουαρίου, ακολούθησε μια σειρά από πρωτόγνωρες καταστάσεις: Μια παράταξη που σε ελάχιστα χρόνια πέρασε από το «μπαίνω –δεν μπαίνω στη Βουλή» στη διεκδίκηση της διακυβέρνησης της χώρας στην οποία τελικώς αναδείχθηκε. Και πριν καν ορκιστεί, μπήκε σε διαδικασία μιας χωρίς προηγούμενο διαπραγμάτευσης. Και αποδείχθηκε πως ήταν έτοιμη γι’ αυτό –είδαμε να προχωράει σε μια σειρά τακτικών κινήσεων που όχι μόνο δεν είχαν γίνει ποτέ πριν, αλλά και μας βομβάρδιζαν εν χορώ τα ΜΜΕ ότι αν διανοηθεί κανείς να τις σκεφτεί, δεν θα ΄χουμε χαρτί να σκουπιστούμε.
Η διαπραγμάτευση βέβαια, όχι απλώς δεν ολοκληρώθηκε με το κοινό ανακοινωθέν της Παρασκευής, αλλά, για την ακρίβεια, ούτε καν άρχισε. Διεκδικήθηκε κυρίως –και τελικώς κερδήθηκε –χρόνος, ώστε να οδηγηθούμε σε μια νέα διαδικασία, που θα είναι δύσκολη και απρόβλεπτη, αλλά κρατάει ζωντανή την ελπίδα.
Η διαπραγμάτευση βέβαια, όχι απλώς δεν ολοκληρώθηκε με το κοινό ανακοινωθέν της Παρασκευής, αλλά, για την ακρίβεια, ούτε καν άρχισε. Διεκδικήθηκε κυρίως –και τελικώς κερδήθηκε –χρόνος, ώστε να οδηγηθούμε σε μια νέα διαδικασία, που θα είναι δύσκολη και απρόβλεπτη, αλλά κρατάει ζωντανή την ελπίδα.
Όσοι εξακολουθούν να ονειρεύονται «αριστερές παρενθέσεις» και οι ορκισμένοι «εκσυγχρονιστές», μέσα σε τρεις βδομάδες διαπίστωσαν ότι η κυβέρνηση… εξαπάτησε το εκλογικό σώμα (!), διότι πέρασε ένας μήνας από τις εκλογές κι ακόμα να καταργηθούν οι 480 νόμοι του μνημονίου.
Αλλά το πραγματικά ενδιαφέρον είναι άλλο: Ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ, χρησιμοποιεί τα ίδια επιχειρήματα εναντίον της κυβέρνησης, «από άλλη ιδεολογική βάση» βεβαίως -βεβαίως.
Αντιπαρέρχομαι κατ’ ευθείαν τις συγγνώμες του Μανώλη Γλέζου, επειδή είναι ο Μανώλης Γλέζος –τόσο λόγω της ιστορίας του, όσο και λόγω του ότι, με όλο το σεβασμό, δεν είναι η πρώτη φορά στη μακρά παρουσία του στην πολιτική, που αλλού χτυπούν τα τύμπανα…
Ήδη από τη συγκρότηση της κυβέρνησης, είχαμε την ανακοίνωση της ΔΕΑ που επιδεικτικά, τρεις φορές αναφερόταν στο «κόμμα» ΣΥΡΙΖΑ (δικά τους τα εισαγωγικά: ότι, ας πούμε, ποιος ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ τώρα, εδώ μιλάει η ΔΕΑ) που αυθαίρετα προχώρησε σε συμμαχία με τους ΑΝΕΛ – το εκλογικό αποτέλεσμα, οι κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί, είναι λεπτομέρειες προφανώς.
Δημοσιεύθηκαν άρθρα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που, στη μέση της διαπραγμάτευσης, προέτρεπαν «το κόμμα και τα μάτια μας», εμφανίστηκαν από το πουθενά θεματοφύλακες της «γραμμής».
Δημοσιεύθηκαν άρθρα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που, στη μέση της διαπραγμάτευσης, προέτρεπαν «το κόμμα και τα μάτια μας», εμφανίστηκαν από το πουθενά θεματοφύλακες της «γραμμής».
Με αφορμή την επιλογή του κ. Παυλόπουλου έγιναν διάφορα γραφικά: που συνέκλιναν στο συμπέρασμα ότι η λαϊκή ετυμηγορία απαιτούσε μεταξύ άλλων και αριστερό Πρόεδρο.
Είναι ένας τρόπος να γίνουν γνωστοί όλοι αυτοί, να προσπαθήσουν τουλάχιστον.
Είναι ένας τρόπος να γίνουν γνωστοί όλοι αυτοί, να προσπαθήσουν τουλάχιστον.
Και όλα αυτά είναι επί της ουσίας από αδιάφορα έως σουρεαλιστικά.
Μέχρι την… μετα-σουρεαλιστική, αν μου επιτρέπεται ο όρος, θέση της «κομμουνιστικής τάσης» –στοιχηματίζω ότι κανείς εκτός ΣΥΡΙΖΑ δεν γνωρίζει την ύπαρξή της –περί διεξαγωγής Συνεδρίου και… αλλαγής της ηγεσίας (!)
Συνέδριο; Γιατί; Καθαίρεση με συνοπτικές διαδικασίες και εκτοπισμός του Τσίπρα στη Σιβηρία. (Πού ήταν ο Ζαχαριάδης; Εκεί). Ή είμεθα κομμουνισταί, ή δεν είμεθα...
Αυτό το άρθρο, απέχει ήδη πολύ από την πολιτική ορθότητα. Ας την εγκαταλείψουμε εντελώς:
Τι είναι όλοι αυτοί; Κάποιοι εκπροσωπούνται στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα απλούστατο, διότι με την ποσόστωση της εκπροσώπησης (ή όπως αλλιώς λέγεται), μια μειοψηφούσα τάση εκπροσωπείται στην ΚΕ αν έχει 8-10 συνέδρους (επί μερικών χιλιάδων αν δεν κάνω λάθος).
Κάποιοι άλλοι, έχουν και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, διότι το 36,5% του εκλογικού σώματος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι βέβαια αριστεροί –και ψήφισαν κάποιους χωρίς να ενδιαφέρονται για τάσεις κλπ. Και πολλοί, πάρα πολλοί, ψήφισαν χωρίς να βάζουν σταυρούς στα ψηφοδέλτια.
Έχει, πρέπει να έχει, και η ιδεοληψία τα όρια της. Το να ονειρεύεται κανείς την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων ίσως δεν είναι κακό. Αλλά, ξέρετε, δεν υπάρχει τσάρος.
Και τελικά το πρόβλημα με όλους αυτούς είναι ότι στην ουσία δεν καταλαβαίνουν ούτε το πολίτευμα, ούτε καν τη λαϊκή βάση που στηρίζει, σε πρωτοφανή ποσοστά την προσπάθεια της κυβέρνησης.
Αποφάσισε, για πρώτη φορά, να εμπιστευθεί έναν άφθαρτο φορέα, που ανήκει στην Αριστερά και που –πρώτη φορά εδώ και πενήντα χρόνια –ξεπέρασε μια ιδεοληψία της Αριστεράς και έθεσε θέμα εθνικής αξιοπρέπειας. Πατριωτισμού δηλαδή. Το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς δεν αμφισβητήθηκε ποτέ. Ο συνδυασμός που οδήγησε στην εκλογική νίκη, «έδεσε» με την εξαθλίωση που δημιούργησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και, κυρίως με την προσωπικότητα του Αλέξη Τσίπρα.
Η κυβέρνηση ψηφίστηκε με την ελπίδα ότι θα είναι σοβαρή, υπεύθυνη και πατριωτική -και φαίνεται να είναι. Η επιτυχία ή όχι των χειρισμών της, θα κριθεί από τα αποτελέσματα της πολιτικής της στο χρόνο, όχι σε ώρες και μέρες.
Κι αν αποτύχει, οι μόνοι που θα χαρούν θα είναι όσοι απεύχονται το τέλος της κρίσης, γιατί ευνοήθηκαν απ’ αυτήν.
Κι ίσως να χαρούν λίγο και όσοι αισθάνονται άβολα με τη διαχείριση της εθνικής ευθύνης.
Αν ξαναβρεθούν σε ανώδυνα, μονοψήφια ποσοστά, θα μπορούν και πάλι απρόσκοπτα να αναλύουν τις συνθήκες που περιμένει για να ξεσπάσει η σοσιαλιστική επανάσταση.
Στα καφενεία…
Στα καφενεία…
TVXS.GR
