Το τοπίο μέσα στο οποίο την τελευταία τριετία δρα και λειτουργεί ο
εκπαιδευτικός, γίνεται ολοένα και πιο ζοφερό. Καλείται να λειτουργήσει
στο σχολείο χωρίς πετρέλαιο, στο σχολείο χωρίς βιβλία, στο σχολείο χωρίς
εκπαιδευτικούς στο σχολείο με τα εκατοντάδες κενά που εξακολουθούν και
σήμερα να υπάρχουν.
Την ίδια ώρα καταγράφονται χιλιάδες αδιόριστοι εκπαιδευτικοί που είναι πια και τα πρώτα θύματα τις ανεργίας στο χώρο της εκπαίδευσης για να ακολουθήσουν οι χιλιάδες συνάδελφοι μας αναπληρωτές που δεν θα δουλέψουν του χρόνου.
Η κατάσταση που επικρατεί με τις αποδοχές μας, οι οποίες υφίστανται συνεχείς περικοπές έχει οδηγήσει, ιδίως τους νέους συναδέλφους, κάτω από τα όρια της αξιοπρεπούς διαβίωσης, όταν καλούμαστε με 630€ το μήνα να ζήσουμε εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τις οικογένειές μας.
Αυτό είναι το τοπίο, το οποίο έχει επιβληθεί στο χώρο της εκπαίδευσης και συνολικά στο χώρο της εργασίας την τελευταία τριετία και στο οποίο προσπαθούν οι εργαζόμενοι μέσα από τα συνδικάτα τους να αντιδράσουν και επειδή αυτήν ακριβώς την αντίδραση τη φοβούνται και φοβούνται την δυναμική που μπορεί να πάρει στη συνέχεια, η κυβέρνηση και η τρόικα, χρησιμοποιούν τα μεγάλα τους όπλα το φόβο και την τιμωρία. Και αυτή τη στιγμή η συζήτηση στον κλάδο έχει μεταφερθεί από τους μισθούς, τις αποδοχές και την κατάσταση που υπάρχει στην καθημερινότητα μας στην αξιολόγηση τα πειθαρχικά τις υποχρεωτικές μεταθέσεις και τη μη πρόσληψη των αναπληρωτών.
Και προσπαθούν με αυτόν τον τρόπο να φοβίσουν τους εργαζόμενους να μη τους επιτρέψουν να σηκώσουν το κεφάλι, να τους πατήσουν προς τα κάτω, προκειμένου να περάσουν αυτές οι πολιτικές.
Γιατί γνωρίζουν ότι οι αντοχές και τα όρια έχουν εξαντληθεί και το καζάνι είναι έτοιμο να σκάσει. Και προσπαθούν να τον πατήσουν, προσπαθούν να κάνουν τον εκπαιδευτικό πειθήνιο όργανο τους, προσπαθούν να επαναφέρουν λογικές που καταδικάστηκαν από τον κλάδο, από τη δημοκρατική Πολιτεία εδώ και πάνω από 30 χρόνια.
Προσπαθούν να επαναφέρουν τις λογικές μιας ασφυκτικής τιμωρίτικής αξιολόγησης, ενός πειθαρχικού δικαίου, που θα επικρέμεται πάνω από τα κεφάλια όλων μας ως δαμόκλειος σπάθη καθώς και τις υποχρεωτικές μεταθέσεις όσων κάθε φορά θα «κρίνουν» ως υπεράριθμους.
Είναι θέμα τιμής για τους εκπαιδευτικούς, αλλά και παρακαταθήκη για το μέλλον, να καταγράψουν την κάθετη αντίθεση τους στο έγκλημα που επιτελείται στη δημόσια εκπαίδευση της χώρας.
Η ενότητα των εκπαιδευτικών και η αγωνιστική συμπόρευση είναι δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη, κανείς (μαθητής, εκπαιδευτικός, γονέας, πολίτης αυτής της χώρας) δεν μπορεί να είναι απών από τον αγώνα για τη Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία για όλα τα παιδιά.
Οι συλλογικότητες είναι η μόνη δυνατή συνθήκη που μπορεί να μας κρατήσει ζωντανούς, να κρατήσει ζωντανό το όραμα.
Μπορούμε όλοι μαζί να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα.
Αθήνα 10/5/2013
Κομνηνός Μαντάς
Πρόεδρος της Δ.Ο.Ε.
