Ένα κείμενο που γράφτηκε πριν το δημοψήφισμα της Κυριακής αλλά διατηρεί και επιβεβαιώνει την αξία και την επικαιρότητά τα του
του Αλέξη Χριστόπουλου*
Σκέφτομαι τους φίλους μου(μας). Της απέναντι πλευράς. Αυτούς που χθές πήγαν στην λάθος συγκέντρωση. Φίλοι καλοί και παλιοί. Ο καθένας με την δική του σεβαστή διαδρομή. Άνθρωποι που μόχθησαν και μοχθούν στη ζωή τους. Μαζί τους με(μας) συνδέουν πολλά. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι απ’την ζωή μου(μας). Σήμερα, εδώ και καιρό διαφωνούμε. Πολλές φορές με έντονο τρόπο. Ακόμα και με προσβολές. Αλλά στους καβγάδες μας ο θυμός πηγάζει από την απαίτηση, από τη προσδοκία, από την λαχτάρα της συμπόρευσης. Μου(μας) λείπει το χέρι του Μάκη, του κάθε Μάκη στην διαδήλωση. Ψάχνω(ουμε) το πρόσωπο της Άννας, της κάθε Άννας μέσα στο πλήθος. Δεν είναι εκεί. Και θυμώνω(ουμε) μαζί τους. Αλλά κι αυτοί μαζί μου(μας). Κανείς δεν μπορεί να το χωνέψει, να το αποδεχθεί.
Κι όμως πρέπει. Να αποδεχθώ(ουμε) και να αποδεχθούν το δικαίωμά στην αντίθετη άποψη.
Την υπεράσπιση της κάθε άποψής στα πλαίσια της δημοκρατίας που όλοι, εγώ(εμείς) κι αυτοί κατακτήσαμε και κάποιοι άλλοι πλήγωσαν και απαξίωσαν. Γιατί ώς που μπορεί να φτάσει αυτός ο διχασμός με αγαπημένα πρόσωπα; Και πόσο αυτοί οι μικροί, προσωπικοί, φιλικοί διχασμοί τροφοδοτούν και ποτίζουν τον μεγάλο διχασμό που όλοι ξορκίζουμε και απευχόμαστε; Μεγαλώνει σιγά-σιγά ένα πολυκέφαλο τέρας που μας κοιτάζει όλους με βουλιμία. Είναι ανάγκη να το σταματήσουμε. Από το βράδυ αυτής της Κυριακής. Ξημερώνοντας η Δευτέρα. Πρέπει να ξαναβρεθώ (ούμε) με τον Μάκη. Να τηλεφωνήσω(ουμε) στην Άννα. Να μιλήσουμε για όλα αυτά που μας κάνουν να αγωνιούμε. Για όσα θέλουμε να σώσουμε και να δημιουργήσουμε. Για τα βιβλία που αγαπήσαμε, για τους τόπους που ονειρευόμαστε να πάμε, για τα παιδιά μας που με κόπο χαράζουν την δική τους πορεία. Για την κοινή μας πίστη σε ιδανικά που σημάδεψαν την ζωή μας, για τα λάθη μας, τις χαρές και τις λύπες μας.
Κι όμως πρέπει. Να αποδεχθώ(ουμε) και να αποδεχθούν το δικαίωμά στην αντίθετη άποψη.
Την υπεράσπιση της κάθε άποψής στα πλαίσια της δημοκρατίας που όλοι, εγώ(εμείς) κι αυτοί κατακτήσαμε και κάποιοι άλλοι πλήγωσαν και απαξίωσαν. Γιατί ώς που μπορεί να φτάσει αυτός ο διχασμός με αγαπημένα πρόσωπα; Και πόσο αυτοί οι μικροί, προσωπικοί, φιλικοί διχασμοί τροφοδοτούν και ποτίζουν τον μεγάλο διχασμό που όλοι ξορκίζουμε και απευχόμαστε; Μεγαλώνει σιγά-σιγά ένα πολυκέφαλο τέρας που μας κοιτάζει όλους με βουλιμία. Είναι ανάγκη να το σταματήσουμε. Από το βράδυ αυτής της Κυριακής. Ξημερώνοντας η Δευτέρα. Πρέπει να ξαναβρεθώ (ούμε) με τον Μάκη. Να τηλεφωνήσω(ουμε) στην Άννα. Να μιλήσουμε για όλα αυτά που μας κάνουν να αγωνιούμε. Για όσα θέλουμε να σώσουμε και να δημιουργήσουμε. Για τα βιβλία που αγαπήσαμε, για τους τόπους που ονειρευόμαστε να πάμε, για τα παιδιά μας που με κόπο χαράζουν την δική τους πορεία. Για την κοινή μας πίστη σε ιδανικά που σημάδεψαν την ζωή μας, για τα λάθη μας, τις χαρές και τις λύπες μας.
Μακάρι την Κυριακή να κερδίσει το ΟΧΙ που πιστεύω εγώ. Ότι κι αν γίνει όμως,τους φίλους μου(μας) θα τους ξαναβρώ(ούμε). Είμαι σίγουρος ότι θα με(μας) περιμένουν. Η ζωή που ζήσαμε αλλά και αυτή που έρχεται μας θέλει μαζί. Κι αυτό ακριβώς θα συμβεί.
*Από το facebook του Αλέξη Χριστόπουλου
