Η Διαμαντοπούλεια λογική συνεχίζεται, με
πλήρη συνέπεια, και ολοκληρώνεται απ’ τον κ. Αρβανιτόπουλο. Έτσι, μετά
τον πλήρη μηδενισμό των διορισμών και τις έρημες από καθηγητές τάξεις,
μετά τις κατ’ εξακολούθηση συγχωνεύσεις και συμπτύξεις τμημάτων, μετά
την καθιέρωση των γυρολόγων καθηγητών, ήρθε και η σειρά της κατάργησης της δωρεάν παροχής σχολικών βιβλίων στους μαθητές.
Σύμφωνα με απόφαση που θα περιλαμβάνεται
στον προϋπολογισμό του 2013, οι μαθητές θα παραλαμβάνουν τα σχολικά
βιβλία με την υποχρέωση να τα επιστρέψουν στο τέλος της χρονιάς σε
καλή(;) κατάσταση. Διαφορετικά, οι γονείς θα πληρώνουν την ανάλογη αξία
τους!
Πρόκειται δηλαδή, όχι για δωρεάν
χορήγηση των βιβλίων, αλλά για δανεισμό τους στους μαθητές, οι οποίοι θα
πρέπει να τα χειρίζονται όχι ως δικά τους, αλλά ως ξένα. Πέρσι η κ.
Διαμαντοπούλου, περίπου μέχρι τα Χριστούγεννα, αντί για βιβλία έδινε
φωτοτυπίες και έμεινε στην ιστορία της εκπαίδευσης ως η Άννα της
φωτοτυπίας. Του χρόνου ο κ. Αρβανιτόπουλος, ζηλωτής του επιτεύγματός
της, σχεδιάζει να δώσει δανεικά τα βιβλία επιθυμώντας να μείνει στην ιστορία ως δανειστής βιβλίων, μετά το «συσσιτιάρχης»!
Απ’ το όλο γεγονός θα θίξουμε μόνο δυο πλευρές, μια πρώτη σοβαρή και μια δεύτερη ευτράπελη:
Άνθρωποι που αντιμετωπίζουν έτσι τα
σχολικά βιβλία, που δεν μπορούν να κατανοήσουν δηλαδή την ανάγκη,
μαθησιακή ανάγκη, πολλών παιδιών να σημειώνουν πάνω στα βιβλία, να
υπογραμμίζουν, να τα διπλώνουν για να φωτοτυπούν, να τα έχουν μαζί τους
στο κρεβάτι πριν κοιμηθούν, όταν πίνουν το γάλα ή το τσάι, να τα βάζουν
και να τα βγάζουν στο ράφι του θρανίου και, ενδεχομένως, να τα ξεχνούν
για λίγο εκεί, να τα παίρνουν μαζί τους στα διαλείμματα, να διπλώνουν
τις σελίδες τους για να διαβάσουν γρηγορότερα και ευκολότερα ή να
δείξουν κάτι στους συμμαθητές τους και άλλα παρόμοια, τέτοιοι άνθρωποι
λοιπόν, σίγουρα δεν έχουν σχέση με την κουλτούρα και τη μόρφωση
γενικότερα! Έστω κι αν διαθέτουν ένα και δύο πτυχία, μεταπτυχιακά,
διδακτορικά κ.τ.λ., κατά βάθος, είναι αμόρφωτοι!
Τέτοιοι άνθρωποι, που βλέπουν στα σχολικά
βιβλία μόνο την αξία παραγωγής τους, το κόστος τους κι όχι τον πλούτο,
τη σοφία που περιλαμβάνουν, που τα θεωρούν μιας χρήσης, όπως τις
χαρτοπετσέτες, κι όχι πολύτιμα αποκτήματα για την βιβλιοθήκη των μαθητών
σήμερα, πολιτών αύριο, τέτοιοι άνθρωποι όχι μόνο δε μπορούν να
καταλάβουν γιατί ανατυπώνονται και κυκλοφορούν στο εμπόριο παλιά
Αναγνωστικά της δεκαετίας του 50-60, αλλά δείχνουν, με τον τρόπο τους,
πως ποτέ δεν είχαν καλή σχέση με τα σχολικά βιβλία! Έστω κι αν τα
διάβαζαν, που πολύ αμφιβάλουμε!
Υπάρχει όμως και η ευτράπελη πλευρά:
Προβλέπεται, λέει, οι μαθητές να δανείζονται τα βιβλία και να τα
επιστρέφουν, σε καλή κατάσταση, στο τέλος της χρονιάς. Και ποιος θα κρίνει και θα αποφασίζει την «κακή» κατάσταση και θα «κόβει» το ανάλογο 10ευρώ, 15ευρώ κ.τ.λ.;
Ο Διευθυντής του σχολείου, κάποια επιτροπή, ο Σύλλογος; Και πως θα
γίνεται αυτό; Με οπτική εξέταση, με φυλλομέτρηση, με αντιπαραβολή μ’ ένα
αχρησιμοποίητο; Κι αν ο γονιός διαφωνεί και δεν θέλει να πληρώσει ή δεν
έχει να πληρώσει, τι θα γίνει; Θα μένει ο μαθητής χωρίς βιβλία την
επόμενη χρονιά, θα μεταβιβάζεται η οφειλή στην Εφορία, θα υπάρχει
πρόστιμο; Και επειδή η διαδικασία δανεισμού προβλέπεται να κρατάει τρία
χρόνια για κάθε βιβλίο και μετά αυτό να αποσύρεται, αν τα βιβλία ή
κάποια απ’ αυτά είναι άθικτα τι θα γίνει; Παρά τούτο θα αποσύρονται
πάλι, θα επαναδανείζονται και ποιος θα αποφασίζει;
Τραγέλαφος!
