To σχόλιο της πρΟΤΑσης

    Ο όρος ''κοινωνικός αυτοματισμός'' βρίσκει αυτή την περίοδο την πιο πετυχημένη εφαρμογή του. Με τη βοήθεια των ΜΜΕ, η κυβέρνηση επιδιώκει να στρέψει τους υπηκόους, κατά περίπτωση, τον έναν εναντίον του άλλου.

 

Πρόκειται για παλιά δοκιμασμένη μέθοδο που ακουμπά την ψυχολογία του ''όχλου''. Αφού δεν έχω εγώ, να μην έχεις κι εσύ. Όχι να έχουμε και οι δύο. Να μην έχεις κι εσύ...  Αν αυτό επικρατήσει, όλη η κοινωνία θα πέσει στη λακκούβα που σκάβει για αυτήν η κυβέρνηση.

 

Η Κυβέρνηση αφού πέρασε σε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας το ενοχικό σύνδρομο ''μαζί τα φάγαμε'', το οποίο και αδρανοποίησε τον κόσμο, άρχισε την σαλαμοποίηση του κοινωνικού σώματος.

 

Μεθοδικά στοχοποιήθηκαν και στοχοποιούνται κοινωνικές ομάδες, μέσω της πλύσης εγκεφάλου της τηλεόρασης που για  πολλούς αποτελεί τη μοναδική πηγή ενημέρωσης. Έτσι, ύπουλα προβλήθηκε πως για την έλλειψη ανταγωνισμού στον ιδιωτικό τομέα φταίει το κόστος εργασίας με έμφαση στους μισθούς και τα μεροκάματα. Ακολούθησε ένα μπαράζ δηλώσεων και αντιδηλώσεων για το αν πρέπει να μειωθεί κι άλλο ο βασικός μισθός. Και μειώθηκε.

 

Με μεγαλοστομίες και πολλά ψέματα ο δημόσιος τομέας εμφανίστηκε να αριθμεί ...1.500.000 εργαζόμενους. Βομβαρδίστηκε ο άνεργος και ο υποαπασχολούμενος με νούμερα για υπέρογκους μισθούς και ανύπαρκτα επιδόματα και βρήκε ένα νέο στόχο ,όχι την κυβέρνηση και την τρόικα, αλλά το διπλανό του δημόσιο υπάλληλο. Έγινε καθημερινό θέμα στην τηλεόραση το “επίδομα έγκαιρης προσέλευσης”, “επίδομα μεταφοράς φακέλου” κοκ.

 

Αλλά ο εύκολος στόχος είναι ο εργαζόμενος και τα επιτελεία της κυβέρνησης διαστρέφουν την αλήθεια και χειραγωγούν.

Το ίδιο έγινε με τους συνταξιούχους-μαϊμού. Βρέθηκαν π.χ. 150 που εισέπρατταν σύνταξη θανόντος συγγενούς, έγιναν από την κυβέρνηση 50.000 για να διογκωθεί η δυσαρέσκεια και να βρεθεί ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ στόχος: οι συνταξιούχοι «μαϊμού». Το ίδιο σενάριο ακολουθήθηκε  - ως…επιτυχημένη «συνταγή» -  και για τους τυφλούς και για τα άτομα με ειδικές ανάγκες.

 

Την ίδια περίοδο επιβάλλονται άγριες περικοπές σε συντάξεις και μισθούς, μπαίνουν χαράτσια και η κοινωνική αντίδραση δεν εκδηλώνεται. Επικρατεί η άποψη = τρόπος ζωής σε όσους έχουν μια δουλίτσα των 300,00€ έως 600,00€  : «και καλά που έχουμε και αυτά και πολύ καλά κάνουν και κόβουν συντάξεις των 2.000 ευρώ» κλπ.

 

Ο δημόσιος τομέας προφανώς και χρήζει αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, όχι όμως με ανθρωποθυσίες και φασιστικού τύπου μεθόδους.

 

              Ποιοι είναι επιτέλους αυτοί οι «επίορκοι»;

 

  Ακολουθώντας ένα οργανωμένο σχέδιο  κατά των δημοσίων υπαλλήλων,  κόβοντας στην αρχή με εξευτελιστικούς νόμους τους μισθούς τους, διαλύοντας κάθε δυνατότητα συνδικαλιστικής δράσης και αποδυναμώνοντας κάθε έκφραση της κοινωνικής πολιτικής, τώρα έρχονται να επιβάλλουν και τις απολύσεις.

 

Χρησιμοποιώντας  μάλιστα και τα Μ.Μ.Ε., ζητούν αίμα δημοσίων υπαλλήλων.  Η καραμέλα που τριγυρίζουν στο στόμα τους, ξερνώντας τη βρωμιά τους από τα τηλεοπτικά παράθυρα, έχει να κάνει με την απόλυση των λεγόμενων «επίορκων». Όμως ποιοι είναι αυτοί οι λεγόμενοι «επίορκοι»; Είναι οι καταδικασμένοι για σοβαρά ποινικά αδικήματα και οι λεγόμενοι «κοπανατζήδες»; Πώς ορίζεται το σύνολο εκείνο των καταδικασμένων για διάφορα αδικήματα δημοσίων υπαλλήλων ή των «κοπανατζήδων» που θα οδηγούνται από εδώ και στο εξής στην απόλυση;
Μα δεν υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι στο δημόσιο, θα αναρωτηθεί κανείς. Και βέβαια υπάρχουν. Είναι κατά βάση τα δικά τους παιδιά, άνθρωποι που όπως όλοι οι ρουφιάνοι του κόσμου κρατούν τη δουλειά τους όχι επειδή αξίζει η ποιότητα της εργασίας τους αλλά επειδή εξυπηρετούν τους μηχανισμούς της ρουφιανιάς, του γλειψίματος, της υποταγής, της διαμεσολάβησης. Είναι πάνω απ΄ όλα άνθρωποι δικοί τους. Τέτοιοι άνθρωποι καλύπτονταν τόσα χρόνια και τέτοιοι άνθρωποι βρίσκονται συνήθως σε σκάνδαλα κατάχρησης δημοσίου χρήματος. 

 

Δυστυχώς η όλη η ιστορία δεν γίνεται γι΄ αυτούς. Αν πάρει η μπάλα και κάποιες εκατοντάδες από τέτοιους, δεν είναι εκεί το θέμα. Ο βασικός τους στόχος πλέον είναι το κράτος να λειτουργεί έχοντας τον απόλυτο έλεγχο και εξουσία πάνω στους υπαλλήλους του. Ουσιαστικά, το ζήτημα είναι οι από εδώ και στο εξής υφιστάμενοι κρατικοί υπάλληλοι, υπό τη σπάθη της απειλής της απόλυσης, να μην τολμούν να κάνουν κιχ και να εκτελούν αδιαμαρτύρητα τις άνωθεν εντολές. Συνεπώς, ο κρατικός μηχανισμός να γεμίσει με υπαλλήλους υποτελείς και φοβισμένους, οι οποίοι δεν θα μπορούν να κρίνουν το νόμιμο ή όχι των πράξεών τους και θα μένουν σε εκείνο το χυδαίο «εγώ τη δουλειά μου κάνω».

Για να καταλάβουμε σήμερα τί σημαίνει «επίορκοι» και τί ακριβώς θέλουν να κάνουν , ας λάβουμε υπόψη μας ότι, αυτές τις μέρες έχουν ξεκινήσει (εντελώς τυχαία) επιθεωρητές της δημόσιας διοίκησης σε πολλές δημόσιες υπηρεσίες, προκειμένου να εντοπίσουν «κοπανατζήδες». Αυτό που κάνουν δηλαδή είναι να ζητούν καταλόγους εργαζομένων και να ελέγχουν αν οι υπάλληλοι είναι εκείνη τη στιγμή ή όχι στο γραφείο τους.

 

Με αυτόν  τον τρόπο, το μόνο που επιχειρούν να κάνουν είναι να επιβάλλουν σε όλους τους υπαλλήλους ένα καθεστώς τρομοκρατίας και -  σε συνδυασμό με το νέο  νόμο που ισχύει από τον Δεκέμβριο του 2012 για το Πειθαρχικό των Δημοσίων υπαλλήλων - να τους απειλούν πως ακόμα και με μία απλή καταγγελία ή παρεξήγηση ή με μία μη τυπική απουσία από κάποιον ορισμένο χώρο εργασίας, μπορεί  ο υπάλληλος να τεθεί σε αργία, ακόμα και να χάσει και τη δουλειά του. Και ας γνωρίζουν όλοι πως αν δεν μπορείς να βγάλεις άκρη με τη γραφειοκρατία του κράτους ως πολίτης για να κάνεις τη δουλειά σου, πολλές φορές δεν μπορείς να ακολουθήσεις κατά γράμμα αυτή τη γραφειοκρατία αν θες να προχωρήσεις τη δουλειά σου ακόμα και ως υπάλληλος κάποιας δημόσιας υπηρεσίας. Έτσι λοιπόν εννοούν κυρίως τους «κοπανατζήδες» σήμερα η Κυβέρνηση και μέρος των Μέσων Μαζικής Παραπληροφόρησης.

Επιπλέον, δίχως καθόλου να γίνει ευρύτερα γνωστό, σύμφωνα με το νέο νόμο που ψηφίστηκε με το τελευταίο μνημόνιο (Ν. 4111/2013), τίθενται αυτοδίκαια σε αργία όσοι υπάλληλοι παραπέμπονται για αδίκημα, ακόμα κι αν πρόκειται για πλημμέλημα. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρούν να αποτρέψουν κάθε δυνατότητα συνδικαλιστικής παρέμβασης αλλά και παρουσίας δημοσίων υπαλλήλων σε δημόσιες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι, καταδικαστικές αποφάσεις για απλό πλημμέλημα - π.χ. εις βάρος συνδικαλιστών στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης - μπορεί να αποτελούν λόγο που να τους καθιστά «επίορκους» και να τους θέτει σε αργία ή να κινδυνεύουν ακόμα και με απόλυση. 

Αυτή είναι η κατάσταση σήμερα και δε χωρά καμία μεσοβέζικη λύση, συνδικαλιστική ή συντεχνιακή τσιριμόνια ή δουλική εθελοτυφλία. 

 

Σε τέτοιες άγριες καταστάσεις, οι αναξιοπρεπείς βρίσκουν πάντα κάποιους φτωχότερους ή «διαφορετικούς» να τους φταίνε και οι αξιοπρεπείς καλούνται να βρουν τη δύναμη να τελειώνουν πια με όσους σκοπεύουν να επιβάλουν ένα καθεστώς γενικευμένης δουλείας.

 

 

πρΟΤΑση εργαζομένων Δήμου Χαλανδρίου

Άκης Γκόγκος, Παναγιώτης Κατσαρλίνος,

Δημήτρης Μ. Χανιωτάκης, Πέτρος Χριστοδούλου