του Θανάση Μπαρτσώκα
Ακούγεται σαν παραδοξότητα ή σαν προσδοκία για την επουράνια ζωή ή ακόμα χειρότερα σαν προσπάθεια για τεχνητές αναπνοές.
Όμως είμαι σίγουρος ότι δε γίνεται να μπούμε τόσο εύκολα στην απόλυτη εποχή των τεράτων.
Δεν είναι ιστορικά δυνατόν η ανθρώπινη φύση να περάσει στην απόλυτη διαστροφή.
Η αισιοδοξία μου πηγάζει όχι από τους εντελώς αντιπαθητικούς για μένα οικονομικούς δείκτες αλλά από κάτι που αργά βέβαια βλέπω να συντελείται στα μυαλά και τις ψυχές των ανθρώπων.
Η χώρα μας θα δει καλλίτερες, όμορφες και φωτεινές μέρες όταν όλοι μας ανακαλύψουμε μέσα μας τον «καλλιτέχνη».
Ο «καλλιτέχνης» ζει, χαίρεται και είναι ευτυχισμένος όταν δημιουργεί.
Και πραγματική δημιουργία δεν είναι μόνο ένας εξαιρετικός πίνακας, αλλά και ένα χωράφι με όμορφα, ώριμα στάχυα.
Όλα είναι δημιουργήματα του ανθρώπου της εργασίας, της φαντασίας, της εφευρετικότητας, της επιστήμης.
Έτσι λοιπόν όλες οι δημιουργίες δεν είναι αποτέλεσμα μιας κακώς εννοούμενης επένδυσης, αλλά προσφορά σε όλους και φυσικά στον εαυτό μας.
Είναι όμως σήμερα απολύτως απαραίτητο να απαλλαγούμε από μύθους, δοξασίες και θέσφατα σε μια εποχή που αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς.
Ο σημερινός μύθος είναι το «φετιχ» του «κάλπικου ευρώ» ως μοναδικού παράγοντα ευημερίας και εξέλιξης.
Επειδή είμαι φανατικός λάτρης του παλαιού ελληνικού κινηματογράφου, το «κάλπικο ευρώ» είναι σαν την περίφημη ταινία «η κάλπικη λίρα».
Η κάλπικη λίρα μεταμόρφωσε κάποια Πρωτοχρονιά ένα τσιγκούνη.
Η κάλπικη λίρα έδωσε τη χαρά του αγοραίου έρωτα στον «αόματο».
Όμως η κάλπικη λίρα, όπως και σήμερα το κάλπικο ευρώ, δεν έδωσε το « σ’αγαπώ».
Γι αυτό και ο ζωγράφος, εντελώς προφητικά, την πέταξε στην Ηρώδου Αττικού μπροστά στο Μέγαρο Μαξίμου και λυτρωμένος ( παρατηρήστε την έκφραση του) συνέχισε το δρόμο του.
ΥΓ. Ο αξέχαστος Δημήτρης Χορν ήταν από τους λίγους φίλους (απ’ ότι γνωρίζω) του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Και στην ταινία αλλά και στη ζωή του, κυριάρχησαν τα μεγάλα όχι, που σήμερα είναι όχι μόνο επίκαιρα αλλά και εντελώς απαραίτητα.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να γυρίσει σε εποχές μεσαίωνα του «Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών»
Το μέλλον μας βρίσκεται στο απλό σύνθημα «Ελλάς –Ελλήνων -Δημιουργών»
Και για να αρχίσει να γίνεται το όραμα πράξη, πρέπει να απαλλαγούμε από το σύνδρομο της μικρής ή μεγάλης αναβολής.
«Αύριο λες και πίσω
Από αυτή τη μικρή αναβολή
Παραμονεύει ένα πελώριο
Ποτέ».
