Αυτά ακριβώς τα ερωτήματα διατυπώνονται με αγωνία από ολοένα και περισσότερο κόσμο. Πότε θα πέσουν, πως θα πέσουν, ποιοι θα τους διώξουν. Ερωτήματα που συνοδεύονται από απορίες. Πως αντέχουν με όλα όσα έχουν κάνει και εξακολουθούν να κάνουν; Τι εμποδίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και το κίνημα να τους ανατρέψουν; Απλά ερωτήματα, εύλογες απορίες που απαιτούν πειστικές και πάνω απ’ όλα ειλικρινείς απαντήσεις. Απαντήσεις που να μην επαναλαμβάνουν μονότονα τις αντικειμενικές δυσκολίες στις οποίες δύσκολα μπορούμε να παρέμβουμε (σύστημα διαπλοκής, ρόλος των ΜΜΕ, δημιουργία κομμάτων-αναχωμάτων στην επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ κλπ) αλλά να τοποθετούνται επί των δικών μας αδυναμιών, πάνω στα δικά μας πολιτικά ελλείματα που έχουμε υποχρέωση να διορθώσουμε. Τα στοιχεία αυτά συνδέονται με την λειτουργία, την φυσιογνωμία, τους στόχους μας και την πολιτική μας ωριμότητα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα νέο κόμμα που κατόρθωσε να συνενώσει τις διάσπαρτες δυνάμεις της αριστεράς. Η γιγάντωσή του δεν οφείλεται στην κρίση, όπως ισχυρίζονται οι αντίπαλοί μας αφού μέσα σ’ αυτήν δημιουργήθηκαν και άλλα κόμματα χωρίς όμως κανένα απ’ αυτά να συγκεντρώσει τόση αποδοχή και εμπιστοσύνη. Οφείλεται στην εκφορά ενός νέου ριζοσπαστικού πολιτικού λόγου, στην συμπόρευσή του ακόμα και προ κρίσης με τα κινήματα, στον ξεκάθαρο ευρωπαϊκό του προσανατολισμό που δεν έχει όμως κανένα στοιχείο υποτέλειας. Οφείλεται στην ενωτική του πολιτική προς όλες τις δυνάμεις της αριστεράς αλλά και στην πολιτική των ”ανοικτών θυρών” σε πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα που απεγκλωβίζονται, έστω και σταδιακά από τις πολιτικές της εξάρτησης και των μνημονίων. Οφείλεται στο γεγονός ότι κατόρθωσε με τις πολιτικές του παρεμβάσεις και το πρόγραμμά του να δώσει διέξοδο και ελπίδα σε μια κοινωνία που βιώνει ανθρωπιστική πλέον κρίση και να επιβεβαιώσει το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς έναντι των αντιπάλων της .Με οδηγό τις συνεδριακές του αποφάσεις, κατόρθωσε να υπερβεί την αντίπαλη υπεροπλία και να κατακτήσει με μεγάλη διαφορά την πρώτη θέση στις εκλογές του Ιούνη, γεγονός μεγάλης ιστορικής σημασίας όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη. Κάπου εκεί όμως άρχισαν τα πρώτα ”φάλτσα”.
Η συνεδριακή πλειοψηφία παρουσίασε ρωγμές. Τάσεις και άτομα διατύπωσαν όχι μόνο διαφωνίες αλλά επί της ουσίας ένα διαφορετικό πολιτικό σχέδιο. Αμφισβητήθηκαν οι συνεδριακές αποφάσεις, ο ρόλος και οι πολιτικές πρωτοβουλίες του προέδρου, ακόμα και η νίκη μας στις εκλογές. Η διαφορά από την ΝΔ χαρακτηρίστηκε μικρή, το 27% στασιμότητα, οι δυό περιφέρειες λίγες κλπ. Οι εσωκομματικές λίστες επικοινωνίας αλλά και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γέμισαν από κείμενα διαφωνιών και αμφισβήτησης. Στις ΟΜ καλλιεργήθηκε κλίμα ευρωσκεπτικισμού, ηττοπάθειας και απογοήτευσης που βρήκε πρόσφορο έδαφος λόγω των κακών αποτελεσμάτων στις δημοτικές εκλογές στις οποίες οι κατευθύνσεις του κόμματος έγιναν λάστιχο στα χέρια ανώτερων και μεσαίων στελεχών, διαστρεβλώθηκαν και εξυπηρέτησαν προσωπικές και τασικές στρατηγικές. Το κλίμα αυτό βέβαια αντιστράφηκε τόσο γιατί δεν απεικόνιζε την πραγματικότητα αλλά και γιατί το κόμμα αξιοποιώντας ακριβώς την έκλογική του νίκη, ανέλαβε πολιτικές πρωτοβουλίες και επέβαλε την δική του πολιτική ατζέντα (μικρή ΔΕΗ-αιγιαλοί-δάση κλπ). Το πρόβλημα όμως παραμένει και θα το βρούμε σύντομα μπροστά μας σε μεγαλύτερες διαστάσεις αν δεν το αντιμετωπίσουμε άμεσα και αποφασιστικά. Η συνεδριακή πλειοψηφία πρέπει επειγόντως να επαναπροσδιορισθεί. Για να γίνω πιο σαφής θα σταθώ σε τρία παραδείγματα.
Α) Δεν μπορούμε να μην έχουμε απολύτως καθαρό το θέμα των συμμαχιών. Να υπάρχουν κορυφαία στελέχη της πλειοψηφίας που να ισχυρίζονται ότι η μοναδική λύση είναι η αυτοδυναμία. Η λογικη της ιδεολογικής καθαρότητας που την βγάλαμε από την πόρτα, επανέρχεται από το παράθυρο. Η αριστερά που έζησε τις μεγάλες της στιγμές σε συμμαχικά σχήματα, γίνεται ξαφνικά ”δυσκοίλια”, ανακαλύπτει ότι είναι ανάδελφος πολιτικός χώρος. Κάποιοι θεωρούν ότι οι δικές τους αλλαγές απόψεων είναι φυσιολογικές και οπωσδήποτε επιτρεπτές αλλά των άλλων τουλάχιστον ύποπτες και οπωσδήποτε καταδικαστέες. Θέτουν αυθαίρετα και ανιστόρητα χρονικά περιθώρια για ”μετάνοια” (ευτυχώς δεν ζητάνε ακόμα δηλώσεις). Κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται την πανστρατιά που έχουν κηρύξει Σαμαράς και Βενιζέλος μαζεύοντας το σύνολο του χρεωκοπημένου πολιτικού προσωπικού, προεξάρχοντος του πάντα πρόθυμου Καρατζαφέρη που ανησυχεί μήπως κυβερνήσει ο Τσίπρας. Προβάλουν την αυτοδυναμία σαν μοναδική λύση, παρακάμπτοντας την κουλτούρα συμμαχιών της αριστεράς και προσπαθούν να μας πείσουν πως μια αυτοδυναμία (καλοδεχούμενη βέβαια) του 36% η του 37%,των 152 η των 155 εδρών είναι αρκετή για να εφαρμόσουμε το ριζοσπαστικό πρόγραμμά μας. Και όταν ξεμπερδεύουν με τις αναλύσεις περί αυτοδυναμίας, θέτουν σαν προαπαιτούμενο την ισχυροποίηση των κινημάτων.
Β) Θα πρέπει να καταστεί σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει τα κινήματα και τις δράσεις τους. Μέχρι εκεί όμως. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατασκευάζει κινήματα, συμβάλει και πρωτοστατεί στην δημιουργία τους. Δεν τα υποκαθιστά, αγωνίζεται μέσα σ’ αυτά και εγγυάται την αυτονομία τους. Τα μέλη του συμμετέχουν ενεργά σ’ αυτά αλλά δεν είναι δυνατόν να χρεωνόμαστε σαν πολιτικός χώρος τις ευθύνες της λειτουργίας και της επίτευξης των στόχων. Τα κινήματα κάθε μορφής (εργατικό, οικολογικό, γυναικείο, αλληλεγγύης, νεολαίας κλπ) δεν μπορεί να αποτελούνται μόνο από μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ή και άλλων πολιτικών χώρων. Για να μιλήσουμε για κινήματα που επιδιώκουν να αποκτήσουν πρωταγωνιστικό ρόλο, απαιτείται η συμμετοχή ευρύτερων δυνάμεων, χωρίς κομματική ένταξη οι οποίες μέσα από τις κινηματικές διαδικασίες και δράσεις θα διαπιστώσουν την απόλυτη σύνδεση των επιμέρους προβλημάτων με την κεντρική πολιτική σκηνή και θα τοποθετηθούν πολιτικά. Δεν μπορούμε να ζητάμε από τους συντρόφους μας να συμμετέχουν σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης, σε διαδηλώσεις εκπαιδευτικών, σε κινητοποιήσεις ανέργων κλπ, φορώντας κάθε φορά διαφορετικό κοστούμι. Η δημιουργία κινημάτων είναι μια δύσκολη και μακρόχρονη διαδικασία. Απαιτεί χρόνο ανάλογο με την κοινωνική αφασία στην οποία είχαμε βυθιστεί επί δεκαετίες. Μπορεί η ύπαρξη και η ενδυνάμωση των κινημάτων να είναι κομβικό ζήτημα αλλά δεν πρέπει να θεωρείται προαπαιτούμενο για την επίτευξη των πολιτικών μας στόχων. Πρόκειται για ανεδαφική και ηττοπαθή αντίληψη που οφείλουμε να απορρίψουμε. Παλεύουμε για την δημιουργία ισχυρών διεκδικητικών κινημάτων γιατί ξέρουμε ότι με την μαζικότητα και τις δράσεις τους θα βοηθήσουν στην εδραίωση της κυβερνητικής εξουσίας του πολιτικού τους συμμάχου, του ΣΥΡΙΖΑ.
Γ) Τελευταίο αλλά ιδιαίτερα σημαντικό. Απ’ότι φαίνεται έχει έρθει και η σειρά του Τσίπρα. Υπήρξαν βέβαια και παλιότερα προειδοποιητικές βολές. Για την επίσκεψή του στο ΔΝΤ, την συνάντησή με τον Σόιμπλε, την ομιλία του στον ΣΕΒ. Τώρα η επίθεση αφορούσε την επίσκεψή του στο Άγιο Όρος. Επίθεση από μέλη της ΚΕ και μάλιστα της πλειοψηφίας. Ο Τσίπρας κατά την γνώμη κάποιων πρέπει να περιορίζεται σε επισκέψεις και ανταλλαγή απόψεων με αριστερούς ηγέτες, εργατικά συνδικάτα, απεργούς κλπ. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο Τσίπρας πρέπει να συνομιλεί με όλους, φίλους και αντίπαλους με εξαίρεση τους εχθρούς μας που δεν είναι φυσικά η εκκλησία. Ο Τσίπρας δεν είναι ένας οποιοσδήποτε πρόεδρος. Είναι ο ηγέτης και σημείο αναφοράς σύμπασας της ευρωπαϊκής αριστεράς. Οι φοβικές και συμπλεγματικές συμπεριφορές που προτείνονται μας γυρίζουν πίσω στα τριτοδιεθνιστικά πρότυπα.
Μπαίνοντας ο Σεπτέμβρης και με την ευκαιρία της ΔΕΘ, το κόμμα θα συντονίσει τις ενέργειές του και θα εξαπολύσει μια ακόμα επίθεση προκειμένου να ανατρέψει την ετοιμόρροπη κυβέρνηση. Με το επεξεργασμένο κυβερνητικό μας πρόγραμμα, με τις προτάσεις μας για την παραγωγική ανασυγκρότηση θα αντιπαρατεθούμε για μια ακόμα φορά με τον κυβερνητικό θίασο σκιών. Για να πετύχουμε χρειαζόμαστε μια νέα εσωκομματική πλειοψηφία που θα επιβεβαιώσει την προσήλωσή της στις συνεδριακές αποφάσεις. Χρειαζόμαστε μια ισχυρή ηγετική ομάδα που μαζί με τον πρόεδρο θα τραβήξει το κόμμα μπροστά. Χρειαζόμαστε πολιτικές που να πείθουν, να είναι ελκτικές στους εκατοντάδες χιλιάδες νέους ψηφοφόρους που αυτή τη φορά πρέπει να διαλέξουν την δική μας κάλπη. Πολιτικές που χωρίς να μας απομακρύνουν από τις αρχές και τους στόχους μας να κάνουν ευδιάκριτο το συμφέρον πλατιών λαϊκών στρωμάτων στην συμπόρευσή τους με τον ΣΥΡΙΖΑ. Πολιτικές που θα λένε την αλήθεια, χωρίς φτιασιδώματα, χωρίς κούφιες υποσχέσεις, χωρίς ανέξοδες επαναστατικές κορώνες. Πολιτικές που θα απαντάνε με ευκρίνεια στο ΠΩΣ, στο ΠΟΤΕ, στο ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ.
* μέλος της Γραμματείας Ν.Ε. Βόρειας Αθήνας
