Η
ιστορία που ακολουθεί είναι πέρα για πέρα αληθινή. Θέλω να την αφιερώσω
στον – προφανώς – υγιέστατο Υπουργό της Παιδείας, τον εξίσου υγιή
υφυπουργό και τους υγιείς διευθυντές και συναδέλφους.
Η
ιστορία της συναδέλφου Χ. ξεκίνησε πριν από χρόνια. Ανακάλυψε έναν όγκο
στο μαστό. Ακολούθησε βιοψία, χειρουργείο, χημειοθεραπείες. Οι γιατροί
την συμβούλεψαν να πάρει άδεια από το Γυμνάσιο όπου δίδασκε. Το
δικαιούταν και το χρειαζόταν. Αλλά δεν ήθελε! Ελειψε από το σχολείο μόνο ένα
μήνα και μετά επέστρεψε.
Σε λίγο άρχισαν οι καλοκαιρινές της «διακοπές», με χημειοθεραπεία κάθε 15 μέρες. Ζήτησε μετάθεση, για να μην τη δουν οι μαθητές της «αλλιώς», και τον Σεπτέμβρη παρουσιάστηκε στη θέση της φορώντας περούκα. Μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων είχε ένα υπέροχο «κουρεματάκι» αλά γκαρσόν. Κανείς δεν ήξερε για την περιπέτειά της, εκτός από το διευθυντή του σχολείου. Δεν ήθελε να την κοιτούν με οίκτο, ούτε να τη ρωτούν κάθε τόσο πώς νιώθει. Ηθελε να ζήσει, να δουλέψει και να εκτιμηθεί για τα προσόντα της, όχι ως αναξιοπαθούσα. Εργαζόταν κανονικότατα, χωρίς να ζητήσει ποτέ τίποτα από την υπηρεσία.
Σε λίγο άρχισαν οι καλοκαιρινές της «διακοπές», με χημειοθεραπεία κάθε 15 μέρες. Ζήτησε μετάθεση, για να μην τη δουν οι μαθητές της «αλλιώς», και τον Σεπτέμβρη παρουσιάστηκε στη θέση της φορώντας περούκα. Μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων είχε ένα υπέροχο «κουρεματάκι» αλά γκαρσόν. Κανείς δεν ήξερε για την περιπέτειά της, εκτός από το διευθυντή του σχολείου. Δεν ήθελε να την κοιτούν με οίκτο, ούτε να τη ρωτούν κάθε τόσο πώς νιώθει. Ηθελε να ζήσει, να δουλέψει και να εκτιμηθεί για τα προσόντα της, όχι ως αναξιοπαθούσα. Εργαζόταν κανονικότατα, χωρίς να ζητήσει ποτέ τίποτα από την υπηρεσία.
Βομβαρδίστηκε
με πυρηνικά φάρμακα για οκτώ χρόνια, και τα σταμάτησε λόγω των
παρενεργειών. Εμεινε «καθαρή» για τέσσερα χρόνια, και νόμισε ότι
«καθάρισε» και με τον καρκίνο. Κανείς από τους συναδέλφους δεν ήξερε για
εκείνη. Συνέχισε να εργάζεται κανονικότατα, χωρίς να ζητήσει τίποτα από
την υπηρεσία. Όταν παρουσίασε υποτροπή στον καρκίνο της, ο ογκολόγος
την συμβούλεψε να πάρει μακροχρόνια άδεια, να κάνει τις ακτινοβολίες της
και μετά να ξεκουραστεί. Το χρειαζόταν, το δικαιούταν, αλλά δεν ήθελε!
Τη ρώτησα γιατί δεν χρησιμοποιούσε το δικαίωμα που είχε στην άδεια και
μου είπε ότι για να νιώθει ζωντανή πρέπει να νιώθει χρήσιμη. Δεν ήθελε
να παροπλιστεί. Είχε ανάγκη την καθημερινή επικοινωνία με τους μαθητές
της, να νιώθει ότι προσφέρει σε αυτούς, και να παίρνει χαρά και δύναμη
για τη ζωή. Επρεπε όμως να μειώσει τη δραστηριότητά της στο ήμισυ, γιατί
η θεραπεία που έκανε την καταπονούσε.
Η
φετινή χρονιά ξεκίνησε με την Χ. κουρασμένη. Πώς θα τα έβγαζε πέρα με
τις απαιτήσεις της οικογένειάς της, το σχολείο, και τα ιατρικά της
«θέματα»; Μετά από 20 χρόνια συνεχούς και συνεπούς εργασίας, αποφάσισε
να ζητήσει από την Υπηρεσία μειωμένο ωράριο. Ευτυχώς, το Υπηρεσιακό
Συμβούλιο το ενέκρινε. Συνέχισε να εργάζεται χωρίς να απουσιάζει από το
σχολείο της, αφού τις εξετάσεις και τις επισκέψεις στους γιατρούς τις
προγραμμάτιζε εκτός ωραρίου. Φανταστείτε, οι μαθητές της διαμαρτύρονταν
«Μα καλά κυρία Χ. εσείς δεν θα λείψετε ποτέ;». Πώς να τους
εξηγούσε ότι γι αυτήν η δουλειά είναι το φάρμακό της; Πως ευγνωμονεί το
Θεό κάθε μέρα που μπορεί και διδάσκει… Πως είναι ευλογία να συνυπάρχει
και να συμπορεύεται με την εκπαιδευτική κοινότητα, σε κοινούς στόχους
και μέσα από κοινούς αγώνες.
Η ιστορία της Χ. δεν είναι μοναδική - ούτε σπάνια. Υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτικοί που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας, χωρίς να το διαλαλούν και συχνά χωρίς καν να αξιοποιούν τα ευεργετήματα που τους προσφέρει ο νόμος. Αυτοθυσία; Υπερβάλλων ζήλος; Βλακεία; Πώς άραγε θα αξιολογηθεί ένας τέτοιος εκπαιδευτικός από το Σύστημα;
Μην
αναρωτιέστε, σύμφωνα με αυτά που ανακοινώνονται κατά καιρούς, ή που
διαρρέουν από το Υπουργείο, ο ασθενής εκπαιδευτικός θα τιμηθεί με το
Βραβείο της Ανοιχτής Παλάμης. Το ίδιο ακριβώς τρόπαιο που θα λάβουν και
όλοι οι ευσυνείδητοι δάσκαλοι που εργάζονται σε ολοένα και πιο αντίξοες
συνθήκες και «απολαμβάνουν» καθημερινά την εκτίμηση και επιβράβευση της
Κοινωνίας και της Υπηρεσίας.
Πιο συγκεκριμένα : Αν για τους εκπαιδευτικούς ισχύσει η αύξηση του ωραρίου στα πλαίσια της «εξυγίανσης» του Δημοσίου Τομέα, για τους ασθενείς εκπαιδευτικούς λέγεται ότι θα καταργηθεί το μειωμένο ωράριο, και θα πρέπει να εργάζονται εξίσου με τους υπόλοιπους - υγιείς - συναδέλφους τους. Ετσι, ένας καρκινοπαθής εκπαιδευτικός, ένας δάσκαλος με σκλήρυνση κατά πλάκας, κάποιος καθηγητής με παραμορφωτική αρθρίτιδα ή με παρά φύσει έδρα (!) πρέπει να δουλέψει όσο και οι συνάδελφοι του, ή…. να πάει σπίτι του. Δεν υπάρχει θέση για τον «ελαττωματικό», ας μην αρρώσταινε!
Αλλωστε , υπάρχουν υγιείς άνθρωποι μέσα και έξω από το χώρο της εκπαίδευσης που θεωρούν ότι ο ασθενής είναι παιδί κατώτερου Θεού, λες και έχουν κάνει συμβόλαιο με το Σύμπαν ότι αυτοί δεν θα βρεθούν ποτέ σε αυτή τη θέση. Λες και όσοι αρρώστησαν, το ζήτησαν για να… έχουν μειωμένο ωράριο ή φοροαπαλλαγές!
Ας μην αστειευόμαστε κύριοι, κανείς ποτέ δεν επιθύμησε να είναι ασθενής, κανείς δεν θέλησε να υποβάλλεται συνεχώς σε εξετάσεις και επώδυνες θεραπείες, ή να πονάει ασταμάτητα, ή να μην μπορεί να σταθεί όρθιος, ή να μη γνωρίζει αν θα ζει σε μερικούς μήνες!
Γι αυτό αξιότιμοι υπουργέ και υφυπουργέ, και πάσης φύσεως αξιολογητές, που θεωρείτε προνόμιο την ασθένεια, πριν καταργήσετε τα ευεργετήματα των εκπαιδευτικών που παλεύουν με μια σοβαρή ασθένεια, σκεφτείτε: Μήπως εσείς τελικά αξίζετε περισσότερο το Βραβείο της Ανοιχτής Παλάμης;
Λ.Κ.
