Η
αξιολόγηση που επιχειρεί να επιβάλει το υπουργείο Παιδείας ουδεμία
σχέση έχει με τη βελτίωση του παραγόμενου εκπαιδευτικού έργου. Εδώ
έχουμε ένα σχολείο της εγκυκλίου που λειτουργεί με βάση ένα πλαίσιο και
ένα εκπαιδευτικό υλικό το οποίο ξεθεώνει τους πάντες και κυρίως τα
παιδιά.
Συγγνώμη
που θα μιλήσω επί προσωπικού, αλλά, στο τέλος της ημέρας, η κόρη μου,
μαθήτρια της Αʼ Γυμνασίου, ψάχνει να βρει τρύπα να κρυφτεί από τον
βομβαρδισμό γνώσεων, διαγωνισμάτων και απαιτήσεων που δεν αφήνουν την
παραμικρή χαραμάδα για να εισχωρήσει το στοιχείο της απόλαυσης, της
χαράς και της δημιουργίας.
Η ζωή ενός 12χρονου παιδιού είναι ένα ατελείωτο κυνηγητό της ύλης, μέσα από βιβλία πολλά από τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να δηλώνονται και ως σκουπίδια. "Και πού είσαι ακόμα;" μου λένε όσοι έχουν παιδιά σε μεγαλύτερες τάξεις.
Φυσικά και δεν αξιολογείται αυτό το σύστημα. Εκείνο που προτείνεται για αξιολόγηση είναι ο βαθμός ανταπόκρισης των παιδιών και των εκπαιδευτικών σε έναν παραλογισμό που έχει επιβληθεί από τα πάνω και που χωρίς τη «σκιώδη εκπαίδευση» (δηλαδή, ιδιαίτερα, φροντιστήρια και λυσάρια), σε οδηγεί απευθείας στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Το τραγικό είναι ότι το πόρισμα του υπουργείου Παιδείας αναγνωρίζει το πρόβλημα, δηλώνοντας ότι «το εκπαιδευτικό έργο που παράγεται στο πλαίσιο του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, χαρακτηρίζεται από ʽσταθερέςʼ, όπως ενιαίο αναλυτικό πρόγραμμα, ίδια σχολικά εγχειρίδια (βιβλίο του μαθητή, βιβλίο του εκπαιδευτικού) και προτεινόμενες διδακτικές μεθόδους σε όλα τα σχολεία της χώρα». Προφανώς, θεωρεί ότι αυτές οι 'σταθερές' είναι απολύτως ποιοτικές, οπότε, παρέχουν το δικαίωμα να περάσουμε στη δεύτερη φάση που είναι η αξιολόγηση «της περιοχής ευθύνης του εκπαιδευτικού».
Δηλαδή, όπως αναφέρεται στο πόρισμα, να αξιολογηθεί «ο βαθμός στον οποίο ο εκπαιδευτικός «διαθέτει/κατέχει» συγκεκριμένες επιστημονικού χαρακτήρα ικανότητες και «αναπτύσσει / εφαρμόζει / προσαρμόζει» τις εκπαιδευτικές πρακτικές με βάση τις ιδιαιτερότητες της σχολικής μονάδας, της σχολικής τάξης και των μαθητών της τάξης».
Από το πρώτο κριτήριο όλοι θα βγουν επαρκείς και προακτέοι καθώς αποδεδειγμένα, ο εκπαιδευτικός διαθέτει και κατέχει συγκεκριμένες επιστημονικού χαρακτήρα ικανότητες. Συνεπώς περνάμε στο δεύτερο κριτήριο. Ανάπτυξη, εφαρμογή, προσαρμογή με βάση τις ιδιαιτερότητες της σχολικής μονάδας.
