Αυτά που γίνονται στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας είναι τόσα πολλά, τόσο πυκνά και τόσο πρωτοφανή που δεν ξέρεις από που να πρωταρχίσεις. Βλέπουμε να συντελείται μια βίαιη αναδιανομή εισοδήματος, να στοχοποιούνται επαγγέλματα, να απαξιώνονται τίτλοι σπουδών, να οδηγούνται στην φτωχοποίηση ολοένα και περισσότερα κοινωνικά στρώματα.
Οι μισθοί και οι συντάξεις καταρρέουν, τα κοινωνικά αγαθά της υγείας και της παιδείας τείνουν προς εξαφάνιση. Οι τράπεζες ξεπουλιούνται σε αυτούς που δεν συνεισέφεραν στην ανακεφαλαιοποιησή τους και το ΤΑΙΠΕΔ οχυρωμένο πίσω από την ατιμωρησία που του παρέχει η συγκυβέρνηση βγάζει στο σφυρί περιουσιακά στοιχεία έναντι πινακίου φακής. Η χώρα οδηγείται ταχύτατα και βάσει σχεδίου σε οικονομικό και κοινωνικό όλεθρο.
Η Ελλάδα κυβερνιέται από μια οικονομικοπολιτική ελίτ που αδιαφορεί για την χώρα και τον πολίτη και προτάσσει τα δικά της ιδιοτελή συμφέροντα και τις ιδεολογικές εμμονές που εκπορρεύονται από τους νεοφιλελεύθερους πάτρωνές της.
Απέναντι σ’αυτή την επίθεση αξίζει να δούμε τις αντιστάσεις που υπάρχουν και τις πολιτικές που αναδεικνύονται από την αριστερά.
Το μαζικό κίνημα, απαξιωμένο επί πολλά χρόνια στη λαική συνείδηση, συνεχίζει να δέχεται συκοφαντικές επιθέσεις. Το ίδιο δυσκολεύεται να βρεί τον βηματισμό που απαιτούν οι καιροί,να πείσει και να συσπειρώσει στις τάξεις του τις αναγκαίες όσο ποτέ άλλοτε μάζες των εργαζομένων.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες βαράνε το ίδιο βιολί. Απραξία, κυβερνητισμός και καμιά 24ωρη για ξεκάρφωμα. Με αυτό τον τρόπο οι αντιστάσεις του κινήματος είναι αποσπασματικές και δεν αποτελούν μέρος ενός γενικότερου σχεδίου αντίστασης και ανατροπής. Απομένουν να δίνουν απελπισμένους και μοναχικούς αγώνες,οι εργαζόμενοι και οι κλάδοι που κάθε φορά θίγονται από τις ασκούμενες πολιτικές και την βιομηχανία νομοθετημάτων που παράγεται στο κτίριο που κατ’ευφημισμό αποκαλείται ακόμα κοινοβούλιο. Βλέπουμε να αντιστέκονται οι καθηγητές ενάντια στις απολύσεις που έχουν τα ψευδώνυμα’ ‘κινητικότητα και διαθεσιμότητα”, οι σχολικοί φύλακες, οι συγκινητικές καθαρίστριες, οι φαρμακοποιοί, οι μηχανικοί, οι ναυτεργάτες κλπ. Μεμονωμένοι αγώνες που βαφτίζονται αμέσως συντεχνιακοί.
Το μαζικό κίνημα, απαξιωμένο επί πολλά χρόνια στη λαική συνείδηση, συνεχίζει να δέχεται συκοφαντικές επιθέσεις. Το ίδιο δυσκολεύεται να βρεί τον βηματισμό που απαιτούν οι καιροί,να πείσει και να συσπειρώσει στις τάξεις του τις αναγκαίες όσο ποτέ άλλοτε μάζες των εργαζομένων.
Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες βαράνε το ίδιο βιολί. Απραξία, κυβερνητισμός και καμιά 24ωρη για ξεκάρφωμα. Με αυτό τον τρόπο οι αντιστάσεις του κινήματος είναι αποσπασματικές και δεν αποτελούν μέρος ενός γενικότερου σχεδίου αντίστασης και ανατροπής. Απομένουν να δίνουν απελπισμένους και μοναχικούς αγώνες,οι εργαζόμενοι και οι κλάδοι που κάθε φορά θίγονται από τις ασκούμενες πολιτικές και την βιομηχανία νομοθετημάτων που παράγεται στο κτίριο που κατ’ευφημισμό αποκαλείται ακόμα κοινοβούλιο. Βλέπουμε να αντιστέκονται οι καθηγητές ενάντια στις απολύσεις που έχουν τα ψευδώνυμα’ ‘κινητικότητα και διαθεσιμότητα”, οι σχολικοί φύλακες, οι συγκινητικές καθαρίστριες, οι φαρμακοποιοί, οι μηχανικοί, οι ναυτεργάτες κλπ. Μεμονωμένοι αγώνες που βαφτίζονται αμέσως συντεχνιακοί.
Όλη η Ελλάδα είναι για την κυβέρνηση μια συντεχνία. Όποιος διαφωνεί, όποιος διεκδικεί, όποιος οργίζεται, όποιος διαδηλώνει, όποιος απεργεί εξυπηρετεί συντεχνιακά συμφέροντα. Αυτό ισχυρίζονται αυτοί που αποτελούν την μοναδική και μεγαλύτερη συντεχνία,την συντεχνία του πλούτου, την συντεχνία της διαπλοκής,την συντεχνία της μίζας. Με αυτό σαν επιχείρημα προσπαθούν να διχάσουν τους απλούς ανθρώπους, να εντείνουν τον κοινωνικό αυτοματισμό να στρέψουν τον συνταξιούχο ενάντια στον απεργό τραπεζουπάλληλο που απεργεί και καθυστερεί την σύνταξή του, τον τραπεζουπάλληλο ενάντια στον φαρμακοποιό που με την απεργία του τον ταλαιπωρεί, τον φαρμακοποιό ενάντια στον αγρότη γιατί κλείνει τους δρόμους, τον αγρότη ενάντια στον εργαζόμενο κλπ.
Οι γονείς ενάντια στα παιδιά τους, οι ηλικιωμένοι ενάντια στους νέους, οι άνεργοι ενάντια στους εργαζόμενους.
Αυτόν τον κόσμο επιχειρούν να φτιάξουν, μια τέτοια κοινωνία οραματίζονται. Στο απυρόβλητο φυσικά η κυβέρνηση και οι πολιτικές της που γενούν τα προβλήματα και καθιστούν αναγκαίους τους αγώνες. Αυτή ακριβώς η λογική έχει επιβληθεί σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και έχει οδηγήσει σε ιδιώτευση και σε λογικές ανάθεσης κρίσιμες μάζες, απολύτως απαραίτητες για τον μεγάλο στόχο της ανατροπής. Απαιτείται πολύς χρόνος, ιδιαίτερη μελέτη του φαινομένου, πειστικές προτάσεις και νέες πολιτικές από την αριστερά προκειμένου να αναστραφεί το είδωλο που στρεβλώνει τήν σκέψη και ευνουχίζει τις αγωνιστικές διαθέσεις όλων όσων πλήττονται αλλά και του συνόλου της κοινωνίας.
Η πρόσφατη συζήτηση στη βουλή για το πολυνομοσχέδιο, αξιοποιήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να αναδειχθούν ακόμα περισσότερο τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί τον λαό και την χώρα η ασκούμενη μνημονιακή πολιτική. Με την πρόταση μομφής του κόμματος διαπιστώσαμε και το απόλυτο κυβερνητικό αλαλούμ.
Ένας πρωθυπουργός που φοβάται το κοινοβούλιο, μια κυβέρνηση του ”είπα-ξείπα” από Σταμάτη και Βενιζέλο, ο κανονισμός και το Σύνταγμα κουρελόχαρτα στα χέρια μιας ετοιμόροπης και καταρρέουσας πλειοψηφίας και ενός ψευτόμαγκα προέδρου της Βουλής. Νέες διαγραφές βουλευτών αλλά και δημόσιες ύβρεις κατά όσων τόλμησαν να καταψηφίσουν. Ήταν ένα μικρό, ελάχιστο δείγμα αντιδημοκρατικού κατήφορου μπροστά στα όσα ακολούθησαν τις επόμενες μέρες. Ο Γενικός Γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου, ο εκ (ακρο)δεξιών του πρωθυπουργού,ο επίσημος συντονιστής του κυβερνητικού έργου, ο συνοδοιπόρος του Σαμαρά από τα πέτρινα χρόνια της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ, ο πολυπράγμων Π. Μπαλτάκος αποδείχθηκε συνομιλητής της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Ενώπιον δέκα τουλάχιστον εικόνων με αγίους, ”στόλισε” για τα καλά τον φίλο του και πολιτικό του προιστάμενο. ”Ο μεγαλοαστός Σαμαράς, ο π….ης Σαμαράς, ο μ……ας Σαμαράς”.
Ένας πρωθυπουργός που φοβάται το κοινοβούλιο, μια κυβέρνηση του ”είπα-ξείπα” από Σταμάτη και Βενιζέλο, ο κανονισμός και το Σύνταγμα κουρελόχαρτα στα χέρια μιας ετοιμόροπης και καταρρέουσας πλειοψηφίας και ενός ψευτόμαγκα προέδρου της Βουλής. Νέες διαγραφές βουλευτών αλλά και δημόσιες ύβρεις κατά όσων τόλμησαν να καταψηφίσουν. Ήταν ένα μικρό, ελάχιστο δείγμα αντιδημοκρατικού κατήφορου μπροστά στα όσα ακολούθησαν τις επόμενες μέρες. Ο Γενικός Γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου, ο εκ (ακρο)δεξιών του πρωθυπουργού,ο επίσημος συντονιστής του κυβερνητικού έργου, ο συνοδοιπόρος του Σαμαρά από τα πέτρινα χρόνια της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ, ο πολυπράγμων Π. Μπαλτάκος αποδείχθηκε συνομιλητής της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Ενώπιον δέκα τουλάχιστον εικόνων με αγίους, ”στόλισε” για τα καλά τον φίλο του και πολιτικό του προιστάμενο. ”Ο μεγαλοαστός Σαμαράς, ο π….ης Σαμαράς, ο μ……ας Σαμαράς”.
Αποκάλυψε ότι ο Σαμαράς και η ακροδεξιά κλίκα που έχει αλώσει την ΝΔ ουδόλως ενδιαφέρονται για την εγκληματική δράση της νεοναζιστικής συμμορίας. Καθόλου δεν τους απασχολούν ο θάνατος του Φύσσα και το αίμα των αθώων θυμάτων της. Τους αφήνει αδιάφορους το κήρυγμα μίσους και ο ρατσισμός που εκπέμπει το φασιστικό μόρφωμα. Αυτοί ενδιαφέρονται μόνο για τους ψήφους που χάνουν. Αγωνιούν για τον επαναπατρισμό των ψηφοφόρων τους. Νοιάζονται για τους ”πελάτες” που έχασαν. Ο Μπαλτάκος ανέλαβε απλά να απολογηθεί στον απορημένο και αγανακτισμένο ομοιδεάτη του, στον συναγωνιστή του, στον Ηλία Κασιδιάρη. Να του εξηγήσει ότι ο Σαμαράς θέλει πίσω την ”πελατεία” γιατί το μαγαζί χρεωκοπεί. Δεν διστάζει να αποκαλύψει ακόμα και την παρέμβαση υπουργών στην δικαιοσύνη, να μιλήσει για ”μιλημένες” προγωγές στο δικαστικό σώμα και να τον αντιμετωπίζει ενοχικά, προφανώς λόγω των κοινών τους ιδεολογικών αναφορών.
Πρόκειται όμως μόνο για τον Μπαλτάκο; Υπάρχει μόνο μια κασέτα; Προφανώς όχι. Η Χ.Α. προαναγγέλει και νέα επεισόδια στο σήριαλ. Εδώ είναι προφανές ότι πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Δυο συνεργαζόμενες συμμορίες τα ”τσούγκρισαν” γιατί διεκδικούν τον ίδιο ζωτικό χώρο. Διακατέχονται και οι δυό από πανικό. Η μιά γιατί επιβεβαιώνεται με άφθονο αποδεικτικό υλικό η εγκληματική της δραστηριότητα και φυσιογνωμία και γι αυτό τον λόγο εκβιάζει και ξεμπροστιάζει έναν – έναν τους συνεργάτες της και η δεύτερη γιατί αντιλαμβάνεται ότι οι μέρες της κυβερνητικής της εξουσίας και ασυδοσίας τελειώνουν και προσπαθεί να συμμαζέψει όσους την εγκατέλειψαν για να αντιμετωπίσει την αριστερά που έρχεται.
Το πολιτικό τοπίο λοιπόν ολοκληρώνεται. Το ολοκαύτωμα στο οποίο οδηγείται η ελληνική κοινωνία συμπληρώνεται με μια πελωρίων διαστάσεων κρίση της ίδιας της δημοκρατίας. Αποδεικνύεται με τον πλέον σαφή τρόπο αυτό που από καιρό έχει καταγγείλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η χώρα κυβερνιέται από μια ακροδεξιά κυβέρνηση συνεπικουρούμενη από μια ημιθανή ”σοσιαλιστική” συνιστώσα. Η σημερινή ΝΔ δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το κόμμα που γνωρίσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες. Είναι σε επίπεδο, τουλάχιστον ηγετικής ομάδας διαβρωμένη από ακραία στοιχεία που περιφρονούν κάθε δημοκρατική αναφορά, καταπατούν όλα τα δημοκρατικά δικαιώματα, αδιαφορούν για τις αξίες που παράγονται στον κοινοβουλευτισμό και μετέρχονται μεθόδους και πρακτικές που παραπέμπουν σε νονούς της νύχτας.
Ο κυβερνητικός της εταίρος, το ΠΑΣΟΚ βυθισμένο στην κοινωνική απαξία και πνιγμένο στις αντιφάσεις του αναγκάζεται να μεταμφιεσθεί σε ΕΛΙΑ για να μαζέψει τα ελάχιστα έστω απομεινάρια και να διασωθεί από τον εκλογικό καταποντισμό. Η κρίση δημοκρατίας που βιώνει η χώρα ακυρώνει τις προσπάθειες και των δυό να βρούν πολιτικούς συμμάχους για να παρατείνουν τον πολιτικό βίο της κυβέρνησης. Η κρίση της δημοκρατίας που συνυπάρχει πλέον με την οικονομική κρίση καθιστά το πρόβλημα εκρηκτικό,θέτει σε νέα βάση την κυβερνητική πρόταση της αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργεί νέες προτεραιότητες, επιβάλει νέα πολιτική συμμαχιών. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να γίνει ακόμα πιο ελκτικός,ακόμα πιο πειστικός,ακόμα πιο τεκμηριωμένος.
Ο κυβερνητικός της εταίρος, το ΠΑΣΟΚ βυθισμένο στην κοινωνική απαξία και πνιγμένο στις αντιφάσεις του αναγκάζεται να μεταμφιεσθεί σε ΕΛΙΑ για να μαζέψει τα ελάχιστα έστω απομεινάρια και να διασωθεί από τον εκλογικό καταποντισμό. Η κρίση δημοκρατίας που βιώνει η χώρα ακυρώνει τις προσπάθειες και των δυό να βρούν πολιτικούς συμμάχους για να παρατείνουν τον πολιτικό βίο της κυβέρνησης. Η κρίση της δημοκρατίας που συνυπάρχει πλέον με την οικονομική κρίση καθιστά το πρόβλημα εκρηκτικό,θέτει σε νέα βάση την κυβερνητική πρόταση της αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ, δημιουργεί νέες προτεραιότητες, επιβάλει νέα πολιτική συμμαχιών. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να γίνει ακόμα πιο ελκτικός,ακόμα πιο πειστικός,ακόμα πιο τεκμηριωμένος.
Να αναζητήσει πολιτικούς συμμάχους με στόχο μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας και δημοκρατικής κατοχύρωσης.
Να δυναμώσει τους δεσμούς του με τα στρώματα που πολλαπλασιαστικά πλέον εξουθενώνονται από τα αλλεπάληλα μνημόνια αλλά και να αξιοποιήσει τις δημοκρατικές ευαισθησίες πολιτικών δυνάμεων οι οποίες είναι διατεθειμένες να υπερασπίσουν την δημοκρατία από αυτούς που την περιφρονούν, την υποσκάπτουν και την επιβουλεύονται.
Η απάντηση του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι ένα πλατύ αντιφασιστικό δημοκρατικό μέτωπο με άξονες την υπεράσπιση του πολιτεύματος αλλά και την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και το τέλος των μνημονίων. Η χώρα χρειάζεται ένα ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ της αριστεράς, της πολιτικής δύναμης που διαθέτει το ηθικό πλεονέκτημα και που θα πει την αλήθεια στον λαό μας. Της αριστεράς που δεν θα τάξει λαγούς με πετραχήλια αλλά
ΘΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΕΙ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΘΑ ΣΕΒΑΣΤΕΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΑΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ
ΘΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΔΙΚΙΕΣ ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΑΔΥΝΑΜΟΥΣ
ΘΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ
ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙ ΤΑΧΥΤΑΤΑ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗΣ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ
ΘΑ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΠΕΡΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΑΙΣΘΗΜΑ
Δεν υπάρχει πλέον άλλος δρόμος. Η μοναδική ελπίδα για την πατρίδα και τον λαό είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Από την δική του πολιτική ωριμότητα, από την δική του πολιτική επάρκεια,από την δική του πολιτική ευελιξία, από τις δικές τολμηρές πρωτοβουλίες εξαρτάται το μέλλον του τόπου. Να φανούμε όλοι μας, από τον πρόεδρό μας Αλέξη Τσίπρα μέχρι το τελευταίο μέλος του κόμματος αντάξιοι της ιστορικής στιγμής. Δεν έχουμε περιθώριο αποτυχίας. Δεν μπορούμε να αποτύχουμε. Δεν θα αποτύχουμε.
