Είμαι τόσο εξοργισμένος που δεν ξέρω από που να αρχίσω. Και είμαι πρωτίστως εξοργισμένος με τον εαυτό μου γιατί σε «πρώτη ανάγνωση» την πάτησα κι εγώ. Φυσικά αναφέρομαι στην καμπάνια του Υπουργείου Παιδείας που «παίζει» αυτές τις μέρες στις κενές από διαφήμιση συχνότητες των καναλιών.
Την πρώτη φορά που είδα τον πιτσιρικά να κατσαβιδιάζει και να λέει πόσο το χαίρεται, και δεν καταλαβαίνει γιατί τον πρήζουν να γίνει δικηγόρος, ξύπνησε μέσα μου το ένστικτο του «προοδευτικού» πατέρα που έχει πει τόσες φορές «να κάνεις ότι θέλεις αρκεί να είσαι ευτυχισμένος». Αλλά μετά είδα και το δεύτερο διαφημιστικό με το κορίτσι που από μικρό έφτιαχνε φορέματα για τις κούκλες της, και δεν καταλαβαίνει γιατί της λένε να γίνει γιατρός κι όχι μοδίστρα.
Και περίμενα τουλάχιστον άλλα δύο σποτάκια, το ένα με έναν άλλο πιτσιρικά να παίζει κιθάρα ή ντραμς και το δεύτερο με ένα άλλο κορίτσι που να ζωγραφίζει ή να κάνει χορό. Εις μάτην. Δεν πρόκειται για «προοδευτική» καμπάνια με στόχευση να παροτρύνει τους γονείς και τα παιδιά να αξιοποιήσουν τα ιδιαίτερα ταλέντα τους. Πρόκειται για μια εμετική ταξική καμπάνια που προσδιορίζει πού θα υπάρχει μεροκάματο στο μέλλον. Στα χέρια.
Και πέρα από το αυτονόητο ότι είναι ταξική γιατί απευθύνεται προφανώς σ’ αυτούς που δεν μπορούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους στα μεγάλα σχολειά της Εσπερίας, είναι και εμετική γιατί «δηλητηριάζει» τα όνειρα νέων παιδιών, προσγειώνοντας τα στην αναζήτηση μεροκάματου, με το πρόσχημα της αξιοποίησης του ιδιαίτερου ταλέντου τους.
Λίγες μέρες αργότερα, για να μου συμπληρωθεί η εικόνα, διάβασα και την ανακατανομή των εισακτέων στα Πανεπιστήμια της χώρας. Κόβονται θέσεις από τις λεγόμενες Ανθρωπιστικές Σπουδές, για να αυξηθούν οι θέσεις στις πρακτικές, στις «χρήσιμες». Προφανώς τα «χέρια» θα χρειαστούν και «επιστασία». Εδώ πτωχεύσαμε, όπως θα ‘λεγε και ο Υπουργός Υγείας (ούτε το όνομά του δε θέλω να γράψω) και θα ασχολούμαστε με Φιλοσοφίες, Μουσικολογίες και Θεατρικές Σπουδές;
Έχω πολύ έντονα στο μυαλό μου μια σκηνή από την ταινία Schindler’s List. Είναι η σκηνή όπου οι Εβραίοι περνάνε από «διαλογή» ένας ένας μπροστά από τα τραπεζάκια. Το κυρίαρχο κριτήριο είναι το επάγγελμα. Και στην ουρά στέκεται μια ευγενική φυσιογνωμία, που όταν φτάνει η σειρά του να δηλώσει επάγγελμα, λέει, Καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας. Το μάτι του Ναζί γυαλίζει και είναι έτοιμος να τον βάλει στη σειρά για το τρένο, όταν εμφανίζεται τρέχοντας ο Schindler, και φωνάζοντας, έχει γίνει λάθος, είναι Essential Worker για το εργοστάσιό μου. Ξέρει να γυαλίζει σφαίρες, δείχνοντας τα λεπτοκαμωμένα δάχτυλα του καθηγητή.
Το λοιπόν, αυτό χρειαζόμαστε και εμείς. Essential Workers!
Την πρώτη φορά που είδα τον πιτσιρικά να κατσαβιδιάζει και να λέει πόσο το χαίρεται, και δεν καταλαβαίνει γιατί τον πρήζουν να γίνει δικηγόρος, ξύπνησε μέσα μου το ένστικτο του «προοδευτικού» πατέρα που έχει πει τόσες φορές «να κάνεις ότι θέλεις αρκεί να είσαι ευτυχισμένος». Αλλά μετά είδα και το δεύτερο διαφημιστικό με το κορίτσι που από μικρό έφτιαχνε φορέματα για τις κούκλες της, και δεν καταλαβαίνει γιατί της λένε να γίνει γιατρός κι όχι μοδίστρα.
Και περίμενα τουλάχιστον άλλα δύο σποτάκια, το ένα με έναν άλλο πιτσιρικά να παίζει κιθάρα ή ντραμς και το δεύτερο με ένα άλλο κορίτσι που να ζωγραφίζει ή να κάνει χορό. Εις μάτην. Δεν πρόκειται για «προοδευτική» καμπάνια με στόχευση να παροτρύνει τους γονείς και τα παιδιά να αξιοποιήσουν τα ιδιαίτερα ταλέντα τους. Πρόκειται για μια εμετική ταξική καμπάνια που προσδιορίζει πού θα υπάρχει μεροκάματο στο μέλλον. Στα χέρια.
Και πέρα από το αυτονόητο ότι είναι ταξική γιατί απευθύνεται προφανώς σ’ αυτούς που δεν μπορούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους στα μεγάλα σχολειά της Εσπερίας, είναι και εμετική γιατί «δηλητηριάζει» τα όνειρα νέων παιδιών, προσγειώνοντας τα στην αναζήτηση μεροκάματου, με το πρόσχημα της αξιοποίησης του ιδιαίτερου ταλέντου τους.
Λίγες μέρες αργότερα, για να μου συμπληρωθεί η εικόνα, διάβασα και την ανακατανομή των εισακτέων στα Πανεπιστήμια της χώρας. Κόβονται θέσεις από τις λεγόμενες Ανθρωπιστικές Σπουδές, για να αυξηθούν οι θέσεις στις πρακτικές, στις «χρήσιμες». Προφανώς τα «χέρια» θα χρειαστούν και «επιστασία». Εδώ πτωχεύσαμε, όπως θα ‘λεγε και ο Υπουργός Υγείας (ούτε το όνομά του δε θέλω να γράψω) και θα ασχολούμαστε με Φιλοσοφίες, Μουσικολογίες και Θεατρικές Σπουδές;
Έχω πολύ έντονα στο μυαλό μου μια σκηνή από την ταινία Schindler’s List. Είναι η σκηνή όπου οι Εβραίοι περνάνε από «διαλογή» ένας ένας μπροστά από τα τραπεζάκια. Το κυρίαρχο κριτήριο είναι το επάγγελμα. Και στην ουρά στέκεται μια ευγενική φυσιογνωμία, που όταν φτάνει η σειρά του να δηλώσει επάγγελμα, λέει, Καθηγητής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Βαρσοβίας. Το μάτι του Ναζί γυαλίζει και είναι έτοιμος να τον βάλει στη σειρά για το τρένο, όταν εμφανίζεται τρέχοντας ο Schindler, και φωνάζοντας, έχει γίνει λάθος, είναι Essential Worker για το εργοστάσιό μου. Ξέρει να γυαλίζει σφαίρες, δείχνοντας τα λεπτοκαμωμένα δάχτυλα του καθηγητή.
Το λοιπόν, αυτό χρειαζόμαστε και εμείς. Essential Workers!
